Pełne miano: Lilium
Pseudonim: Charlotte Corday née Greywood
Rasa: Demon
Wiek: 25 lat
Wzrost: 169 cm
Waga: 59 kg

Zawód: Współwłaścicielka teatru "Belette"
Przynależność: I Krąg (Nierząd)
Ranga: Rezydent
Historia wcieleń:
— od 981 r. AUC do 1021 r. AUC — Człowiek
— od 1379 rok n.e. do aktualnie — Demon

Cechy szczególne:
Powłoka ludzka: Jej alabastrowa cera zdaje się niemal przezroczysta, lśniąca w świetle, kontrastując z jasnymi, złocistymi włosami, które spływają falami po ramionach. Duże, błękitne oczy o łagodnym wyrazie skrywają nutę marzycielskiego zamyślenia, a ich chłodny odcień wydobywa z jej twarzy aurę tajemniczości i dziewczęcej niewinności. Smukła sylwetka i subtelne rysy twarzy dopełniają obrazu delikatności i wdzięku, które są niezaprzeczalnym znakiem rozpoznawczym Charlotte. Towarzyszą jej słodkie nuty kwiatowo-owocowe.

Annaszei:  Na plecach kobiety pojawia się para białych, pierzastych skrzydeł, a kość ogonowa ulega wydłużeniu, przekształcając się w długi ogon, puchaty i porośnięty długim, miękkim futrem. Między brwiami otwiera się trzecie pionowe oko, a tęczówki wszystkich trzech oczu zyskują bardziej intensywną, błękitną, opalizującą barwę. Ze skroni wyrastają baranie rogi, które układają się równolegle do żuchwy. Paznokcie ulegają wydłużeniu i zaostrzeniu, przypominają złote szpony.

Sodom: “Gdy usłyszałem łagodny głos mówiący słowa “Wejdź, proszę” nie spodziewałem się, że po przejściu przez drzwi ujrzę coś takiego. Troje zamkniętych oczu otworzyło się i ujrzałem ich śnieżną biel oraz błękity tęczówek, rozchodzące się naprzemiennie okręgami. Jej twarz wydawała się łagodna, a delikatnie rozchylone różowe usta wyglądały kusząco. Drobny nos, zakończony czernią, przechodził płynnie w bladą cerę kobiety. Twarz w istocie niepodobna była demonowi i niezdolne były zmyć tego wrażenia nawet baranie rogi wychodzące znad skroni i zawijające się by zakończyć się równolegle do żuchwy, co sprawiało, że postać wydawała się być otulona swymi rogami.

Prawa dłoń podpierała podbródek. Smukłe palce zakończone złotymi paznokciami wyglądały na drobne i niewinne. W przeciwieństwie do szponiastej, lewej dłoni, która wyłoniła się spod koca z piór i przypominała bardziej szpony drapieżnego ptaka, niźli ludzką rękę - po tej pozostał tylko kształt. Nawet nadgarstek kobiety i przedramię przywodziły na myśl coś złowieszczego. Łowcę czyhającego w przestworzach na swoją zwierzynę.

To co wziąłem za nakrycie z białych piór okazało się być w istocie skrzydłami, które uniosły się. Co dziwne, gdy kobieta usiadła, okazało się, że skrzydła skierowane są tylko w prawą stronę jej ciała, Dwa pierwsze były większe, podczas gdy ostatnie było prawie dwukrotnie mniejsze i dość szybko zwinęło się, skrywając łono i zdobiący biodra złoty łańcuszek. Kobieta nie czuła wstydu i nie starała się nawet ukryć swojego nagiego torsu, a nawet prowokowała spojrzenie, gdy jej szponiasta ręka zatrzymała się na sutku, wsuwając jeden ze szponów w głąb swego ciała na centymetr.

Każdy jej krok był aż nazbyt słyszalny, szybko pojąłem, że to za sprawą kopyt, ukrytych pod białą sierścią. Widząc jej nogi przypomniałem sobie rzeźby faunów, które kiedyś widziałem. Postać podeszła do stolika i ułożyła na nim swoją dłoń, a nie wiedzieć skąd natychmiast pojawiła się łasica, która wspięła się po ramieniu i owinęła wokół szyi. Tworząc ozdobę nad wyraz gustowną, lecz niezdolną by ukryć nagość. Zdałem sobie sprawę, że widziałem tę łasicę, gdy szedłem w to miejsce. Czyżby to była ona? Czy ten parszywy demon śledził mnie przez cały czas?

Odwróciła się zapraszając mnie swym szponem do środka kolejnego pomieszczenia. Na chwilę ujrzałem jej pośladki, szybko zasłonięte przez troje puszystych ogonów, figlarnie poruszających się to w prawo, to w lewo, by zasłaniać jej ciało i obiecywać, że w pewnym momencie na powrót te zostanie odsłonięte. Wiedziałem, że próbuje mnie kusić, zwodzić swoimi kłamstwami. Gdy przechodziła przez drzwi zrozumiałem, że mierzy około dwóch metrów, była wyższa ode mnie, czego w pierwszej chwili nie spostrzegłem. Łagodne oblicze baranka to kamuflaż niczym nie różny od pająków zakopujących się w piasku, by czekać na ofiarę.”