Przekraczając próg herbaciarni, poczuł delikatny zapach świeżo parzonej herbaty, który unosił się w powietrzu, mieszając się z cichym szmerem rozmów i dyskretnym stukotem filiżanek. Jego oczy natychmiast rozpoczęły poszukiwania Najwyższego Anioła, choć wiedział, że nie będzie to łatwe.
Wnętrze było nastrojowe, przytłumione światło tworzyło ciepłą, intymną atmosferę, w której twarze gości były ledwie widoczne. Gdy przemierzał spojrzeniem pomieszczenie, jego uwagę przykuła grupa postaci, siedzących przy jednym ze stolików w głębi. Nie znał ich, lecz wyczuwał, że nie są zwykłymi gośćmi. Ich obecność go nieco niepokoiła. Wiedział, że nie są to ludzie. W głowie toczyła się cicha walka – czy podejść, zagaić rozmowę, ryzykując przerwanie ich spotkania, czy może lepiej oddalić się i kontynuować poszukiwania Najwyższego Anioła w innym miejscu? Stojąc tak, na granicy decyzji, czuł się zawieszony pomiędzy dwoma światami. Jednym, który wabił go towarzystwem, i drugim, w którym rozsądek podpowiadał, by odszukać Maela i zapomnieć o zastawionym stoliku.
Na razie tylko podpierał ścianę, starając się nie zwracać na siebie uwagi. Nie było go teraz stać na cokolwiek z menu, a w kieszeniach nie znalazł nawet kilku pensów, by zamówić choćby najtańszą herbatę. Czuł ciężar swojej sytuacji, lecz jednocześnie wiedział, że nie może opuścić tego miejsca, dopóki nie upewni się, że Najwyższy Anioł rzeczywiście tu nie przebywa. Starał się wyglądać na kogoś, kto po prostu czeka na kogoś ważnego, choć w głębi duszy czuł się jak nieproszony gość w miejscu, do którego nie do końca przynależał.
:upscale()/2015/04/24/742/n/1922398/150fb890_y0VW29.gif)
