Nie pamięta za wiele z czasów początków jego duszy. Ukochany w objęciach Niebios, służąc sprawie, walcząc o Światło, nie przywiązywał nigdy uwagi do swojego ludzkiego naczynia przed Wstąpieniem. Niestety częściowo pamięć wróciła, gdy Bóg postanowił opuścić Tron, a Najwyższy Anioł przejął schedę po Najjaśniejszym.

Urodził się w czasach świetności rzymskiego imperium, lecz gdy monoteistyczne religie były zakazane. Choć sam nie przejawiał bogobojności, starał się być dobrym człowiekiem. Mimo że należał do wyższych sfer społecznych i posiadał niewolników, zawsze traktował ich najlepiej, jak tylko mógł. Nigdy nie stosował wobec nich przemocy ani nie nadużywał swojej władzy nad nimi. Dawał im dach nad głową i pracę oraz najłatwiejszą z możliwych ścieżek do wykupienia sobie wolności. Tych, którym nie mógł pomóc, obdarowywał jedzeniem i monetami.
Zwracał tym nieprzychylną uwagę swoich wpływowych przyjaciół. Oni, dużo bardziej konserwatywni niż on, zaczęli widzieć w nim zagrożenie. Nie tylko dla ich tradycji, ale także w dobie narastających niepokojów społecznych, jako zapalnika wojny domowej, w której niewolnicy zapragną wolności i dobrowolnej pracy dla swoich byłych panów. W międzyczasie poddali się też zgubnej zazdrości, nie mogąc patrzeć, jak jego majątek się powiększa, a on trwoni go na sługusów, którym oddaje ich człowieczeństwo.
Zaplanowali więc pozbawić go najświętszego z podarowanych człowiekowi darów - życia. W niedługim czasie zjednoczyli sobie prosty lud, któremu wmówiono, że przyznał się do wiary w fałszywego Boga i wszystko, co obecnie czyni, w tym próbę odebrania ludziom ich niewolników, robi na cześć Jego imienia. Choć nikt nie mógł zweryfikować ich prawdomówności, sprawa szybko trafiła do Senatu. Tam, mając już wystarczająco bieżących problemów targających imperium, postanowili wymierzyć mu "sprawiedliwość".
Na nic zdały się jego tłumaczenia. Nikt go nie słuchał. Na jego oczach zamordowano całą jego rodzinę, wraz z innymi niewolnikami. On sam, by stanowić przestrogę dla tych, którzy odważyliby się sprzeciwić Rzymowi, niezależnie od ich statusu, został publicznie ukrzyżowany. Agonia była długa i bolesna, a śmierć nadeszła dopiero następnego dnia.

Trafiając do Niebios, szybko zapragnął zostać Mieczem Sprawiedliwości. Dołączył więc do Potęg, gdzie odnalazł swoje powołanie i od tego dnia, przez prawie dwa millennia, służył Bogu z oddaniem. Walcząc z demonami, nie pragnął niczego innego. Nie dbał też o świat pomiędzy Niebem i Piekłem, nie interesował go więcej los ludzi. Pod koniec, przed jednym z najtragiczniejszych wydarzeń w życiu Niebian, był już spełniony w swojej roli. Do końca istnienia świata lub chociaż do jego własnego, chciał służyć Światłu.
Niestety śmiertelnicy postanowili pokrzyżować jego plany. Wywołali między sobą najtragiczniejszą z wojen, nie mniej brutalną niż Wieczny Konflikt. Złamany tym okrucieństwem, Bóg odszedł.
Od tego momentu wszystko się zmieniło. Najwyższy Anioł postanowił pozbawić Chóry ich dawnej chwały. Każdy z przynależnych Aniołów musiał raz jeszcze udowodnić swoją wartość. Raziel, choć początkowo nieprzychylny tej decyzji, w końcu podjętej pod nieobecność Najjaśniejszego, przyjął ten wyrok w sposób honorowy. W końcu to on i jego pobratymcy tak skoncentrowani na Wiecznej Wojnie z demonami nie zwrócili nawet uwagi, gdy śmiertelnicy zaczęli popełniać występki gorsze niż piekielne pomioty. Byli więc odpowiedzialni za odejście Boga w nie mniejszym stopniu niż ludzie.
Część winy za ten stan rzeczy przyjął na siebie. Chciał udowodnić raz jeszcze, że Światło jest dla niego dobrym najwyższym i zapragnął po raz kolejny oddać się sprawie i spróbować swoich sił w Potęgach, zaczynając od samego początku. Jego oddanie Najwyższemu Aniołowi było nie mniejsze niż Najjaśniejszemu.

W tym czasie, w ludzkiej powłoce, jest niewyróżniającym się śmiertelnikiem. To młody chłopak, poszukujący swojej drogi, obecnie studiujący medycynę i mieszkający w Londynie. Jest bez grosza przy duszy i stara się imać każdego zajęcia, które napełni jego miskę po powrocie z zajęć oraz pozwoli zapłacić za rachunki, za norę, którą nazywa swoim domem. Czasem swoje nędzne zarobki dzieli z miejscowym kotem, któremu pozostawia porcję ze swojego lichego obiadu. Choć ciężko nazwać jego obecną sytuację dobrostanem, nie wini świata za wyrządzoną mu niesprawiedliwość i stara się korzystać ze życia w pełni.