Początki Śmierci są tematem dyskusyjnym. Jedni mówią, że istniała zawsze, będąc naturalnym przeciwieństwem i równowagą dla mocy Boga. Inni natomiast twierdzą, jakoby Pan stworzył ją dopiero w momencie narodzin pierwszych Aniołów i planów nad uformowaniem Raju. Prawda zapewne leży gdzieś pośrodku, istotne jest jedynie to, że Kostucha pamięta proces tworzenia i formowania wszystkich znanych wymiarów.
Śmierć niezmierzone pokłady czasu spędziła na doglądaniu Limbo i Czyśćca, to właśnie wtedy pierwszy i ostatni raz stworzyła żywe istoty - Cienie Śmierci, które po dzisiejszy dzień krążą po zimnych wodach, pilnując granic wymiaru i dusz w nim przebywających. Mroczny Kosiarz, gdy tylko zachodziła taka potrzeba, wywierał niewielkie wpływy na Anioły i Demony, pełniąc swoją rolę z wielką dokładnością. Jeśli Bóg był od tworzenia praw, Sędzia był od ich egzekwowania. W historii tych współzależności był jednak moment, gdy Śmierć sama podjęła kluczową decyzję, pokazując ogrom swojej potęgi i podkreślając fakt, że nie jest jedynie narzędziem, a bytem wykraczającym poza powstały mechanizm. Podobnie jak Bóg, wcielała się w rolę zegarmistrza, nie trybiku.
Anioły i Demony zaczęły się spoufalać i choć samo to nie było niczym złym, powstałe z takich związków potomstwo stanowiło swego rodzaju abominację, a przynajmniej tak uważał Pan. Unicestwienie Dzieci Chaosu było tylko kwestią czasu, a zazdrosny Bóg zabronił tworzenia istot im podobnym, ze względu na nieokiełznaną potęgę jaką posiadały. Rodzice, pełni gniewu i żalu nad utraconymi pociechami, zmierzali na drogę chaosu, a Śmierć nie mogła obserwować tego zachwiania równowagi. Przyjmując rolę kata, bądź też miłościwego wybawcy, zakończyła powstały bunt, zabierając ze sobą większą ilość nadnaturalnych istot niż kiedykolwiek wcześniej i kiedykolwiek później. Tak zakończyła się Wojna Grzechu.
Od czasu zerwania zakazanego owocu i wygnania ludzi z Raju śmierć była codziennością. Kostucha miała ręce pełne roboty, a świat i dzieci ukochanie przez Boga nie ułatwiały sobie drogi do zbawienia. Wojny wybuchały, kobiety płakały po swoich mężach, dzieci zostawały sierotami. Głód, ubóstwo, plagi i choroby - wszystko to sprawiało, że delikatny ludzki organizm poddawał się, a wtedy ktoś musiał pomóc przejść duszy dalej. Odchodzili zwyczajni chłopi i królowie, a Mroczny Kosiarz traktował wszystkich jednakowo, przyjmując decyzje podejmowane przez Boga bez zawahania. Do Piekieł ściągnął samego Antychrysta - Kabraxisa syna Lucyfera, w Niebiosa przeprowadził wszystkie nieszczęśliwe miłości przyszłego Mistrza Zakonu Alexandra i ustępował, gdy tylko Mael, Najwyższy Anioł, otaczał opieką ciężko rannych. Biliony dusz popatrzyły Śmierci w oczy, a Śmierć pamiętała każdą z nich.
Wojny Światowe były przełomowymi wydarzeniami dla wszystkich znanych wymiarów. Bóg odwrócił swój wzrok i zniknął, pozostawiając swoje twory bez opieki i przewodnictwa. Obieg dusz, który Piekło, Niebo i Czyściec brało za pewny, uległ zupełnej reformacji. Śmierć wstrzymała swoje żniwa, zabierając jedynie tych, którzy faktycznie swoim życiem przechylali szalę na jedną ze stron. Powstał Pakt między nadnaturalnymi, mający na celu utrzymanie Lucyfera w swoim więzieniu - bez obecności Boga jego uwolnienie było znacznie bardziej prawdopodobne, a to oznaczałoby rozpętanie Apokalipsy. W Limbo natomiast osądy nad Aniołami i Demonami, które dopuściły się do zachwiania równowagi sprawuje Rada złożona  z trzech - Księcia Piekieł, Najwyższego Anioła i Śmierci - która stara się utrzymać świat w ryzach i nie dopuścić do początku jego końca.