Londyn - położone w południowo-wschodniej części kraju, nad Tamizą miasto o równie tajemniczej historii nazwy, co legendy snute przez ludzi na ten temat. Według jednej z nich ta miała pochodzić od Króla Luda, mitycznego władcy celtyckiego plemienia Tyrnowantów. Rzekomo po jego śmierci, założoną w I wieku p.n.e osadę nazwano Kaerlud, która pod rzymskimi wpływami została przekształcona na Londinium.
Pierwsze ślady działalności na terenie Londynu odkryto około 43 roku naszej ery – w okresie inwazji wojsk Cesarza rzymskiego, Klaudiusza na Brytanię, choć nie wyklucza się tezy, jakoby miejscowa ludność istniała na dziewiczych ziemiach przed przybyciem Rzymian.  
Londyn rozkwitł głównie dzięki rozwojowi handlu z krajami kontynentu europejskiego, wznosząc go na piedestał jednego z najbogatszych miast Imperium, jednak to w XII wieku wszedł w okres dynamicznej rozbudowy, wykraczającej poza miejskie mury - głównie wzdłuż dróg komunikacyjnych w kierunku zachodnim.
Pomimo ogromnego rozkwitu, w tym przeniesienia stolicy z Winchesteru do Londynu w XII i XIII wieku, w 1665 roku miasto nawiedziła epidemia dżumy, zabierając ponad 100 tysięcy mieszkańców. Wyrządzone szkody były ogromne i jeszcze większe, gdyż rok później (1666) wybuchł pożar, o sile tak ogromnej, że odpowiedzialnej za spłonięcie znacznej części miasta. W ciągu kilku dni spłonęło ponad 13 tysięcy domów.
Odbudowa stolicy postępowała stopniowo. W trakcie postawiono na większe kontrole – w tym wprowadzenie wielu przepisów budowlanych, między innymi zakazujących wznoszenia budowli drewnianych. To samo odkopywanie się ze strat i nieszczęść zaowocowało zburzeniem średniowiecznych murów ochronnych, dokładnie w latach 60 XVIII wieku.
Za złotą erę renesansu Londynu uznaje się ten sam wiek. Już około 1700 roku miasto liczyło niemal 700 tysięcy mieszkańców, tym samym przeganiając ówczesnego lidera, Paryż. W 1732 roku Londyn liczył sobie grubo ponad milion mieszkańców, 5099 dużych ulic, uliczek i placów oraz liczbę domów, na którą składała się liczba ponad 95 968 budynków. Tak ogromny rozrost przyczynił się do nazywania Londynu miejscem kontrastów, metropolią złożoną z trzech połączonych miast: Londynu właściwego na północnym wschodzie, wokół kupieckiej dzielnicy City z własnym samorządem, Westminsteru na północnym zachodzie, z siedzibą parlamentu i położonego na południowym brzegu Tamizy Southwark.  
Okres rozkwitu trwał długo, aż do XIX wieku, włącznie z nim i był nazywany złotym czasem rewolucji przemysłowej. Ciąg rozwoju przerwał wybuch I wojny światowej. Londyn był wówczas atakowany przez niemieckie bombowce oraz zeppeliny. Naliczono około 27 bombardowań na stolicę i kilkanaście kolejnych przypadających na lata 1918, w tym 13 najdotkliwszych w 1917 roku. W sumie na Londyn lotnictwo II Rzeszy zrzuciło aż 115 ton bomb, które zabiły 835 Londyńczyków, a 1972 zraniły.  II Wojna Światowa nie odstępowała okrucieństwem od I. Podczas jej trwania Londyn ponownie stał się celem licznych bombardowań.
Po zakończeniu wojny władze rozpoczęły realizację planu odbudowy i rozwoju stolicy, obejmującego między innymi eliminację slumsów. Niestety operacja nie do końca się powiodła, gdyż różnice pomiędzy najbogatszymi a najbiedniejszymi mieszkańcami Londynu były zbyt rozległe, dodatkowo spotęgowane wojną. Z większym sukcesem odbyła się konsolidacja pasa zieleni otaczającego miasto oraz budowa kilku miast-ogrodów w promieniu kilkudziesięciu kilometrów od centrum.