Utrzymywał uprzejmy i wdzięczny wyraz twarzy, gdy komisarz Birkin wspomniał o przebadaniu kuli. Zdawał sobie sprawę, że badania nad pociskiem mogłyby potencjalnie potwierdzić jego wersję wydarzeń, zwłaszcza gdy świadkowie mogliby poprzeć to, co mówił.
-
Dziękuję, komisarzu. Doceniam, że sprawa jest traktowana poważnie. - odpowiedział z grzecznym, choć nieco wyrachowanym tonem.
Kiedy padło pytanie o kominiarkę, Diablo wzruszył ramionami, starając się nie nadać zbyt wielkiego znaczenia temu szczegółowi. -
Była czarna, standardowy typ balaklawy, jakich pełno można znaleźć w sklepach. Zasłaniała niemal całą twarz. Nic szczególnego. - odpowiedział, celowo podkreślając banalność tego elementu. Wiedział, że taki opis mógł być trudny do zweryfikowania. -
Nie powiem jednak, że mnie nie zaskoczyła od samego wejścia. W końcu niecodziennie się widuje zamaskowanych mężczyzn, którzy nie próbują popełnić jakiegoś przestępstwa. Jak widać, tutaj ten stereotyp również zadziałał.Obserwował, jak komisarz opuszcza pokój przesłuchań, by udać się po dodatkowe akta. Został sam na kilka minut, co pozwoliło mu na moment odetchnąć i skupić się na utrzymaniu swojej roli. Wiedział, że jego opanowanie i konsekwencja w zeznaniach były kluczowe, a każde drobne potknięcie mogło wzbudzić podejrzenia. Zmrużył oczy, przypominając sobie dokładnie, co powiedział do tej pory, i upewnił się, że nie ma żadnych niespójności w jego wersji.
Kiedy Birkin wrócił, Diablo wyprostował się i z lekkim, ale nadal widocznie wymuszonym spokojem, przyjął pokazane mu zdjęcia. Zmarszczył brwi, jakby analizował fotografie, choć doskonale wiedział, co na nich zobaczy. Przez chwilę milczał, jakby odtwarzając w pamięci wczorajsze wydarzenia.
-
Tak, to jest jedno z pomieszczeń w moim klubie. To właśnie to okno zostało wybite podczas incydentu. - potwierdził, kiwając głową i wskazując na zdjęcia, które idealnie wpisywały się w jego relację. -
Krzesło, które poszło w ruch, zniszczyło je doszczętnie. - dodał, podkreślając tym samym, że zna każdy szczegół swojego lokalu i wszystko, co tam się działo.
Wiedział, że Levi był Widzącym, bo wyczuł jego aurę już na wejściu. Jego strach na widok jego szkaradnej formy tylko potwierdził fakt, że nie mógł być Niebianinem, ani też Piekielnym. Zachował jednak czujność, wiedząc, że sprawa mogła przybrać nieoczekiwany obrót, a O'donnel mógł spróbować się bronić lub szukać linii obrony, która obróci jego słowa przeciwko niemu. W końcu nie miał pojęcia, czy ten nie należy do Zakonu. To była gra, w której każdy ruch miał znaczenie, a on nie zamierzał dać się zaskoczyć.
@Universal Person 
:upscale()/2015/04/24/742/n/1922398/150fb890_y0VW29.gif)
