Pełne miano: Bellum
Pseudonim: William Francis Greywood
Rasa: Demon
Wiek: 28 lat
Wzrost: 180 cm
Waga: 75 kg

Zawód: Właściciel teatru "Belette"
Przynależność: Krąg IV (kłamstwo)
Ranga: Herold
Historia wcieleń:
— od 978 r. AUC do 1021 r. AUC — Człowiek
— od 1379 rok n.e. do aktualnie — Demon

Cechy szczególne:
Powłoka ludzka: W ludzkiej postaci wygląda jak młodzieniec z twarzą o trójkątnym kształcie z wyraźnie zarysowaną linią szczęki i jasną cerą. Duże, wyraziste, zielone oczy i średniej wielkości, prosty nos oraz ciemne, kręcone włosy dopełniają jego wizerunek.

Annaszei: Przybierając Annaszei na plecach demona pojawiają się rozłożyste skrzydła. Cienka tkanka wyglądającej niczym wiecznie kotłująca się czerwona mgła, w niewyjaśniony sposób utrzymująca się na swoim miejscu, tworząc błony skrzydeł. Gdy są złożone przypominają pelerynę. Na jego głowie ujrzeć można troje rogów, dwa większe skręcające w przeciwne strony w połowie długości oraz jeden, znacznie krótszy, na środku czoła. Tuż nad trzecim okiem, które otwiera się wraz z przybraniem tej formy. Wszystkie oczy Demona w tej formie pozostają zielone, lecz ujrzeć w nich można ognistą koronę rozchodzącą się wokół źrenicy. Pojawia się także futrzany ogon, niezwykle nieprzyjemny w dotyku przez swoją szorstką i drapiącą powierzchnię. Ogon ten unosi się w powietrzu kilka centymetrów za ciałem, połączony z resztą Demona niematerialnymi więzami. Skóra z bladej szarzeje nieznacznie.

Sodom: “Gdy usłyszałam iskry, trzask płomieni, wiedziałam, że nie jest świadom mojej obecności. Gdy unoszące się ponad nim trzy milcze głowy zaczęły warczeć, a z ich ust wydobył się ciemny, gęsty dym skrywający ogień wzburzony ich zębami, zrozumiałam, że już o mnie wie.
Przekroczyłam bluźnierczy próg i ujrzałam troje czarnych jak bezgwiezdna noc oczu, których mrok rozrywany był przez ognistą koronę wokół źrenicy. Dwa z nich znajdowały się w zwykłym dla tego narządu miejscu, lecz trzecie zdobiło środek czoła. Nos, usta, czy policzki wydały mi się całkiem normalne, wręcz ludzkie, lecz wrażenie to ustępowało widząc kościane wypustki zdobiące brwi i żuchwę. Wydłużone uszy także nie wyglądały ludzko. O demonicznej naturze najlepiej jednak świadczyło troje rogów, dwa zaczynające się nad skroniami i łagodnie rozchodzące się w przeciwne strony oraz trzeci, znacznie mniejszy i prosty, umiejscowiony w centrum, na czubku czoła. Oblicze wieńczyły średniej długości czarne włosy. Dopiero przyjrzałam się twarzy, a wtedy ujrzałam ogromne oko umiejscowione na piersi, w samym centrum ciała tego potwora. Jego spojrzenie było przeszywające a w przeciwieństwie do trzech ujrzanych wcześniej nie było ono całkiem czarne, lecz podobnie jak wcześniej tęczówka była nieustannym polem bitwy pomiędzy płomienną koroną otaczającą źrenicę a zimną, mroczną pustką czerni zakończonej złotą granicą, oddzielającą czerń od bieli poprzecinanej pulsującymi karmazynowymi żyłami.
Gdy wstał zdałam sobie sprawę, że mierzy około trzech metrów, górując nade mną znacząco. Ujrzałam jego lewą rękę, wyciągniętą w moją stronę. Była łudząco wręcz normalna, zupełnie inna od dwóch rąk znajdujących się po prawej stronie potwora. Przypominających wypaczoną hybrydę ludzkiej dłoni i łapy zwierzęcia. Palce były masywne i owłosione, podobnie jak całe ramię. Pazury widziałam tylko przez chwilę, szybko schowały się wśród gęstego futra. Stwór poprawił niesymetryczną pelerynę, zdającą się wychodzić spod jego skóry a sięgającą z prawej strony do dolnych partii pleców, by stawać się coraz krótszą im bliżej lewej części ciała szkaradztwa. To co pierwotnie uznałam za drugą część peleryny rozwinęło się w troje skrzydeł przypominających błoniaste kończyny nietoperzy, lecz zamiast błony wydawały się być zbudowane z ciemnej mgły. Jedno, znajdujące się najbliżej podłoża skrzydło, było dwa razy mniejsze od pozostałych.
Przytłaczające oblicze spowodowało, że spuściłam wzrok, by ujrzeć kościany pas schodzący się z obu bioder i złączony wilczą czaszką przy kroczu potwora. I choć nie wiem czy oczy nie odmówiły mi posłuszeństwa ujrzałem troje macek wyglądających spod czaszki - lecz wolę nie wiedzieć do czego to okropieństwo może służyć. Nogi demona są owłosione, podobnie jak jego prawe ręce. Futro na całym ciele jest gęste i wydaje się wciąż dymić czernią tworzącą wokół postaci oniryczną, wręcz mistyczną aurę. Dopiero teraz także spostrzegłam troje ogonów, wszystkie długie i podobne wilczym, które falowały za postacią przy każdym ruchu wzniecając chmurę mrocznej mgły. Gdy uniosłam znów głowę dostrzegłam przed sobą trzy wilcze pyski unoszące się wśród tego samego dymu. Nie były to zwykłe zwierzęce głowy, lecz wyposażone w rogi, każde innego rodzaju: jedne skierowane na krańcach do wewnątrz, drugie zawijały się niczym u baranów a trzecie skierowane były do tyłu swymi czubkami. Żuchwy zwierząt potrafiły powiększyć się, rozkładając na dwoje, połączonych cielistą powłoką, tworząc przerażające szczęki, o wiele mniej naturalne niż te spotykane u wilków, bądź ich psich kuzynów. Każdy ruch kłów wzniecał płomienie i sprawiał, że pyski zaczęły dymić karmazynem, który szybko przechodził w czerń.”