Para Królewska zamieszkująca Pałac Buckingham. Przychylność ludu udało im się zdobyć tym, że podczas wojny nie zdecydowali się opuścić Londynu, pomimo iż było im to proponowane. Elizabeth mówiła: Dzieci nigdzie nie pojadą beze mnie, ja nie opuszczę króla, a król nigdy nie wyjedzie. Para królewska odbywała w okresie wojny wiele podróży po kraju, odwiedzając zbombardowane miasta i fabryki oraz rannych w szpitalach. Elżbieta była tytularnym dowódcą służby pielęgniarskiej w Wielkiej Brytanii. Król chciał nawet uczestniczyć w operacji lądowania aliantów w Normandii, ale zostało mu to zabronione. Rok 1947 jest rokiem podróży po Afryce Południowej, wiadomo również, że para przygotowuje się do obchodzenia jubileuszu 25-lecia małżeństwa.

Theodore Hill zniknął i poszukuje go zarówno Ziemia, Niebo jak i Piekło. Hill prowadził księgarnię w zachodniej części Londynu, która obecnie została przejęta przez Łowców z Zakonu. Niewiele wiadomo o samej postaci Theodora - był dobrym kumplem, oddanym chłopakiem, synem jednego z Aniołów. W ciągu ostatnich miesięcy jego zachowanie uległo zmianie, stał się dużo bardziej podejrzliwy i markotny, aż całkowicie zniknął. Mówił coś o wizjach i snach, o nadchodzącym niebezpieczeństwie, ale nie podawał żadnych szczegółów, prawdopodobnie w obawie o własne życie.
Gdzie jesteś teraz, panie Hill?
Theodore jest powiązany z: Anną (dziewczyna), trzema kumplami (bankier, pracownik fabryki maszyn, rybak) oraz byłym właścicielem księgarni, poczciwym staruszkiem.

Kronikarz Zakonu od zawsze uznawał się za swego rodzaju wizjonera. W młodości studiował sztukę i filozofię, znajdując między obydwoma wiele powiązań, częściowo tylko z własnego punktu widzenia, ale to w niczym mu nie przeszkadzało. Żywo interesował się również historią oraz teologią i mitologiami, co w znacznej mierze wpłynęło na jego karierę w Zakonie. Do łowców demonów należy od dziesięcioleci, zrekrutowany jeszcze jako nastolatek, kiedy jego rola sprowadzała się głównie do chłopca na posyłki. Jego wierność i rzetelność w pracy została doceniona przez Wielkiego Mistrza Logana, który ostatecznie przyczynił się do zrobienia go głównym kronikarzem. Podobno dość sceptycznie podchodzi do następcy White'a, niektórzy złośliwi twierdzą nawet, że nie jest wierny Mistrzowi, a Zakonowi samemu w sobie, lecz żadna z tych plotek nie znajduje pokrycia. Pewnym jest natomiast, że wiek czyni go coraz bardziej zrzędliwym i jeśli tylko coś nie jest tak, jak zdaniem Michaela być powinno, nie będzie miał on zamiaru tego zaakceptować. Impulsywność starca już niejeden dokument posłała do kosza i niejednego rekruta przyprawiła o zawał. Życie emeryta sprezentowało mu wiele czasu na porządkowanie zakonnej biblioteki.

Mistrz Cechu Łowców, Edward, jest dość specyficznym człowiekiem, którego w pod wieloma względami można nazwać "prostym". Podobno zaczynał jako członek marginesu społecznego. Czas wojny spędził za granicą, działając w zakonnym podziemiu i mieszając się w bardzo różne środowiska. Z takiego też zresztą został zrekrutowany. Początkowo miał być informatorem, ale jego pochodzenie i talent raczej do wszczynania bójek niż szpiegowania szybko przeważyły szale. Pięcie się na szczyt było dla Edwarda żmudną pracą, a nie rzadko drogą po gruzie, gdyż z życia ulicznego wyciągnął wiele nieodpowiednich nawyków. Wiele z nich nadal mu zostało, nie szczędzi epitetów w nazywaniu rzeczy po imieniu i pali na potęgę, podobno nie tylko tytoń. Nie jest też żadną tajemnicą, że Mistrz Łowców nie wylewa za kołnierz, więc jeśli ma się do niego jakieś skargi, najlepiej zgłaszać je koło południa. Pobrzmiewały głosy o odwołaniu Tuckera ze stanowiska, niestety niedobór ludzi jest tu głównym przeciwwskazaniem. Ponadto, Edward jest dobry w przynajmniej dwóch rzeczach: zabijaniu wszystkiego, co ma więcej niż cztery kończyny i dwoje oczu oraz w odmawianiu. Obecnie czuje się w Zakonie na tyle swobodnie, że nawet jego słabostki nie stanowią żadnej karty przetargowej. Jego majątek powoli rośnie dzięki sprawowaniu pieczy nad fabryką tkanin w roli dyrektora, w którą zainwestował Zakon w czasie wojny.

Mistrz Cechu Egzorcystów, jeden z młodszych członków londyńskiego Zakonu, którym udało się zajść stosunkowo wysoko w hierarchii. Swój sukces zawdzięcza paru wrodzonym talentom oraz analitycznemu umysłowi, jak to lubi zawsze zaznaczać. Przed wojną zaczynał studia na kierunku fizyki ogólnej i miał związane z tym dalekosiężne plany. Jest przekonany, że rzeczy, których nie da się logicznie wytłumaczyć, nie mogą istnieć, zatem z zamiłowaniem spędza całe godziny na próbach rozgryzienia wszelkich zjawisk uznawanych za nadprzyrodzone. Mając w małym palcu formuły i rytuały jest jednym z najlepszych okultystów w stolicy, choć ciężko go czasem nakłonić do znalezienia chwili wolnego czasu. Cedrik jest typowym, trzymającym się na uboczu introwertykiem, który odzywa się zazwyczaj tylko wtedy, kiedy ma coś bardzo konkretnego do powiedzenia. Bardzo niewiele osób zna też szczegóły z jego życia czy chociażby orientuje się, dlaczego student nauk ścisłych tak bardzo zainteresował się tematami paranormalnymi. Obecnie stara się ponownie dostać na studia i rozpocząć doktorat.

Cyrulik Zakonu to prawdziwa iskierka pozytywnej energii i ciepła, jakiego często brakuje w dzisiejszym świecie i jakiego brakowało jeszcze bardziej przez ostatnie lata. Wychowana w sierocińcu, skończyła szkołę pielęgniarską, ale wszystkie jej kolejne plany przerwała wojna. Została przydzielona do jednego ze szpitali cywilnych dla osób poszkodowanych z powodu działań wojennych. Podobno cudem uszła z życiem z bombardowania Londynu, kryjąc się w jednym z kościołów, którego proboszcz również poświęcał się pomaganiu potrzebującym. Przez Zakon została znaleziona jeszcze w 1940, kiedy jeden z jej pacjentów okazał się aniołem, nieopatrznie lub nieumyślnie ukazując swoje skrzydła. Shirley zawsze twierdziła, że nie pamięta jego twarzy, a w końcu wszyscy przestali drążyć. Obecnie pracuje w miejscowym szpitalu i doucza się wciąż nowych rzeczy. Jej ambicje zdecydowanie dorównują pogodzie ducha, która niejednokrotnie jest bardzo pomocna w pracy z pacjentami, czy to nadnaturalnymi, czy tymi całkiem przyziemnymi. Z drugiej strony często fuka na nieostrożnych łowców albo ich bojowe podejście do świata.

Zbrojmistrz Zakonu jest przede wszystkim specjalistą od broni strzeleckiej, choć z każdym rodzajem coś tam zrobi, jeśli będzie taka potrzeba. Ten pragmatyczny z natury człowiek potrafi znaleźć radę na każdy problem, a jeśli nie, to chociaż spędzi całe dnie na próbowaniu. Wbrew pozorom jest całkiem przyjemny w obejściu i bezkonfliktowy, choć często sprawia wrażenie lekceważącego lub patrzącego z góry, zwłaszcza na mniej doświadczonych łowców. Być może przebija przez to jego pewność siebie i znajomość własnej wartości. Sam zaczynał w polowaniu na abominacje, jednak po wojnie stwierdził, że to już nie dla niego. Choć broń samą w sobie nadal kocha, to jednak powoli wychodzi zeń pacyfista zamykający się w zaciszu swojej pracowni, by rozgryzać i ulepszać mechanizmy. Obecnie pracuje jako zegarmistrz, posiadając niewielki lokal w sercu Londynu. W siedzibie Zakonu bywa dość rzadko, ale wezwany potrafi zjawić się na przysłowiowe "wczoraj".

Raymond Goody... człowiek ekscentryczny i nieprzyjemny. Znany jest głównie jako myśliwy mieszkający w chacie położonej w głębi Epping Forest. Każdy kto miał z nim kontakt mówi, że jest prostakiem, któremu bardzo szybko puszczają nerwy, ale z pewnością zna się na swoim fachu. Sam siebie nazywa łowcą bestii, choć jego czyny podchodzą raczej pod kłusownictwo. Poza typową zwierzyną łowną, szczyci się zabijaniem istot nadnaturalnych. Na swoim koncie ma już Barghesty (stąd brzydka blizna przechodząca przez prawe oko i brak kilku palców w dłoniach) i Kelpie, a także, co stanowi jego największe trofeum - Jednorożca. Łeb pięknej istoty wisi na ścianie wewnątrz chaty w honorowym miejscu... Ray powinien zostać już dawno pochłonięty przez las i Nimfy za swoje podłe czyny, a mimo to wciąż oddycha i wciąż poluje. Kto wie ile jeszcze mil przejdzie zanim sam stanie się zwierzyną?

Robin pracuje w Londyńskim muzeum, w którym oprowadza ludzi spragnionych wiedzy. Jest świetną historyczką i niezwykle charyzmatyczną mówczynią, właśnie dlatego dyrektor muzeum tak bardzo ceni jej obecność w załodze. Harrington ubiera się w męskie garnitury, co u wielu budzi niesmak, jednak ona zdecydowanie nie przejmuje się opinią innych. Jest niezależna, magnetyczna, uwodzicielska - mężczyźni i kobiety za nią szaleją, ale ona szaleje zupełnie za czymś innym. Zdobywanie wiedzy to coś, co ją napędza. Robin zna się nie tylko na historii, ma ogromną wiedzę na temat wszystkich artefaktów i magicznych przedmiotów - skąd ją posiadła, nie wie nikt, jednak póki nie wykorzystuje jej na niekorzyść świata, stanowi doskonałego informatora. Łowcy często korzystają z jej usług, wymieniając się spostrzeżeniami na temat sił nadnaturalnych. To jedna z tych osób, która wydaje się wiedzieć i dostrzegać więcej. Należy podkreślić, że Robin jest Widzącą, a jej ojcem był demon.

Potężny bezpański kocur, którego londyńczycy zwykli nazywać Bakeneko na cześć istoty z japońskich legend. Zwierz ma niefortunną przypadłość pojawiania się w miejscach związanych z magią, rytuałami czy zgonami. Był świadkiem wielu przedziwnych wydarzeń, a jego intensywnie pomarańczowe oczy patrzą z taką przenikliwością, że ludzie są niemal pewni, że to nie jest zwykły kot. Jaka jest prawda? To musi wiedzieć tylko sam Bakeneko, który jeszcze nikomu nie wyjawił swojego celu, a każda próba porozumienia się ze zwierzęciem kończy się fiaskiem. Koty w końcu nie są stworzone by dogadzać ludziom. Aniołom i Demonem też nie.

Komisarz policji w Londynie, który piastuje to stanowisko od dobrej dekady. Brał czynny udział wojskowy w trakcie walk podczas I wojny światowej jako niespełna osiemnastoletni młodzieniec. Takie doświadczenia z pewnością pozwoliły mu przetrwać podczas drugiego konfliktu zbrojnego, a także utrzymać stanowisko Komisarza przez tyle lat. Londyńską policją rządzi twardą ręką - znany jest ze swojego oddania służbie i mieszkańcom. Nie przepuści płazem niesubordynacji, ale pomoże w każdej potrzebie. Z natury mrukliwy i lakoniczny, przyzwyczajony do wojskowego stylu życia, opuszcza nieco gardę w towarzystwie kobiet i dzieci, ukazując oblicze dżentelmena, sam bowiem nie założył własnej rodziny, pozostając samotnym kawalerem.

Wdowa po jednym z oficerów, którzy zostali wysłani do walk poza Wielką Brytanię. Nigdy nie zdołała pożegnać się z mężem, nie mogła go nawet pochować. Nie zamknęła się jednak na innych, swoje cierpienie przekuła w największą motywację - stworzyła grupę wsparcia dla weteranów i ich rodzin (Złoty Lew) w celu pomocy radzenia sobie z traumą. Sama chętnie opowiada o własnych doświadczeniach, organizuje zbiórki, które mogłyby wspomóc finansowo najbardziej poszkodowanych w wyniku wojny. Zawsze uśmiechnięta, nawet jeśli jej oczy wskazują na lata skrywanego smutku, wspiera wszystkich potrzebujących. Margaret jest powszechnie znana i szanowana w Londynie. W prowadzeniu Złotego Lwa pomagają jej dzieci, którym również oddaje całą swoją miłość.

Jeden z wielu łowców Zakonu, który całkiem niedawno wyszedł ze stadium zieloniutkiego ucznia. W tym wyjątkowo pomocna okazała się II wojna, w którą został wciągnięty jako nastolatek. Co ciekawe, nie odbiło się to jakoś mocno na jego psychice, choć Alberta ciężko zaliczyć do typowych zuchwałych żołnierzy. W wojsku głównie pracował w wywiadzie i pełnił rolę posłańca oraz łącznika. Niemniej miał okazję posmakować linii frontu i poczuć dym z granatów, zazwyczaj za plecami i z bezpiecznej odległości, choć nigdy nie przekroczył granicy dezercji. Dobrze wie, kiedy należy się wycofać i prawdopodobnie dlatego nadal żyje. Po zakończeniu wojny stanął przed szarą rzeczywistością pracownika fabryki szczoteczek do zębów. Wyjechał do Londynu, ale tam owa rzeczywistość nie była lepsza, przynajmniej dopóki nie nadział się na szwendający się po ulicach pomniejszy pomiot piekielny, a wraz z nim na jednego z łowców. Co prawda nie była to wciąż oficjalna opcja pracy, ale dodała wiele kolorytu do jego życia i najwyraźniej nadała młodemu chłopakowi cel, w który mógł uwierzyć. Obecnie zaczepił się w urzędzie miejskim, wolny czas przeznaczając na trening umiejętności oraz pracę na rzecz Zakonu.

Proboszczem Londyńskiej parafii został tuż po rozpoczęciu wojny, nic dziwnego więc, że ludzie nie przyjęli takich zmian z radością. Jeffrey bardzo długo traktowany był z rezerwą, a wręcz niechęcią, co utrudniało mu pracę. Trwający konflikt zbrojny nie pomagał, morale w Londynie były na bardzo niskim poziomie, bo każdy przeżywał własne tragedie. Niedobory podstawowych środków sprawiały, że ludzie biedowali i zapadali na rozmaite choroby. Ksiądz Parton podjął krok, który pomimo dobrych intencji, był czynem niegodnym kapłana. Zawarł pakt z Księciem Piekieł - dusza za możliwość leczenia ludzkich dolegliwości. Przez czas trwania wojny pomógł ogromnej liczbie wiernych, uzdrawiając umysły i ciała, dając uciśnionym nadzieję i odnajdując swoje miejsce w tej społeczności. Niestety Jeffrey doskonale zdaje sobie sprawę, że zostały mu niecałe trzy lata; ostatecznie za swoje decyzje będzie pokutował w Piekle.
Proboszcz jest człowiekiem szczerym i dobrym, a tajemnica paktu jest tą, którą prawdopodobnie zabierze ze sobą do grobu. Z kim miałby się podzielić takim brzemieniem?

Imię dziwnego starca mieszkającego w chacie na bagnach ani jego wiek nie są znane. Ciężko stwierdzić jaką ma przeszłość i czy posiada rodzinę. Wiadomo tylko, że odłączył się od społeczeństwa już jakiś czas temu, bo czasami ciężko przychodzą mu proste kontakty międzyludzkie. Mimo wszystko nie wydaje się stanowić zagrożenia dla odwiedzających go wędrowców - za odrobinę jałmużny ugości i zaoferuje napar z ziół (jeszcze nikogo nie otruł!), a także powróży z kart bądź odczyta przyszłość z linii na dłoniach. Chata, w której mieszka zawiera wiele elementów, które mogą kojarzyć się z okultystycznymi przedmiotami, choć raczej żaden z nich nie ma faktycznej mocy.