Dziadek na mnie nakrzyczał. Znowu. Ale to nie moja wina, że ten pan, z którym rozmawiał wyglądał jak yāoguài z opowieści babci. Nie wiem, dlaczego dorośli są tacy uparci ale nic nie mówiłam bo dostałabym lanie. Dziewczynka musi być posłuszna swojemu ojcu ale jako, że ja nie mam taty muszę się we wszystkim słuchać dziadka. Za dużo razy mi to powtarzał abym mogła o tym zapomnieć, nie musi mi o tym przypominać za każdym razem jak coś zrobię. Mama też by płakała gdybym coś zrobiła nie tak, więc wybrałam milczenie. Na ulicy jeden z mnichów w pomarańczowych kaszajach mówił, że milczenie to wyraz Nie-wałówkowanej Rzeczywistości. Nie wiem co to znaczy, ale brzmi mądrze, więc i ja tak będę mówić. Może dziadek w końcu uzna, że zmądrzałam i przestanie na mnie krzyczeć.

Dzisiaj pomagałam dziadkowi z papierami. Pochwalił mnie i nazwał posłuszną dziewczynką. Może droga Nie-wałówkowanej Rzeczywistości ma sens. Dziadek zawsze mówi, że muszę mu być wdzięczna bo nauczył mnie czytać i pisać. Opłaca też nauczycieli tak, że jestem wychowywana jak chłopiec. Pewnie gdyby wuj Enlai nie spłonął z moimi kuzynami w pożarze posiadłości dziadka to oni by pobierali nauki od pana Bremera i pomagali teraz dziadkowi. Ale oprócz mnie nie ma żadnych rąk do pomocy, a mama się nie nadaje bo nie umie czytać i pisać. Dziadek zawsze wypominał babci, że mogła nie karać go córką tylko dać więcej synów.  W końcu wuj Enlai im wyszedł. Dziadek zresztą też sam kiedyś był sroką czy przepiórką, ale stwierdził, że to nie ma sensu i trzeba dostosować się do sytuacji. Nie mogę doczekać się jutrzejszych lekcji z panem Bremerem. Będziemy mogli porozmawiać w obcym języku i może dostanę kwiatka. Lubię tego pana. Zawsze czuję się przy nim spokojniej i mogę z nim porozmawiać o wszystkim.

Dostałam dziś kwiatka! Callistephus chinensis. Mam nadzieję, że nie popełniłam błędu przepisując tę nazwę z książki botanicznej. Pan Bremer zapytał się mnie, czemu jestem taka milcząca. Odpowiedziałam mu, że wybrałam drogę Nie-wałówkowanej Rzeczywistości, na co on roześmiał się i mnie poprawił. Nieuwarunkowanej. Taka dziewczynka jak ja nie może robić tak prostych błędów. Skoro mnie poprawił i przerwał moje milczenie i wybił mnie ze skupienia to mu opowiedziałam o panu, którego widziałam jak rozmawiał z dziadkiem. Zapytał mnie, czy często widzę yāoguài na co zgodnie z prawdą odpowiedziałam że owszem, czasami widzę strasznych ludzi z rogami czy z kłami, ale też rzadziej udaje mi się dostrzec ładne i miłe osoby ze skrzydłami. Miał bardzo dziwną minę i szybko pożałowałam, że mu to powiedziałam, myślałam, że będzie na mnie krzyczał jak dziadek. Nie zrobił tego tylko powiedział, że mam mu zgłaszać wszystkie osoby, które będą wyglądały podobnie i żebym nic dziadkowi nie mówiła. Powiedział mi też, że jeżeli chcę to może nauczyć mnie czegoś nowego. Oczywiście, że się zgodziłam. Mam nadzieję, że będzie z tego dużo kwiatków, które będę mogła wkleić do swojego dziennika.

Bardzo lubię nowe lekcje z panem Bremerem. Powiedział mi jednak, żebym nie zapisywała niczego o nich w dzienniku bo dziadek może go zobaczyć i się zezłościć. Tak też będę robić od teraz.

Dziadek mówi, że zaczyna się robić nieciekawie. Mówi, że Japończycy coś kombinują i że ten most to nie wybuchł sam z siebie. Każe mi i mamie uciekać z Chin, ale ja nie chcę bo tu mam wszystkie swoje rzeczy. Dogadał się z panem Bremerem i jakimiś innymi handlarzami, że nas gdzieś przewiozą.  Muszę się spakować i wziąć to, co najpotrzebniejsze bo inaczej będziemy kosztowały dziadka fortunę którą mógłby zainwestować w swoje przedsiębiorstwo. Przezorny zawsze ubezpieczony. Ale i tak mi się to nie podoba bo czeka mnie długa nudna podróż. Ciekawe czy tam, gdzie płyniemy będą jakieś ładne kwiaty?


Dziadek do nas dołączył. Panu Bremerowi udało się zorganizować dla niego transport, cudem go przemycić. Nie dziwi mnie to. Wojska japońskie maszerują na Nankin, kwestią czasu jest by miasto upadło. Zapewne dziadek nie może pogodzić się z utratą swoich pól herbacianych, były w naszej rodzinie od kilku pokoleń zanim jego dziad został mandarynem. Na szczęście udało mu się spieniężyć część jego przedsiębiorstwa więc nie zostaliśmy bez grosza przy duszy. Śmieszna to cena, ale chociaż umożliwi to nam godnie żyć.

Nankin zostało zniszczone. Nie mogę o tym myśleć, skręca mnie w środku. Muszę się skupić na przygotowaniach. Chcę studiować. Muszę myśleć o celu. Nie wskrzeszę ich swoim biadoleniem. Nie przywrócę ich czci.

Dobrze, że mnie tam nie było.

Wstyd się przyznać, ale spotkałam chłopca.  
Zostaliśmy ze sobą poznani przez pana Bremera. Jeżeli mnie pamięć nie myli to jest to jakiś jego kuzyn. Jest trochę ode mnie starszy, również jak ja religioznawca. Pan Bremer żartuje, iż z pewnością szybko dojdziemy do porozumienia. W tym roku uzyskał stopień naukowy, ale ze względu na swoje zasługi naukowe już jest zatrudniony przez Uniwersytet Londyński jako asystent.

Sierpień brzmi jak doskonały miesiąc na ślub. Zawsze chciałam zamieszkać w Londynie.


Nie powinnam była zabierać Henry'ego nad jezioro. Zawsze był słabego zdrowia. Nie mam siły pisać. Lekarz powiedział, że zachorował na zapalenie płuc. Jest coraz słabszy. Maligna i duchoty nie ustępują.

Nie. Mogę. Mu. Pomóc.
meaculpameaculpameaculpameaculpa



Żegnaj kochany Henry. Zawsze Twoja Adelynn Sheffield.