Wiosna 1919 roku była wytchnieniem po zakończeniu I wojny światowej. Wtedy też urodziła się Alice, która początkowo była wychowywana przez samą matkę. O ojcu jedynie co wiedziała, to że był pilotem Royal Air Force, który gdy poleciał na misję do Egiptu, już nigdy nie wrócił. Wychowywała się więc z matką i jej rodzicami w Londynie, którzy działali na rzecz Brytyjskiego Czerwonego Krzyża. Pomimo podpisania porozumień w Europie rosło zapotrzebowanie na osoby potrafiące radzić sobie z opatrunkami i prostymi zabiegami medycznymi. Gdy Alice nieco podrosła, była przez rodzinę zabierana do lazaretów czy londyńskiego szpitala, aby wesprzeć, czy to w opatrunkach, czy to w zagadywaniu innych dzieci. Nie było to łatwe dla niej; zdarzało jej się niedokładnie oczyścić ranę lub zbyt luźno zawiązać bandaż. Czasem nawet dochodziło do zakażeń, jednak pamięta do dziś jedno dosyć młode dziecko, które umierało na gruźlicę, a jedyne, co Alice mogła zrobić, to zakładać maskę na twarz i spalać zużyte przez nie zakrwawione chusty.
Z czasem udało jej się zyskać większą pewność siebie, jak i doświadczenie w tym zakresie. Chętnie pozyskiwała wiedzę od innych pielęgniarek ze szpitala, aby następnie razem z nimi pomagać osobom potrzebującym. Wraz z tym nie udało się uniknąć kawalerów, którzy próbowali ją poderwać. Jednemu się udało, lecz o dziwo to nie był jej pacjent. Zaczęło się od zwykłej luźnej rozmowy w herbaciarni, która przeistoczyła się w spacery po Hyde Parku. I co jest najbardziej zabawne w tym wszystkim — jej partner był także pilotem Royal Air Force. Potrafili długo rozmawiać, jakby się znali od małego. Chwilę przed wybuchem II wojny światowej pobrali się i wynajęli małą kawalerkę nieopodal Hyde Parku.
Zaraz jednak nastała kolejna wojna, a wraz z nią polała się kolejna krew. Jej mąż musiał iść na służbę, a ona wraz z matką zostały skierowane do wsparcia lokalnego punktu. Alice przeszła wtedy wstępne przeszkolenie z używania broni krótkiej, lecz nie podeszła do egzaminów z niej. Dlaczego? Ponieważ dowiedziała się wtedy o ciąży. Gdyby nie koleżanki oraz jej matka, nawet nie pomyślałaby o czymś takim jak liczenie dni. Została skierowana do lżejszej pracy, lecz też próbowała ciągle pozyskiwać coraz to nowsze doświadczenie.
Nie minął miesiąc, kiedy otrzymała wiadomość od jednego z kompanów jej męża. Wieść, która zdecydowanie zadała jej cios, i to bardziej niż przypuszczała. Na skutek stresu, który przeżyła po tych wiadomościach, nie udało jej się utrzymać ciąży. Zaraz po tym dodatkowo zaczęto bombardować okolice Londynu. Ledwo zdołała wyjść z polowego szpitala i schować się w katakumbach kościoła, gdy usłyszała lądującą niedaleko niej bombę. Alice nie była w stanie pomagać innym, jej uśmiech zmienił się w smutek, a pogodność w wyciszenie. Kolejne wieści o następnych ofiarach, także w jej rodzinie, rozbiły ją na tyle, że poprosiła siostrę przełożoną o inny przydział, z daleka od Londynu. Nie była wtedy w stanie spoglądać na Londyn i pomagać innym. Przekierowano ją do pomocy na statku, który akurat miał wypływać z portu i płynąć w stronę Norwika. Alice bez wahania zgodziła się na ten przydział. Potrzebowała zmiany otoczenia, która nie będzie pogłębiała jej depresji.
Marynarze walczyli, ona zaś z grupką kobiet pomagała w opatrywaniu ran na tyle, w jakim stopniu pozwalały im zasoby i możliwości pokładowe. Gdy trzeba było, ewakuowano się do szalupy, aby następnie dopłynąć do następnego angielskiego okrętu. Alice na ziemie brytyjskie wróciła dopiero w 1946 roku. Początkowo żyła wraz z innymi w Liverpoolu, gdzie pracowała w miejskim szpitalu. Nie było tam źle, lecz w sercu czuła tęsknotę za londyńską manierą. Dodatkowo zaczęła tam zauważać dziwne rzeczy, które występowały coraz częściej. Jakieś dziwne aury ukazywały się przy niektórych osobach, lecz żadna z jej koleżanek nie dostrzegała tego. Ba, nawet jedna osoba z taką aurą podeszła do niej z propozycją zawarcia umowy, na co Alice nie przystanęła. Z dwiema dziewczynami przeprowadziły się do Londynu i wspólnie wynajęły mieszkanie na Euston Square. W szpitalu przyjęto Alice z otwartymi rękoma i od tego momentu pracuje tam jako pielęgniarka. Stara się być taka jak dawniej, czyli pogodna i pomocna, lecz stała się bardziej czujna. Miała dziwne wrażenie, że osobnik z Liverpoolu będzie chciał ją znów znaleźć i przymusić do zawarcia dziwnej umowy.