O'donnel urodził się 12.08.1910 r. Miał to szczęście (i nieszczęście), że urodził się mężczyzną. Nieświadomy po dziś dzień, iż powstał ze związku ludzkiej kobiety i demona. Choć od zawsze czuł się wyobcowany i inny, nie miało to większego znaczenia. Życie w powojennym ubóstwie i codzienną walką o przeżycie skutecznie odwracały jego uwagę od wrażenia pewnego rodzaju wyjątkowości. Poszedł do szkoły, tak jak inne dzieci. Uczył się pilnie, chcąc jakkolwiek wyrwać się z biedy i odciążyć matkę, która wychowywała go samotnie, finansowo. Od zawsze mieli tylko siebie. Od zawsze trwali dla siebie i brnęli dalej przez wszelkie przeciwności losu. W doroślejszym życiu czuł jedynie motywację do tego, by pójść na kierunek zapewniający lepszy pieniądz. W czasie nauki kręcił się po ulicach Londynu, próbując dorobić na nielegalnej sprzedaży żywności i nie tylko. Z wyglądu - wtedy - niepozorny, młody chłopak potrafił skorzystać z tego atrybutu, korzystając ze sprzedaży narkotyków. Sam jednak nigdy nie brał.
Udanie się na medycynę, a później dostanie się na stanowisko anatomopatologa sprawiło, że nie musiał już więcej parać się nielegalnymi sprawunkami. Z dnia na dzień zerwał z dawnymi nawykami i kontaktami, choć te drugie lubiły często wracać. Jednak zawsze wszystko uchodziło mu na sucho.

Wybuch Drugiej Wojny Światowej przypomniał Leviemu, że bycie mężczyzną było też przekleństwem. Kiedy przyszło wezwanie do wojska, nie mógł odmówić. Możliwe, że nawet nie chciał. Musiał walczyć za kraj, w którym żyła jego matka.
Nigdy nie był szczególnie umięśniony, raczej przeciętny. Dopiero wojsko wyrobiło w nim tężyznę i nie tylko. Napatrzył się na zbyt wiele śmierci i cierpienia, ale nie to było gwoździem do trumny dla duszy Leviego. Ćwiczenia, walka w przeróżnych operacjach, bitwa o Dunkierkę, bitwa podczas operacji Overlord, pochwycenie w niewolę, aż po operację Market Garden - kroczek po kroczku ulatywało z niego życie. Już wcześniej powoli umierał. Iskra gasła z każdym widokiem rozbryzgu krwi i bezwładnie opadających ciał. Jednym z najgorszych momentów nie były tortury, których uświadczył podczas niewoli przez wrogą jednostkę. Było to wtedy, kiedy podczas zimy, nadeszły święta Bożego Narodzenia, kiedy - zamiast strzałów - nadeszła cisza, wkrótce przerwana śpiewem kolędy w niemieckim języku. Kolejnym; kiedy musiał zbierać wiszące zwłoki kompana ze sznura, gdy ten postanowił odebrać sobie życie. Kolejnym, gdy zastał przyjaciel, którego przerosła wojna, z otwartą raną po kuli w głowie w publicznej łazience w barakach.

Jednak gwoździem do trumny była wieść o śmierci rodzicielki. Jego dom rodzinny został zniszczony przez bomby podczas nalotu niemieckich bombowców. Stało się to w 1940 r., kiedy jednostki Luftwaffe naruszyły przestrzeń powietrzną Wielkiej Brytanii. Od tamtego momentu Leviemu było obojętne własne życie. Jej śmierć sprawiła, że karabin stał się jedynym narzędziem, które sprawiało, iż był do czegokolwiek przydatny. Miał cel.

Gdy skończyła się wojna, Levi wrócił, choć nie miał do czego. Nie miał nawet mieszkania. Państwo nie było obojętne dla żołnierza na spoczynku, więc dostał pieniężne wsparcie. Powrót do pracy jako anatomopatolog był ciężki. Nie czuł już więcej powołania do zawodu. W jego sercu zawitała pustka, którą wypełnić mógłby tylko jasny cel.