Jego wcześniejsze śmiertelne życie jest dla niego zamglonym wspomnieniem, przepełnionym całą gromadą emocji, których nie jest w stanie sprecyzować. Bliskość, smutek, radość, ból, wątpliwości, zdrada, lojalność, obietnica i natchnienie. I choć obecnie są one dla niego mało istotną przeszłością, ostatni z wymienionych emocji przetrwał w nim pomimo obiegu dusz. Nadal płonąc w nim jasno i intensywnie, natchnienie oraz inspiracja są czymś co mocno definiuje jego istotę. Jako człowiek żyjący w drugim dystrykcie Nieba był zachwycony różnorodnością oraz nieskończonym potencjałem pomysłów jakie zostały włożone w to miejsce. Każdy z domów był inny, własny, unikalny, wyjątkowy oraz pokazywał podejście i wizje osób z różnych czasów. Niczym wizytówka zostawiona po erach cywilizacji. To było dobre miejsce dla niego. To było spokojne miejsce dla niego. To był jego dom po burzliwym choć... zapomnianym życiu.

Jednakże żar, który czuł... pasję, która żarzyła się w jego piersi... nic nie było w stanie ugasić. Jego głowa pełna była pomysłów, wizji, kreacji, wynalazków, wręcz przelewających się z jego głowy na świat wokół niego. Jego własny dom pierwotnie pełen miejsca i komfortu, zaczął zapełniać się coraz to nowymi kreacjami oraz efektami jego pomysłów. Rzeźby, maszyny, obrazy, biżuteria, płosko-rysy, hieroglify, runy - nim się zorientował cała jego przestrzeń była wypchana po brzegi nie kończącymi się pomysłami. Nawet sama struktura jego domu zaczęła przypominać coraz to większą i bardziej skomplikowaną wieże zegarową. Choć w tak wolnym i szczęśliwym miejscu jakim były niebiosa niczego ludziom nie brakowało, tak z jakiegoś powodu zaczęli wyrażać coraz to większą chęć spotykania się z Satqielem. Coś zaczęło ich ciągnąć w stronę jego kreatywnego dziwactwa. Czuli się natchnieni jego dziełami i niejednokrotnie organizowane były warsztaty z jego strony, by każdy mógł podzielić jego wizję i twórczość. Zwróciło to szczególną uwagę ze strony Niebian. Wtedy też dostał propozycje...

Gdy został przedstawiony przed obliczem Maela był w stanie dostrzec ułamek piękna i majestatu jaki należał do stwórcy świata. Zachwycony jego obliczem z jego oczu spływały strużki łez, gdy jego dusza została wznoszona na wyższy stopień egzystencji, a kiedy jego jestestwo przepełniło światło jego dom z drugiego dystryktu wzniósł się w powietrze i rozbijając się na pierwotne części, począł składać się w dyski i pierścienie otaczającego go niczym niezrozumiała maszyna złożona przez Boga. Był kompletny. Był sobą. Był ideą. Był inspiracją. Wtedy właśnie stał się Satqielem.

Gdy przyszło mu wrócić do świata śmiertelników z nowo nadaną mu misją oraz celem, Sat wziął na siebie obowiązek by lepiej zrozumieć świat rzeczywisty, by na własne oczy ujrzeć postęp z jakim przesuwała się do przodu cywilizacja. Jego serce niemalże pękało widząc, jak wszelki progres człowieka napędzany był przez pierwotną i bestialską siłę - wojnę. Wojnę która dziesiątkowała całe narody. Wojnę która bezcześciła twórczość kosztem destrukcji. Wojnę przez którą bóg, zanikł. Bez niego światłość wiekuista oraz żar jego natchnienia nie był już ten sam. Czuł się wybrakowany. Mimo to kontynuował swoją pracę, choć skrzywioną i pełną lamentu z racji utraty Stworzyciela. Zamierzał być i wspierać swoich Niebiańskich pobratymców. Zamierzał chronić i inspirować ludzkość do rozwijania piękna oraz boskiego kunsztu. Zamierzał być trybem postępu w mechanizmie wszechświata.