Wspomnienia pisane  krwią:

Kustoszka była drobną osobą, jej sylwetka podkreślona była nieco dłuższą, smukłą marynarką w beżowym kolorze, pasującym do garniturowych spodni w tym samym odcieniu. Jasne włosy wymykały się pasmami z niedbale upiętego koka, opadając nieco na jasną twarz. Zniszczenia budynku nadal były widoczne gołym okiem, ucierpieli ludzie, zabytki czy to w nalocie czy przy obecnych zamieszkach, które miały miejsce na ulicach Londynu. W jej własnych wspomnieniach świat wypełniony był strachem i brutalnością, do tej pory nie potrafiła otrząsnąć się z niedawnych wydarzeń, choć próbowała wrócić do normalności. Mało kto odwiedzał muzeum, daleko było mu do czasów świetności, nie było to też miejsce, które było obecnie na liście najczęściej odwiedzanych, bo świat miał inne potrzeby. Właśnie dlatego zdziwiła się, gdy do jednego z pomieszczeń, które wcześniej służyło jako sala przeznaczona dla ekspozycji z Grecji, pojawił się na oko trzydziestoletni mężczyzna w prostym, ciemno brązowym płaszczu. Do tej pory większość ludzi, która tu przebywała to dawni pracownicy muzeum lub ludzie pomagający w jego odbudowie, ale tego - nie kojarzyła. Obserwowała go kilka chwil, gdy stanął przed jedną z waz, zastanawiając się jednocześnie czy tak, jak i ona próbował uciec do normalności. Podeszła bliżej, zachowując jednak odpowiedni dystans. W pobliżu kręcili się też robotnicy, więc nie czuła się całkowicie zagrożona. Właściwie im bliżej podchodziła, tym bardziej przyłapywała się na tym, że czuje się spokojniejsza.
- To waza odkryta w Delfach, jej powstanie datuje się na pięćset pięćdziesiąty rok przed naszą erą. -Zaczęła dość niepewnie. Kiedy ostatni raz opowiadała o eksponatach? Ten czas wydawał jej się tak odległy, że aż nierealny. Samadriel przeniósł spojrzenie piwnych oczu z lekką domieszką złotego odcienia na kobietę, wyczuwając jej emocje z niebywałą łatwością. Była, jak otwarta księga, chociaż może to on ją tak odbierał ? Nie przerywał jej, gdy zaczęła kontynuować swój monolog, ani nie poprawiał informacji, które mu przedstawiała, choć urywki jego wspomnień podpowiadały mu zupełnie inne rzeczy. Jego poprzednie życie skupiało się wokół nieustannej walki, o siebie i swoich bliskich. W tamtych czasach był jednym z tych ludzi, którzy potajemnie pomagali najuboższym czy to w zdobyciu pożywienia, czy w transporcie poza teren objęty jurysdykcją tyrana. Były to jednak strzępy wspomnień, miał więc wrażenie, że pozbawiono go czegoś cennego.
- Widziałem ogłoszenie o poszukiwaniu wolontariuszy medycznych. Zaprowadzi mnie Pani do tutejszego szpitala? - Zapytał tuż po tym, jak wymienił z nią kilka zdań. W międzyczasie starał się oddziaływać swoją aurą na jej duszę, koić ją by choć na chwilę mogła zaznać spokoju.  Rzadko pojawiał się na ziemi, głównie skupiając się na walce z demonami. Ale ile lat, a może wieków minęło nim stanął wtedy przed twarzą Najwyższego? Nie pamiętał już. A  czas pomiędzy własną  śmiercią, a pojawieniem się w Niebie wspominał, jako pustą, niezapisaną niczym przestrzeń w swoim życiu. Wybrał walkę u boku Potęg, ani na chwilę nie wahając się by wybrać tę ścieżkę.