Demony siedziały i rozprawiały w najlepsze, aż korytarzem od głównego wejścia poniósł się stukot. Rytmiczny dźwięk odbijania się twardych kantów od kamiennej posadzki przypominał ciężką melodię wybijaną na kastanietach, banalnie prostą i wręcz monotonną, choć szybko została ubarwiona bardziej chaotycznym i delikatniejszym brzękiem. Tego wielu z nich nie omieszkałoby pomylić, tak brzmiał uderzany o siebie drobny metal, najprędzej w postaci monet lub biżuterii.
— Poodejdź, dziecino... to czaas na mą grę... — płynęły szeleszczące słowa, układając się w beztroską melodię.
— W oobjęciach mrooku i... cie-ni...Ta jednoosobowa orkiestra szybko zjawiła się w progu, zatrzymując się na chwilę, by rozchylić odrzwia i wsunąć się do środka. Szybko i zwinnie, by zamykające się wrota nie przytrzasnęły długiego, włochatego ogona.
— Noo niee, co za nudyy... — zarzępolił i pokręcił głową. Złote kopyta zastukały ponownie o kamień w lekkim truchcie, kiedy demon już zlokalizował swój cel w postaci tej, która siedziała w centrum. Obskoczył ją wokoło, by znaleźć się za plecami diablicy.
— Laverno, jak dawno się nie widzieliśmy, to aż przykree... — wymruczał, kładąc z namaszczeniem długie palce na jej ramionach, by delikatnie je zacisnąć, jakby pazurami chciał podziurawić jej koszulinę. Kościany łeb demona znalazł się tuż przy jej uchu.
— Masz dla mnie coś ciekawego? Bo ja dla ciebie tak... — mruknął, by za moment oddać jej przestrzeń osobistą, śmiejąc się w głos. To czy w ogóle się znali, nie miało dla niego znaczenia.
Co starsi rezydenci mogli kojarzyć Cyanetela z Pierwszego lub Drugiego Kręgu, czego nie trudno było się domyślić już na pierwszy rzut oka. Że ostatnio znowu zmienił miejsce zamieszkania, też mogło niekoniecznie dziwić, ale że trafił akurat do okrutników, to już wydawało się niepokojące. Podobno zaskarbił sobie miejsce tam dalece wypaczonym sadyzmem i było to nawet do uwierzenia. Cyanetel miał opinię obłąkanego, nawet jak na standardy piekła.
— Zgadnij, w której ręce! — zaproponował z entuzjazmem, wystawiając w górę obie otwarte dłonie.
— Wszyscy możecie zgadywać! — zachichotał, kręcąc obwieszonym złotymi kółeczkami ogonem.
Czekał na ich reakcję, ale tylko przez chwilę, zrobiwszy kilka kroków do tego czy tamtego demona, ostatecznie zajmując miejsce na środku pomiędzy ich siedzeniami.
— Żałosne — rzucił i ciężko było powiedzieć w kogo lub w co ma to być skierowane, włącznie z nim samym. Choć kościany łeb niewiele miał mimiki, to cała jego postawa i wzrok zdawały się spoważnieć, odwrócić o sto osiemdziesiąt stopni, kiedy tak stanął prosto i spojrzał na Jię.
— Masz. Prezent od Hextree... Ale to nie list miłosny. Chyba — zachichotał, dając jej czarną kopertę, i znowu spoważniał.
— Znalazł to w mieszkaniu Theosia, w samym sercu kominka. A teraz ma u mnie dług. Ty też. Pamiętaj. — Ostatnie słowo zaakcentował, jakby chciał mrugnąć do niej okiem, obejrzał się po obecnych, aż wypatrzył sobie ofiarę na pożegnanie.
— Bywaj, sikoreczko — rzucił do Elizabeth. Fakt, że przewyższał ją o prawie pół metra, wyjątkowo go bawił. Cyanetel czmychnął jednak szybko, z truchtu przechodząc do kozich podskoków, którymi skierował się do jednych z bocznych drzwi.
Czarna koperta była zapieczętowana, ale bez żadnego konkretnego symbolu. Wewnątrz znajdowała się kartka, wyraźnie rozprostowana po intensywnym zmięciu w kulę, miejscami nadpalona. Gdzieś na górze, jakby na początku strony z notesu, zapisane było kilka słów, ręcznie, wiecznym piórem.
Ślepiec. Nie mogą nic podejrzewać.
:upscale()/2015/04/24/742/n/1922398/150fb890_y0VW29.gif)
