Z dobrodziejstw rytuałów, również i wzajemnej nauki od siebie, korzystają przede wszystkim członkowie Zakonu Widzących. Śmiertelnicy spoza organizacji także mogą się ich nauczyć, jednakże muszą wyjaśnić to fabularnie, np. poprzez spotkanie odpowiedniego NPC'a pod opieką MG, który zgodzi się na przekazanie wiedzy lub poprzez kradzież książki z zakonu.
Poniższe rytuały nie są dostępne dla Niebian i Demonów. Nadnaturalni posiadają własną pulę rytuałów.

Ze względów praktycznych, rytuały podzielono na kręgi wedle ich natury i zastosowania, choć to pierwsze jest stwierdzeniem dość ogólnym. Każdy rytuał wygląda inaczej i wymaga innych składowych, czynności oraz okoliczności do jego wypełnienia. Ma to bezpośredni związek z ich działaniem i potęgą, bowiem żaden człowiek nie posiada dostatecznie dużo sił, by móc wpływać na świat wokół w sposób inny niż własnymi rękoma i słowami. Człowiek jest jednak niezbędnym katalizatorem, poprzez swoją wolną wolę i władzę nad danym mu światem, zdolny do wyzwalania mocy drzemiącej we wszystkim, co go otacza.
Rytuały mogą czerpać z bardzo różnych źródeł mocy: ziemskich stworzeń oraz ich daru życia, dzieła stworzenia, jakim jest natura i różnorodne zjawiska w przyrodzie, a także od istot nadprzyrodzonych, aniołów, demonów czy pomniejszych pomiotów. Ta ostatnia kategoria należy do najbardziej skutecznych, ale też najgroźniejszych. Wiele razy w historii zdarzało się, że źle przygotowany okultysta sprowadził na ziemię coś, czego nie chciał i jedyne, co po nim pozostało to plamy krwi na podłodze. Zdarzało się, że coś z tamtej strony przyczepiało się do człowieka lub wciągało w swoje mroczne intrygi, zagmatwane tak, że nie sposób było dopatrzeć się tam wszystkich ukrytych znaczeń i pokrętnej logiki. Rytuały oparte bezpośrednio na pakcie z istotą nadprzyrodzoną zazwyczaj okazują się zgoła inne w skutkach, niż w zamierzeniu, a ich cena niewspółmierna do otrzymanych korzyści, jeśli w ogóle takowe się znajdą. Mimo to, od czasu do czasu pojawia się kolejny śmiałek, który uważa, że wie wszystko o sferach poza światem i jest zbyt sprytny, by dać się oszukać.
Rytuały same w sobie słusznie kojarzą się ze żmudnymi przygotowaniami, czekaniem na odpowiednią porę dnia i roku, zbieraniem najróżniejszych przedmiotów oraz długimi godzinami spędzonymi na kreśleniu znaków czy powtarzaniu mantr. Odkąd w życiu ludzkim coraz więcej do powiedzenia ma nauka, wielu starało się ustalić, ile z tych rzeczy jest niezbędna, a ile stanowi jedynie powtarzany od lat zabobon, jednak nikt nie doszedł jeszcze do żadnych konkretnych wniosków.

Łacińskie słowo occulere oznacza dosłownie "skrywać" i bardzo dobrze oddaje charakter tej sztuki skoncentrowanej na wszystkim tym, czego nie sposób dostrzec oczyma.
Choć sam termin "okultyzm" w tekstach pojawia się dość późno, dopiero od XVI wieku, zaś w definicji od XIX, to nauki tajemne znane były ludzkości od zawsze. Od plemiennych nauk szamańskich poprzez wyrafinowane rytuały dawnych kapłanów, wiedza o metafizycznej naturze wszechświata ewoluowała wraz z cywilizacją. Swój okres świetności okultyzm osiągnął we wczesnym średniowieczu, kiedy jeszcze Chrześcijaństwo nie rozpowszechniło się dostatecznie w Europie. Po miastach i wsiach pełno było znachorów, wróżbiarzy, druidów czy czarowników, z których jedni oferowali swoje usługi mieszkańcom, inni zaś skutecznie uprzykrzali im życie dla własnych celów. Dopiero po pojawieniu się Kościoła działalność zarówno jednych jak i drugich została uznana za szkodliwą, a szybko też i przeklętą. Od tej pory ich los miał się coraz gorzej, osiągając dno rozpaczy wraz z prześladowaniami przez inkwizycję. Wielu okultystów wówczas zginęło, zabierając swoją wiedzę do grobu. Z ich powodu zginęły też dziesiątki niewinnych osób, co położyło kolejny cień na nauki okultystyczne. Ich badacze zeszli do podziemia, zaczęły powstawać bractwa i sekty, nie brakowało też samotnych strzelców. Niejednokrotnie inkwizycja miała też rację, gdyż rozpowszechnienie Chrześcijaństwa uświadomiło jak wielu z nich w istocie paktowało z istotami piekielnymi dla zdobycia swojej mocy.
Rozwiązanie inkwizycji było okazją do oddechu, choć w świetle prawa uprawianie czarów w większości państw wciąż stanowi przestępstwo, w tym też w Wielkiej Brytanii. Stąd zajmowanie się okultyzmem nie jest tym rodzajem hobby, jakim ludzie chcą się dzielić, stanowi raczej margines i ciemną stronę społeczeństwa, na wzór innych pół legalnych i nielegalnych zajęć. I choć współczesny świat nieraz z rezerwą traktuje rzeczy niewytłumaczalne dla nauki, to jednocześnie obserwuje się rosnące zainteresowanie zarówno astrologią, jak i wszelką magią.

Zaklęcia mniej lub bardziej skomplikowane, pozwalające przenosić w przestrzeni ziemskiej oraz pozaziemskiej przedmioty albo istoty żywe. Rytuały dotyczące tych drugich są o wiele bardziej skomplikowane, a w niewłaściwych rękach potrafią być groźne nie tylko dla samego użytkownika, ale i postronnych czy otoczenia.

Rytuał kruczego oka: wbrew nazwie, można tu użyć oczu dowolnego ptactwa, ale od jego rodzaju mocno zależą szanse powodzenia. Spalając oczy w kamionkowej misie, skropione krwią i opatrzone wierzbową podpałką, okultysta przenosi swój wzrok do najbliższego ptaka i może mu rozkazywać. Efekt trwa aż do całkowitego spalenia komponentów, czyli jakieś kilkanaście minut. Zgaszenie ognia lub zabicie ptaka przerywa działanie rytuału.
Wymagany poziom Mistycyzmu: 2

Pieczęć tropiąca: znak pozwalający nakładającemu go ustalić w dowolnym momencie, jak dotrzeć do osoby go noszącej. Okultysta nie jest świadom, w jakim miejscu znajdzie się ostatecznie, ale wie dobrze, gdzie skręcić w następnej kolejności, by tam dotrzeć. Droga wytycza się od miejsca pobytu okultysty, toteż nie jest możliwe prowadzenie innych ludzi na odległość, autor pieczęci musi przebyć drogę osobiście. W jednym czasie można utrzymywać przy działaniu tylko jedną pieczęć tropiącą.
Aby nałożyć pieczęć, okultysta musi przy pomocy krwi (może być zwierzęca) narysować na skórze drugiej osoby niewielki krąg z symbolem w środku, a następnie wypowiedzieć odpowiednią inkantację. Naniesiona pieczęć znika w momencie dotarcia okultysty do naznaczonego lub zdjęcia przy pomocy odpowiedniego rytuału, co jest mało przyjemne i często niosące ból.
Typ: czarna pieczęć.
Wymagany poziom Mistycyzmu: 2

Piekielne Wrota: rytuał otwierający przejście do otchłani, a dokładniej do Przedpiekła. Magiczny krąg malowany mączką kostną, węglem cisowym, opatrzony znakami z ludzkiej krwi tworzy wyrwę w rzeczywistości, w której może zmieścić się pojedynczy człowiek. Trwa ona dopóty, dopóki krąg jest nieuszkodzony, pozwalając na podróż w obie strony. Wrota pozwalają na przejście jednocześnie z duszą i ciałem, co może być dla nieprzygotowanego delikwenta śmiertelnie niebezpieczne.
Wymagany poziom Mistycyzmu: 3

Wbrew pozorom przez całe wieki nie tylko nie był szanowany, ale wręcz potępiany i ścigany przez władze kościelne oraz Inkwizycję. Rytuały potrafiące odegnać chorobę czy wyleczyć rany uważane były za demoniczne moce i tępione przy każdej okazji. Wielokrotnie były też mylone ze zwykłym ziołolecznictwem, choć tak naprawdę nie miały i nie mają z nim wiele wspólnego.

Rytuał przelania bólu: zaklęcie jeszcze straszniejsze, niż mogłaby na to wskazywać sama nazwa. Choć jego intencją jest ocalenie cierpiącego i zaleczenie jego ran, niewielu znalazłoby się odważnych uzdrowicieli, zdarzały się natomiast akty desperacji lub działanie pod przymusem. Czar ten może trwać nawet kilka godzin, w czasie których wszystkie rany i odczucia leczonej osoby są odczuwane przez rzucającego rytuał. Chociaż nie powodują one fizycznych uszkodzeń jego ciała, to już sam ból może doprowadzić do poważnych uszkodzeń w psychice lub śmierci. Co więcej, wymaga on paktu z istotą nadnaturalną i choć zazwyczaj pada na demona mogącego wówczas nakarmić się czyimś cierpieniem, to zdarzało się również ubłagać o ów dar neutralne byty.
Wymagany poziom Mistycyzmu: 5