Przed strąceniem istoty boskie zajmujące piedestały na niebiańskiej sferze i ludzie za życia prosperujący na Ziemi. Upadłym/Przeklętym/Demonem nie można się urodzić, bardziej stać na drodze Wędrówki Dusz istot rozumnych definiującej stworzony ongiś Boski Porządek Świata.
Chociaż swoimi ramionami obejmuje wszystkie istoty, większym impaktem odbija się na ludziach, albowiem to ich po śmierci czeka bezlitosny osąd. Osoby złe i grzeszne, a także takie, które z różnych pobudek ośmieliły się zawrzeć pakt, są odgórnie skazane na odbycie Marszu Skazańców prosto do piekła. Tam zgodnie z przydziałem najcięższego grzechu za życia, odbywają walkę ze swoim mrocznym odzwierciedleniem. Zwycięstwem w niej Dusze uzyskują prawo do opuszczenia piekielnego więzienia i powrotu do Czyśćca, gdzie będą mogły zapaść w błogi sen, czekając na ponowny powrót na Ziemię. Przegranych nie czeka podobny zaszczyt. Obdarci z resztek człowieczeństwa powracają do życia jako Demony przypisane do konkretnego Kręgu.

Każda udręczona dusza po odrodzeniu się jako demon otrzymuje swoją demoniczną broń, którą może przyzwać po wejściu w drugą formę. Oręż potrafi ranić zarówno ludzi jak i Niebian, jednakże jego skuteczność sprawdza się znacznie lepiej w starciu z Aniołami, zadając im bolesne rany. Wobec ludzi broń działa jak klasyczne uzbrojenie wykonane ze stali.
Z racji specyfiki demony z III kręgu poza orężem otrzymują również pancerz. Stanowi doskonałą ochronę w walce przeciwko Niebianom. Na Ziemi w starciu z ludzką bronią biała i palną działa jak zbroja wykonana ze zwykłej stali.
Rynsztunek, tj. broń oraz pancerz (dla demonów z III kręgu) należy obowiązkowo wpisać do kp jako ekwipunek postaci. Wszystko co nie jest ujęte jako przedmiot, będzie traktowane jako dekoracja.

Mimo wielu doznanych i sprowadzonych na ludzi okrucieństw, Demony nie są istotami bezdusznymi i niezdolnymi do okazywania emocji. Chociaż okazywanie uczuć prawdziwych i czystych przeważnie uchodzi za słabość i zazwyczaj jest wypalane na drodze krwawych tortur, znane są przypadki jednostek, które na drodze zagłębiania się w nie doprowadziły do procesu stopniowego odradzania ludzkiego pierwiastka. Przeważnie dzieje się tak w momencie egzystowania na Ziemi, dokładniej: na mocy obserwacji lub wchodzenia w bezpośrednie interakcje ze śmiertelnikami, choć zdarzają się i inne podłoża.
Powrót iskry ludzkiej pod wpływem dobrych emocji i uczynków jest wolny, a jej siła rośnie stopniowo. W świecie demonów nie istnieje jednoznaczna miara czasowa, która definiuje pojawienie się pierwszych symptomów. Są zawsze indywidualne dla każdego demona, zarówno w chwili narodzin oraz stopnia odczuwania. Za ich wspólny przymiotnik można określić słowo “ciepła”. To pod jego wpływem Demon może ulec kiełkującemu pragnieniu powrotu do życia na Ziemi, próbować zatrzymać na początkowym stadium lub zwalczyć w imię utrzymania swojego diabelskiego statusu. Długotrwałe podążenie za iskrą będzie z każdym dniem osłabiać siłę nadnaturalnych mocy Upadłego, w tym jego zdolność do przechodzenia w drugą i trzecią formę, aż ten nie stanie się pełnoprawnym, “zbawionym” śmiertelnikiem.
Zjawisko uczłowieczania demonów nie jest ciepło postrzegane w piekielnej społeczności, nie tyle z powodu ryzyka utraty jednostki, co nienawiści wobec tworu Bożego, który przecież odpowiada za powstanie pierwszych Demonów. Często wszelkie przejawy morduje się w zarodku, a porażki traktuje jako niesubordynację wobec Króla i piekielnego prawa, które ustanowił. On sam jednak nigdy nie wypowiedział się wprost na ten temat, przez co do dziś nie istnieje jednolite stanowisko Władcy wobec zjawiska uczłowieczenia Demona.
O upadku aniołów (jeśli nie jest definiowany występkami na randze Generała), wzniesieniu demonów i ich dalszych drogach decyduje Rada złożona z Najwyższego Anioła, Księcia Piekieł i Śmierci. Oskarżony nadnaturalny staje w Limbo przed obliczem sądu, który ma na celu skierowanie go na odpowiednią drogę. Wyrok zawsze jest sprawiedliwy, pomimo obecności wysłanników Nieba i Piekła, bo Śmierć zna tylko pojęcie bezstronności. Mroczny Kosiarz pilnuje również poczynań członków rady - w wypadku złamania ustalonych praw przybędzie i osądzi również ich.

Jako istoty zbudowane z energii, demony posiadają trzy różne formy. Ostatnia, nazywana Sodom, jest uosobieniem ich duchowego bytu. Bezpłciowa, zazwyczaj przedstawiana pod postacią groteskowych form: smoków, węży lub innych tworów, stanowi najbliższe możliwe do zrozumienia zilustrowanie demonicznego bytu w jego “najczystszej” postaci.
Demon w swoim naturalnym istnieniu jest praktycznie niewrażliwy na jakiekolwiek obrażenia. Ból mogą sprawić mu wyłącznie: anielski oręż, wystarczająco potężna magia lub uświęcone boską mocą artefakty, które pod wpływem różnych wydarzeń historycznych znalazły się w ziemskiej sferze.
W przeciwieństwie do Aniołów, których trzecia postać (prócz zakazu ukazywania na Ziemi) jest niemożliwa do zrozumienia przez ludzki umysł i często prowadzi do obłędu, Demoniczna może, gdyż normalnie jest ona niewidoczna dla ludzkiego oka, bez większych “obaw” zostać dobrowolnie ukazana w pełnej formie śmiertelnikom. Do jedynego ryzyka takiego widowiska zalicza się wpływ negatywnej energii, która, choć nie potrafi zabić, wydobywa z widza najgłębiej skrywane okrutne pragnienia, o których on sam może nie mieć bladego pojęcia. Z tego samego powodu zbyt długie wystawienie śmiertelnika na działanie demonicznej esencji, oprócz jawnego złamania kodeksu już samym pokazem, ma spore szanse doprowadzić do całkowitej, przeważnie nieodwracalnej zmiany osobowości z dobrej lub neutralnej na złą, tym samym sprowadzając ofiarę na drogę ku piekłu.
W duchowym wcieleniu demon może jak najbardziej używać swoich mocy, przy czym musi mieć świadomość ryzyka unicestwienia, jedynego znanego sposobu na permanentne zabicie.
Druga postać Upadłego, Annaszei, jest bardziej humanoidalna i ukazuje jedynie część piekielnych atrybutów, np. ogon, rogi lub inne fantazyjne elementy. Często (ale nie zawsze) po jej przyjęciu na plecach Upadłego pojawiają się skrzydła. Pod znane warianty można zaliczyć: formę czarną pierzastą, skórzaną jak u nietoperza lub przypominającą ciemne wstęgi energii, również pozwalające na lot w klasycznym ułożeniu lub odwrotnej stronie w przypadku dwóch pierwszych przykładów.
Przyjęcie drugiej postaci jest kluczowe dla Przeklętego pod kątem uzyskania nieznacznie zwiększonej odporności na obrażenia od normalnej broni palnej i białej oraz używania zdolności. W niej i tylko w niej, szczęśliwie niewidocznej dla zwykłego ludzkiego oka, chyba że za wolą Demona (wbrew Kodeksowi) lub po przeprowadzeniu odpowiedniego rytuału, piekielny rezydent może wykorzystywać paletę mocy.
Chociaż w swoim połowicznym “stadium” Demon nie zwiększa potęgi fizycznej ponad ludzką, nadal nie może zostać unicestwiony. Po zniszczeniu lub uszkodzeniu drugiej formy Upadły powraca do piekła na poczet regeneracji sił, w tym odbudowy postaci.
Pierwsza forma, ludzka, jest najsłabsza, ale zarazem najdogodniejsza przy funkcjonowaniu w świecie ludzi. Zwykła, niepodlegająca żadnym wyjątkowym mocom, prócz emanowania specyficzną aurą i brakiem sposobności ich używania, podatna na klasyczne obrażenia, w tym śmiertelne, jako jedyna pozwala na swobodne życie wśród ludzi.
Zniszczenie fizycznej powłoki nigdy nie uśmierci demona. Podobnie jak w przypadku drugiej postaci, zmusi go jedynie po powrotu do piekła.

Przedstawienie: formy druga oraz trzecia mogą być przedstawione za pomocą dowolnej grafiki, zdjęcia, artu, jednak prosimy o roztropność oraz o wybieranie prac w stylu semirealistycznym niżeli mangowym, anime lub kreskówkowym. Demony mogą przybierać rozmaite postaci, nie muszą posiadać konkretnego kształtu (patrz demony wg. Biblii), jednakże nie mogą kojarzyć się ze swoimi anielskimi odpowiednikami i nie mogą być przedmiotami. Za maksymalną dopuszczalną wielkość 3 formy przyjmuje się gabaryty postaci z Hobbita: Smauga, do 20 metrów wysokości, 110/120 metrów szerokości przy rozłożeniu skrzydeł (o ile posiadane) oraz 130 metrów długości.