Wszystko zaczęło się w roku królika, o godzinie, której patronuje zodiakalny kogut. Słońce powoli zachodziło nad horyzontem, kiedy brzemiennej kobiecie odeszły wody. Na świat pchała się dziewczynka, będąca w połowie aniołem. Spóźniona o kilka dni, uparcie przesiadująca w brzuchu matki, aż do tego konkretnego dnia. Jakby dokładnie wybrała sobie datę i godzinę, w której chce się urodzić. Niewiele czasu zostało do tego, aby słońce znalazło się za horyzontem, a po ostatnim parciu małe ciałko w końcu wydostało się na świat i zaraz ciszę rozbił oburzony krzyk maleństwa. Dziecku wszystko to się nie podobało, a na dodatek była głodna! Chciała z powrotem do brzucha mamy, gdzie było ciepło i wygodnie, jednak raz powzięta decyzja o przyjściu na świat nie mogła być cofnięta. Obmyto ją i zawinięto w kocyk, aby oddać wymęczonej porodem matce, chociaż na chwilkę, w ramiona. Jia bowiem nie chciała za nic uspokoić się, póki nie dostała jedzenia. Po wiosce szeptano jednak o tym, że mała będzie mieć pecha przez godzinę, w której się urodziła. Zabobony, jednak może nawet i prawdziwe? Początkowo pech nie dawał znaków w jej życiu, jednak z biegiem lat, wyciągnął swoje macki, dotykając niektórych wydarzeń z jej życia.
   Powoli mijały początkowe lata jej życia. Najpierw uczepiona matki, wymuszająca jedzenie i zajmowanie się nią i tylko nią, na każdy płacz i krzyk, a kiedy nauczyła się chodzić, zaczęła być małym, nieznośnym brzdącem, którego wszędzie pełno. Był to czas, kiedy jeszcze mogła cieszyć się życiem i wolnością. Powoli uczyła się od matki zadań, które były adekwatne do jej wieku i pomagały w zajmowaniu się domostwem i rosła zdrowo. Pech, o którym przez tyle czasu szeptano za ich plecami, nie przejawiał się zbytnio przez pierwsze lata jej życia, jednak w końcu i on musiał obudzić się z letargu, w który zapadł. Zimowym wieczorem do domu na uboczu wioski wtargnęła grupa mężczyzn z zasłoniętymi twarzami. Dwie kobiety mieszkające samotnie na uboczu wioski były idealnym celem. Nikt nie chciał wtrącić się w nieswoją sprawę, kiedy nieznajomi zaczęli demolować pomieszczenia i szarpać się z matką Jii, robiąc przy tym sporo hałasu. Próbowała się chować, kiedy jej matka stawiała się napastnikom, poświęcając w końcu również i swoje życie, jednak nie na wiele się to zdało. Mężczyźni musieli je obserwować od dłuższego czasu. Wiedzieli, że powinna być tam również mała dziewczynka i to jej szukali. Szybko obezwładniono szamocącą się i próbującą gryźć i drapać dziewczynkę. Kiedy ocknęła się rankiem, leżała już na posłaniu, we wspólnej sali należącej do burdelu. Dookoła niej była grupa śpiących dziewcząt, które były mniej więcej w jej wieku, oraz starsze. Łzy napłynęły jej do oczu, kiedy w otumanionym umyśle uniosło głowę wspomnienie poprzedniego wieczoru. Szybko jednak zagoniono ją do nauki i pracy na własne utrzymanie, nie pozostawiając jej wyboru i zamykając ją w klatce, jaką był budynek.
   Jia musiała szybko przyzwyczaić się do nowego rozkładu dnia i zasad panujących w nowym miejscu, które miało być jej domem. Szybko zrozumiała, że musi przedstawiać jakąś wartość, inaczej będzie na samym dole łańcucha w burdelu. Dawała z siebie wszystko, ucząc się śpiewu, tańca, gry na qi gong, poezji, kaligrafii, malowania, gry w go i wielu innych rzeczy, jakie uważano za potrzebne kurtyzanom. Powoli, z biegiem lat stawała się coraz lepsza, wspinając się ku wyższym pozycjom w przybytku uciech i zapewniając sobie miejsce jako wyżej postawiona kurtyzana, której zadaniem było dojenie klientów z pieniędzy. Uwodzenie ich, zapewnianie im towarzystwa i zabawy, jednak subtelne odmawianie oddania im swojego ciała.
   Z biegiem czasu, im była starsza, tym bardziej szukała możliwości, żeby zebrać wystarczającą sumę, by wykupić swój kontrakt i opuścić przybytek, do którego zawitała nie z własnej woli. Zaczęła drobnymi kradzieżami, kiedy klienci, których obsługiwała, upijali się prawie do nieprzytomności. Powoli rozwinęło się to w otwarty hazard z klientami, gdzie sprawnie wykorzystywała różne sztuczki, aby odwrócić ich uwagę i okantować ich w grze, w którą akurat grali. To w jeden z takich dni, kiedy ogrywała jednego ze stałych bywalców, przyciągnęła wzrok pewnego demona, który szybko stał się jej nowym bywalcem. Im lepiej go poznawała, tym bardziej wpadała w jego sidła, nie potrafiąc odsunąć własnego zauroczenia i posłuchać rozsądku, który wręcz krzyczał na nią gdzieś z tyłu głowy, że powinna trzymać się od niego z daleka. W końcu, ślepa na możliwe konsekwencje swoich czynów, uległa mu i w efekcie zaszła z nim w ciążę. Kiedy tylko odkryła, że spodziewa się dziecka, poinformowała o tym swojego kochanka. Był w stanie wykupić ją z burdelu, jednak założyli się przy tym o to, że w ciągu roku zbierze w inny sposób sumę, którą musiał zapłacić za wykupienie jej. Nie mając zbytnio innych możliwości, aby pracować, wplątała się w handel opium. Wciskała go swoim dawnym klientom, obcym ludziom, komukolwiek, kto miał pieniądze, aby zapłacić za dawkę narkotyku. Nie informowała o tym, jakie skutki niesie za sobą ten narkotyk. Uciszała swoje sumienie, które kazało jej przestać. Była zdeterminowana, aby nigdy więcej nie wrócić do burdelu i aby zapewnić jej dziecku lepsze życie niż to, jakie mogłoby otrzymać, gdyby została w tamtym przybytku. 9 miesięcy później wyszło, że nie nosiła pod sercem jednego dziecka, a dwójkę. Bliźnięta dwujajowe, chłopca oraz dziewczynkę. Została konkubiną swojego kochanka, wychowywała ich wspólne dzieci i umarła w wieku 34 lat i trafiła do piekła, gdzie przez następne 170 przeżywała tortury, w efekcie których przemieniła się w końcu w demona, który dołączył do II kręgu.