Wstrzymała oddech, obserwując powierzchnie jeziora. Istota przemieszczała się, a Parmiel mimo czujności nie mogła się przestać w nią wpatrywać niczym zahipnotyzowana. Piękno kształtów i barw sprawiło, że prawie rozdziawiła usta.
Doprowadziła się jednak do porządku i delikatnie zmarszczyła brwi, co przy jej delikatnej, dziewczęcej wręcz twarzy dawało efekt raczej mało przerażający.
Słysząc swoje imię, delikatnie opuściła ramiona, przez co jej miecz nie był tak bardzo w gotowości. Sfrunęła niżej, żeby przyjrzeć się pięknej istocie. Dopiero po chwili dotarło z kim ma do czynienia: -
Kabraxis – nie wiedzieć czemu, ale odetchnęła, czego nie powinna robić przy Królu Piekła. W końcu byli po przeciwnych stronach barykady i miło całej jej sympatii teraz była daleko od świadków. Nie odczuwała jednak przerażenia i zastanawiała się, czy nie są to jakieś diabelskie sztuczki.
Wylądowała z gracją na powrót na kamieniu, na którym siedziała i mogła teraz lepiej przyjrzeć się lepiej jego innemu obliczu.
Schowała w końcu oręż i rozluźniła się już do końca. Byłą jednak odrobinę zamącona całą sytuacją, a adrenalina dopiero teraz przestała napędzać jej ciało.
Zagryzła zęby, bo nie chciała nic mówić, ale nie była w stanie kłamać: -
Nowa rzeczywistość mnie przytłacza. Ja… - nie potrafiła dokończyć. Oparła więc ponownie czoło o kolana, ale tym razem nie chowała się pod skrzydłami, a ułożyła je swobodnie na plecach.
-
Czy żywot, który wiedziesz ma jakiś głębszy sens? Jakiś cel? – Zapytała wpatrując się w jego piękną twarz.
@Kabraxis 
:upscale()/2015/04/24/742/n/1922398/150fb890_y0VW29.gif)
