Data oraz miejsce narodzin Uzurpatora nie są dokładnie znane. Można jedynie spekulować, że do poczęcia doszło po odejściu Lilith od Adama, gdy zaczęła spółkować z Lucyferem, a narodzin przed jej wypędzeniem do piekła w ramach kary za zignorowanie Bożych żądań o powrocie do rajskiego ogrodu, uległości wobec Adama oraz za spoczynek z Demonem.

Nowo narodzone dziecię długo dryfowało po ziemskich wodach z dala od boskiego spojrzenia, aż nie zostało odnalezione przez grupę Nimf. Po rozmówieniu się z nimi, Lilith, wówczas już jako demonica zawarła pakt, na mocy którego wodne niewiasty miały pilnować magicznie uśpione i zamrożone w czasie przez matkę dzieciątko, aż do dnia jej powrotu.
Zgodziwszy się, Nimfy sprawowały pieczę nad potomkiem pierwszej kobiety przez długie eony, aż nie uspokoiły się niesnaski pomiędzy światami, wygnani z ogrodu ludzie nie zaczęli budować własnych cywilizacji i tak do dnia ponownego spotkania i zabrania syna przez Lilith z powrotem do piekła.

Przedstawienie Antychrysta ojcu nie było łatwym zadaniem, lecz na przekór lękom, został on nawet zaakceptowany przez rodzica. I chociaż Lucyferem nigdy nie kierowała bezwarunkowa miłość, dostrzegł on potencjał oraz możliwości, jakie dawało mu posiadanie potomstwa. Przebudził go i nadał mu imię Kabraxis.

Antychryst pierwsze lata życia, o ile mógł je takowym zwać, spędził w piekle pod kloszem matczynej miłości w towarzystwie Sukkubów oraz Inkubów. Ojciec przelewał na niego swoje niespełnione ambicje poprzez podszepty lub czynem wysłanników, którzy starannie pielęgnowali demoniczną iskrę, kiełkującą wraz z chłopcem.
Na Ziemię został zesłany w wieku około siedmiu ludzkich lat. Pozbawiony ochrony matki oraz rady Lucyfera miał dożyć pełnoletniości, tym samym udowadniając swoją wartość.

Szanse na przetrwanie małego, nawet jeśli o demonicznym pochodzeniu, ale bądź, co bądź śmiertelnego, jedynie z darem widzenia dziecka w dzikim nieznanym świecie były niewielkie. Lilith znała nałożony nań zakaz, lecz ten obejmował wyłącznie jej ingerencję.
Wykorzystując lukę rozkazu kochanka, posłała Sukkuba, aby ten w jej imieniu odnalazł i rozmówił się z Nimfami, które ongiś ocaliły jej potomka. Wodne damy zgodziły się wspomóc demonicę, bowiem w jej prośbie nie dostrzegły ukrytych intencji, a i dziecku nie życzyły źle.

Ludzkie życie Kabraxisa niewiele różniło się od istnień bożych dzieci na Ziemi. Pół demon dorastał, uczył się, cieszył, płakał i rozrabiał jak każda osoba w jego wieku. Opieka Nimf, choć bez rozpieszczania na prośbę matki, bez wątpienia pozostawiła w chłopcu niemały ślad, mianowicie nieopisaną miłość do natury oraz wody.
Kontakty z biologicznymi rodzicami bywały różne; częstsze i rzadsze w zależności od okoliczności z większym naciskiem na częstotliwość od strony matki. Rozmówiwszy się z Lucyferem, który widząc, nawet jeśli pod pieczą wodnych dam, zaradność młokosa, zezwolił oblubienicy na wizyty z synem. To dzięki nim Lilith nie tylko brała w miarę aktywny udział w jego życiu, niejako spełniając wewnętrzne pragnienie bycia matką, ale stała się również świadkiem założenia przez niego jego własnej śmiertelnej rodziny, a tym samym ,,babcią".

Dzieje dorosłości oraz perypetie rodzinne niewiele wnosiły do historii, toteż nie zostały utrwalone na jej kartach. Wiadomo jedynie, że Kabraxis niezbyt mieszał pochodzenie z życiem codziennym i że pomimo odejścia dość młodo, niestety pod anielskim ostrzem bożego rozkazu, jego linia pozostała nietknięta i istnieje do dnia dzisiejszego. Podobnież po strąceniu przez Jedynego do piekieł w ramach kary za samo bycie Antychrystem, rozciągnął pieczę nad potomkami z własnej linii. Osobiste doglądanie z mniejszą/większą korektą poczynań z lub bez użycia mocy, miało (z różnym skutkiem) ich uchronić przed podzieleniem losów ojca, torując drogę wyłącznie ku dwóm scenariuszom; najlepszego, czyli Czyśćca i mniej preferowanego, ale nadal akceptowalnego Raju.

Ponoć każda dusza po strąceniu do piekła przeżywa nieopisany ból podczas obdzierania z resztek człowieczeństwa. Kabraxis nie był wyjątkiem. Różniła się tylko forma, bowiem zamiast klasycznej męki Lucyfer osobiście, oczywiście poprzez przekaźnik pod postacią sługi, przywłaszczył duszę syna i zamiast wyrwania ludzkiej cząstki kęs po kęsie, rozerwał ją na strzępy, a następnie urzeźbił na nowo, budząc pełen potencjał latami dojrzewającej potęgi.

Ambicja nigdy nie opuszczała ciała ni duszy, nawet po jej odejściu do innego wymiaru. Służba Antychrysta w piekle, ot przerywana sporadycznymi wypadami na Ziemię, była długa, a zadania wykonywane z dopieszczeniem najmniejszych detali. Będąc głosem Lucyfera, Kabraxis ,,wiernie" szerzył słowo ojca, szkolił jednostki, wydawał rozkazy, karał niesubordynację, brał udział w bitwach z Niebianami, podejmował się prac niższych jednostek.

Bycie pionkiem w przeklętej grze i okazyjną marionetką innych wysokich demonów służyło Antychrystowi, nie dlatego, aby być bezwzględnie posłusznym ojcu i starać się o jego względy, lecz po to, ponieważ pozwalało mu na poznanie Piekła od podszewki; zasad jego funkcjonowania, charakterystykę każdego kręgu, rezydenta, mocnych i słabych stron. Cegiełką do cegiełki demon budował fundament pod pole własnych planów, które miały wkrótce rozpocząć krwawe krucjaty pod sztandarem Uzurpatora.

Lilith jako pierwsza wsparła syna i podarowała mu zastępy demonów. Potem do sojuszu dołączył Minotaur, niesłynna abominacja zrodzona z Pazyfae oraz byka zesłanego przez Posejdona. Związany paktem obiecał bezwzględną lojalność Kabraxisowi w zamian za dusze ciemiężców ojca oraz Tezeusza, którzy przyczynili się do jego cierpienia za życia. Dzięki wzajemnemu wsparciu mała armia Uzurpatora zdołała podbić III, najważniejszy dla Lucyfera strategiczny Krąg i unicestwić pierwotnego Strażnika, zastępując go nowym, Minotaurem.

Rósł gniew Lucyfera wobec niesubordynacji i jednocześnie podziw dla arogancji syna, który zdobywszy posłuch wśród książąt ostatecznie, zajął miejsce na tronie, ogłaszając się nowym Władcą. Szarlatański uśmiech na twarzy dawnego Anioła ma niewiele wspólnego z obrazem porażki, zupełnie jakby Diabeł wszystko dokładnie zaplanował, posyłał przestrogę, jakoby nie był to koniec lub aprobatę wobec przepięknie zdanego testu przez syna. Intencje oraz interpretacja pozostają nieznane, lecz nie miały większego znaczenia, gdy upadł Król i powstał nowy Król, którego Plutos zaakceptował jako ostatni z wyższych.

Pod władzą Uzurpatora piekło niewiele się zmieniło. Nadal przyjmowało i torturowało dusze, choć w ciut bardziej uporządkowany sposób. Modyfikacji na pewno uległo rozłożenie Kręgów, tj. niewielka zamiana na rzecz budowy fortecy strzegącej zejścia do więzienia ojca.
Z o wiele większym szokiem spotkała się wieść o rozmowie Demona z Niebianinem i to samym Najwyższym! Nie została ciepło przyjęta, ale ostatecznie przemówił argument Dusz. Ich utrata przy rozpadzie doczesnego porządku była nieunikniona, a tego piekielni nie chcieli.
Sztuką perswazji perswazji Kabraxis załagodził niesmak, jednocześnie otwierając furtkę ku dalszym celom; odkryciu prawdy stojącej za niektórymi poczynaniami Boga i jednostek trzecich, które usilnie próbowały obarczyć winą Demony za jego zniknięcie.

Na przestrzeni dziejów twarze ludzkiego naczynia, tożsamości oraz domniemane zawody piekielnego władcy ulegały licznym zmianom. Stałe pozostały ciekawość wobec ludzkich poczynań, poprzedzona ciągłą obserwacją ponad aktywny udział w ich dziejach, np. wojnach oraz doglądanie potomstwa z własnej linii za czasów życia jako człowiek i latorośli spłodzonych ze śmiertelnikami już w demonicznej odsłonie.
Obecnie Kabraxis żyje pod mianem Lawrence Ashworth, 28-letniego człowieka, rzekomo półkrwi anglika, który na świat przyszedł właśnie w Londynie jako owoc gorącego romansu pewnego Pana z egzotyczną Panią. O zmyślonej przeszłości, dziejach młodości, udawanym nawróceniu i podszyciu się pod księdza niewiele mówi. Skuteczną przykrywką małej gierki jest dla niego Jeffrey Parton, ksiądz, który pomimo ,,dobrych" chęci podpisał pakt, tym samym skazując siebie na piekło.