Niczyj bękart

Przeszłość zdaje się być zamglona. Sięgając pamięcią wstecz, przypominał sobie jedynie życzliwość sióstr miłosierdzia, które go wychowywały.
Choć szybko nauczył, się że pod postacią ciepła, kryje się też surowość, rutyny i kary to jednak nie były to złe wspomnienia.
Nie można tęsknić za tym czego nigdy się nie zaznało, prawda?
Za ciepłem domu, za miłością czy poczuciem bezpieczeństwa. To nawet lepiej, bo Oliwer do piątego roku życia znał wszystkie prawdy jakich potrzebował by przeżyć.
Były nim - niezłomność charakteru, silna wolna, odporność na ból i niezależność. Nie umiał wpisać się w wiele schematów, które były na niego nakładane, zawsze świat postrzegał inaczej.
Wyczuwał też ludzi i ich intencje choć tego nie rozumiał lubił myśleć, że jest to swego rodzaju intuicja. Śnił koszmary jednak w sierocińcu było dziesiątki takich jak on.
Kundli, odreagowujących stresy dnia i życia, nocą- podczas krzyków.
Jednak katolickie wychowanie dało mu obszerną wiedzę teologiczną, o którą nigdy nie prosił. Potrafił odróżnić dobro od zła i starał się ze wszystkich sił zachowywać tak by nigdy nie żałować, tego co zrobił przed zaśnięciem.
Swój honor cenił nader wszystko a będąc nastolatkiem odkrył, że miejsce w którym się znajdował nie mogło być przypadkowe. To właśnie ono skupiało osoby, podobne do niego. Widział je już na własne oczy, potrafiąc dostrzec kolory oddzielające się od bieli każdego zwykłego człowieka.

Armada wojny

Wstąpił do królewskich sił powietrznych,  gdy tylko rozpoczął się nabór. Był odporny na stres, na ból i niewygody. Można było powiedzieć, że jest idealnym kandydatem.
W samolocie czuł się niczym w sierocińcu, będąc zamkniętym w metalowej puszcze była jedynie samotność i pomruki dwóch silników. Podszepty w słuchawkach również jasno doradzały, lecz nie nawykł do słuchania sugestii. Rozkaz należało wykonać za wszelką cenę. A ocena sytuacji należała do pilota.
Był świeżakiem w RAFie, jednak z uwagi na kurczące się ilości pilotów zdolnych do służby, przypadło mu w udziale bita o Anglię.
Podczas czwartej fazy obrony, na jesieni jego maszyna została ostrzelana przez dwa myśliwce Lufftwafe. Oliwer dostał pociskiem w brzuch, odłamek przeszył go na wylot. Utrata krwi spowodowała, trudności z widocznością oraz niemożność wykonywania dalszego lotu. Wiedząc, że jego rodzimy kraj ma trudności z ilością samolotów wypuszczanych w przestrzeń lotniczą, a siły wroga zdają się nie maleć- nie zdecydował się na katapultowanie. Postanowił postawić maszynę na ziemi.
Udało mu się za drugim podejściem, nie uszkadzając bardziej swojego samolotu.
Zdarzenia po ładowaniu, nie pamięta, podobno stracił przytomność i został przewieziony do szpitala polowego.

Po wolnie koszmary nasiliły się, potrzebował tabletek nasennych by funkcjonować. Lekarze ocenili jego stan jako „nerwica okopowa”.
Mężczyzna stara się normalnie funkcjonować pracując jako magazynier, pomagając przy rozładunkach, albo pracując w dostawie.