Anioły, byty powołane do życia przez Boga. Pierwsze z nich, zwane Serafinami, powstały bezpośrednio z Jego łaski. Każde kolejne chóry były wynikiem działania Najwyższego z Serafinów, któremu Pan dał zwierzchnictwo nad ich istnieniem. Chociaż pierwotnie Anioły nie zostały stworzone po to, aby służyć ludziom, na przestrzeni dziejów taki ostatecznie stał się ich cel – miały być posłańcami, obrońcami i ucieleśnieniem łaski Boga na Ziemi.
Skrzydlaci charakteryzują się dumą i honorem, Ich zastępy przypominają swoją strukturą legiony żołnierzy. Hierarchia ma dla nich ogromne znaczenie, a słowo Boga jest tym, które stanowi niepodważalne prawo. Choć Anioły są pełne sprawiedliwości, nie brakuje im skaz, które zaczęły uwydatniać się po bliższym poznaniu świata ludzi. Potrafią być gniewne i bezwzględne, ślepo zapatrzone w wyznaczone cele. Te bardziej cnotliwe mogą z wyższością patrzeć na niższe formy życia. Nieobca im jest również duma, przez którą niekiedy popadają w pychę.
Wobec grzechu boskie dzieci wykazują wyjątkowo silną ciekawość, którą niektórzy przypisują konsekwencji upadku Lucyfera. Pomimo pokusy, wciąż wykazują się dużą karnością i dyscypliną, w końcu największą hańbą dla Anioła jest upadek i utrata skrzydeł.
Aniołem nie można się urodzić ze związku dwóch innych, jedynie stać na drodze wędrówki ludzkiej duszy. W perspektywie narodzin wyłącznie Bóg oraz obecnie Najwyższy posiadają prawo do lepienia nowych Niebian.

Każda dusza po wyniesieniu do rangi Anioła otrzymuje swoją anielską broń, którą może przyzwać po wejściu w drugą formę. Oręż potrafi ranić zarówno ludzi jak i Demony, jednakże jego skuteczność sprawdza się znacznie lepiej w starciu z Piekielnymi, zadając im bolesne rany. Wobec ludzi broń działa jak klasyczne uzbrojenie wykonane ze stali.
Z racji specyfiki Niebianie z Chóru Potęg poza orężem otrzymują również pancerz. Stanowi doskonałą ochronę w walce przeciwko Diabelnym zastępom. Na Ziemi w starciu z ludzką bronią biała i palną działa jak zbroja wykonana ze zwykłej stali.
Rynsztunek, tj. broń oraz pancerz (dla aniołów z Chóru Potęg) należy obowiązkowo wpisać do kp jako ekwipunek postaci. Wszystko co nie jest ujęte jako przedmiot, będzie traktowane jako dekoracja.

Na temat upadku Aniołów można wiele wyczytać. Prawdą na pewno jest utrata skrzydeł i boskiej łaski, która przepełnia anielskie ciało oraz serce. Ponieważ Niebianie przywiązują do niej ogromną wagę, tak samo jak do dumy, rzadko postrzegają upadek jako coś dobrego. O wiele częściej, nawet jeśli oznacza egzystencję w umiłowanej przez Boga ludzkiej formie po kres dni, Skrzydlaci wypowiadają się o niej w sposób negatywny, wręcz uwłaczający ich godności, tym częściej, po buncie Lucyfera, który dał początek cyklicznym anielskim upadkom.
Po zejściu i pozostaniu na Ziemi, dawny anioł niczym nie różni się od zwykłego człowieka - również w kwestii osądu po śmierci. Częstym szokiem jest za to poznanie, bo o ile jako wysłannik miewał tendencję egzystować pomiędzy śmiertelnikami, o tyle jako jeden z nich, Skrzydlaty nie może liczyć na swoje moce, a przy tym traci umiłowane skrzydła, dla wielu symbol dumy. Wobec takiego poświęcenia zyskanie zdolności kłamania oraz ludzkiej plastyczności do czynienia dobra i zła zdają się niewiele wnosić.
Ponieważ Upadek jest nieodwracalny, stanowi akt najwyższego oddania anioła wobec osoby, dla której postanowił upaść, mowa tutaj o osobie śmiertelnej i raczej nie o Demonie, albowiem relacje z nimi od wieków stanowiły temat tabu, za które (i najcięższe grzechy) Niebianin mógł zostać postawiony przed sądem.
O upadku aniołów (jeśli nie jest definiowany występkami na randze Generała), wzniesieniu demonów i ich dalszych drogach decyduje Rada złożona z Najwyższego Anioła, Księcia Piekieł i Śmierci. Oskarżony nadnaturalny staje w Limbo przed obliczem sądu, który ma na celu skierowanie go na odpowiednią drogę. Wyrok zawsze jest sprawiedliwy, pomimo obecności wysłanników Nieba i Piekła, bo Śmierć zna tylko pojęcie bezstronności. Mroczny Kosiarz pilnuje również poczynań członków rady - w wypadku złamania ustalonych praw przybędzie i osądzi również ich.

Analogicznie do przeklętej braci, skrzydlaci posiadają trzy formy. Na Ziemi pojawiają się w ludzkim ciele, maskując swoją prawdziwą naturę przed śmiertelnymi. Tak prosta i dla niektórych uwłaczająca postać wiążę się ze wszystkimi niedogodnościami, na które skazane są człowiecze naczynia. Odczuwają ból i przyjemność, choć nie imają się ich choroby. Fizyczną powłokę można jak najbardziej zabić, aczkolwiek jest to raczej śmierć samej śmiertelnej skóry aniżeli Anioła, który powraca do Złotego Miasta, aby móc zregenerować siły na potrzebę odbudowy ludzkiej postaci.
Druga forma, Elyon, postać nadal ludzka/humanoidalna, choć z charakterystycznymi atrybutami dla Aniołów. Posiadają w niej skrzydła i otacza ich świetlista aura. Połowiczne stadium jest niewidoczne dla oczu śmiertelników, chyba że za wolą Anioła, co stanowi złamanie Kodeksu. Jedynie Widzący, Łowcy i naturalnie Demony potrafią ujrzeć prawdziwą naturę Niebian. Innym sposobem na ujrzenie drugiej postaci Aniołów, zwłaszcza przez jednostki bez “wzroku”, jest przeprowadzenie trudnych rytuałów.
Wejście w formę Elyon jest kluczowe dla Anioła, ponieważ w niej i tylko w niej uzyskuje dostęp do palety zdolności, których nie byłby w stanie użyć pod postacią zwykłego człowieka oraz nieznacznie zwiększoną odporność na obrażenia od normalnej broni palnej i białej. Pomimo iż w swoim połowicznym “stadium” Skrzydlaty nie zwiększa potęgi fizycznej, nadal nie może zostać unicestwiony. Po zniszczeniu lub uszkodzeniu drugiej formy Anioł powraca do Niebios na poczet regeneracji sił, w tym odbudowy postaci.
Adon, ostatnia forma, jest uosobieniem prawdziwej istoty Skrzydlatych. Adon różnią się między sobą - każdy z nich ma charakterystyczny kształt i aurę. W przeciwieństwie do Demonów, które na mocy poważnego ryzyka mogą ujawnić się swoim duchowym bytem na Ziemi, Anioły mogą ujawnić trzecią formę wyłącznie w sferach pozaziemskich – Niebie, Piekle, Czyśćcu i Limbo. Różnica jest niejako definiowana rodzajem energii.
W przeciwieństwie do negatywnych i fatalnych skutków ubocznych po zbyt długim kontakcie z trzecią formą Demonów, Świetlista postać duchowego uosobienia Anioła jest zbyt doskonała, aby zostać zrozumianą i okiełznaną przez prosty ludzki umysł. Na podstawie doświadczeń spisanych na kartach historii każda próba pojęcia tego wizerunku zawsze kończyła się szaleństwem, kalectwem lub śmiercią.
Tylko w pełnej postaci duchowej Anioł staje się niewrażliwy na jakiekolwiek obrażenia. Ból mogą mu zadać wyłącznie: demoniczny oręż, wystarczająco potężna magia lub przeklęte artefakty, które z jakiś powodów znalazły się w ziemskiej sferze.
W swoim duchowym wcieleniu Anioł nadal może korzystać z mocy, jednakże musi być świadomy ryzyka permanentnego uśmiercenia, na które będąc pod postacią Adon jest szczególnie narażony. Jest to jednak rzadkie zjawisko, gdyż w przeciwieństwie do Upadłych, Skrzydlaci nie ukazują swojego ducha - śmierć następuje albo pod toporem bitwy nadnaturalnych, albo z ręki Śmierci, która tylko w nielicznych wypadkach, decyduje się na ostateczną zagładę Niebianina. Czyn taki zawsze musi być poprzedzony sprawiedliwym osądem.

Przedstawienie: formy Adon oraz Elyon mogą być przedstawione za pomocą dowolnej grafiki, zdjęcia, artu, jednak prosimy o roztropność oraz o wybieranie prac w stylu semirealistycznym niżeli mangowym, anime lub kreskówkowym. Anioły mogą przybierać rozmaite postaci, nie muszą posiadać konkretnego kształtu (patrz anioły wg. Biblii), choć nie mogą kojarzyć się ze swoimi upadłymi odpowiednikami i nie mogą być przedmiotami. Za maksymalną dopuszczalną wielkość 3 formy przyjmuje się gabaryty postaci z Hobbita: Smauga, do 20 metrów wysokości, 110/120 metrów szerokości przy rozłożeniu skrzydeł (o ile posiadane) oraz 130 metrów długości.