Nie pamiętała nic z poprzedniego życia. Ani ciepła promieni słońca na skórze, ani wiatru, który kiedyś rozwiewał jej włosy, tańcząc z nimi w powietrzu. Wszystko to zniknęło, pogrążone w zapomnieniu, jakby nigdy nie istniało. Jedynymi wspomnieniami, jakie pozostały, były przerażające krzyki i ostry zapach palących się ciał, które wypełniały powietrze, zanim zapadła wieczna, wyznawcza ciemność.
W Trzecim Kręgu powiadali, że będzie jedynie kolejną bezimienną ofiarą, płotką, którą wrzucą w paszczę bestii. Tuż przed nią stali inni, równie bezradni i zagubieni, a ona miała podzielić ich los. Była dla nich niczym – zabawką, ofiarą rzuconą na pożarcie tym, którzy walczyli o przetrwanie na powierzchni w tej bezlitosnej hierarchii. Pierwsze przebudzenie było najgorsze. Ocknęła się nagle, zanurzona w zimnej rzeczywistości areny. Wokół siebie widziała twarze przepełnione przerażeniem, a echo krzyków odbijało się w jej umyśle. Istoty takie jak ona – nie do końca żywe, nie do końca martwe – stały obok, również pogrążone w strachu. Byli niczym więcej niż igraszkami, zabawą, narzędziem rozrywki podczas świętowania generałów piekielnych. Każdy dzień na arenie był torturą, każda walka przypominała, jak mało znaczyła. Przerażenie, jakie towarzyszyło pierwszym krokom w tym świecie, opuściło ją całkowicie lata później.
Tamtego dnia, gdy po raz pierwszy stanęła na arenie, coś w niej pękło. Strach, który dotychczas paraliżował, zamienił się w czystą, dziką furię. W obliczu zagrożenia, w szaleńczym biegu, jej dłonie zacisnęły się na zimnym trzonku kosy, która zdawała się pojawić w jej rękach jakby wyczarowana przez samą ciemność. Od tego momentu stała się jej nieodłącznym towarzyszem, narzędziem zarówno destrukcji, jak i wyzwolenia. Ostrze tej broni błyszczało jak zwiastun śmierci, a jego świst w powietrzu wyznaczał koniec każdego, kto odważył się stanąć na jej drodze.
Kosa stała się jej znakiem rozpoznawczym – symbolem zatargów i bezlitosnej egzekucji. Za każdym razem, gdy rozdzierała ciało przeciwnika, ciemność wokół niej zdawała się nabierać kształtu, jakby piekielne moce rozpoznawały swą własną. Wkrótce jej imię zaczęło krążyć po arenach Trzeciego Kręgu, a widok kosy stał się zwiastunem nieuniknionego. Każde uderzenie było precyzyjne, a każdy cios kończył się wypełnieniem wyroków, które zdawała się wymierzać nie tylko w imię przetrwania, lecz i na rozkaz ciemniejszych sił, które nad nią czuwały. W trakcie tej brutalnej egzystencji, gdzie barbarzyński charakter życia i nieustanna walka o przetrwanie rządziły wszystkimi decyzjami, coś w niej zaczęło zanikać. Zatracała wewnętrzny głos, który kiedyś przypominał jej o czymś więcej – o czymś, co istniało poza brutalnością. Ten szept, który na początku próbował ostrzegać, by nie deprawowała swej duszy zbyt łatwo, stawał się coraz cichszy, aż w końcu niemal zanikł. Każde kolejne starcie oddalało ją od przeszłości, od echa człowieczeństwa, które kiedyś być może istniało w jej wnętrzu. Teraz była jedynie narzędziem, wojownikiem, który sam powziął czyny we własne ręce, ale w ten sposób, krok po kroku, oddawała swoją duszę mrocznym siłom, którym przysięgła służyć.

Wszystko wokół niej zdawało się zmienić, gdy po raz pierwszy postawiła stopy w świecie ludzi. Ziemia pod jej stopami była inna, delikatna, a powietrze czystsze – ale żadne z tych subtelnych różnic nie miało znaczenia. Miała misję, rozkaz wydany z góry. Jej zadaniem było obserwować, wyłapywać każdy szczegół, który mógłby doprowadzić do rozwiązania jednej z największych zagadek jej piekielnych przełożonych. Z początku miała tylko szukać, zbierać informacje, nie wzbudzać podejrzeń.
Ludzie, których mijała na ulicach, wydawali się jej nieistotni, słabi i zagubieni w swojej codzienności. Byli jak bezradne owady, plątające się po własnych ścieżkach bez większego celu. W ich oczach widziała strach, apatię, a czasem przebłysk niezrozumienia wobec otaczającego ich świata. Zdawali się być najsłabszym ogniwem w łańcuchu egzystencji, niezdolnym do walki o przetrwanie, w którym ona była mistrzynią. Zamiast czuć satysfakcję z ich krzywdzenia, odczuwała jedynie obojętność. Zabijanie ich, znęcanie się nad nimi – nie przynosiło jej najmniejszej ulgi ani radości. Byli zbyt mali, zbyt nieistotni, by stanowić wyzwanie.
Zamiast tego, całą swoją brutalną energię, tłumione instynkty i piekielną furę kierowała przeciwko tym, którzy byli jej równi. Demony i anioły, które również krążyły po świecie ludzi, stanowiły dla niej jedyną godną rozrywkę, wyzwanie, które mogło zaspokoić jej rosnące pragnienie destrukcji. Były dla niej jak lustrzane odbicia – stworzenia równie potężne, skazane na walkę, aby udowodnić swoje miejsce w hierarchii. W każdym starciu odnajdywała sens, w brutalnym uderzeniu odnajdywała chwilowe ukojenie. Ludzie byli tłem, bezbarwną masą, która nie zasługiwała na jej uwagę.

Przybyła na Wyspy Brytyjskie przed drugą wojną światową, ukrywając swój demoniczny żywot wśród przyziemnych włości. W obliczu chaosu, jaki zapanował na świecie, próbowała odnaleźć swoje miejsce w ludzkim świecie, który zdawał się być tak odmienny od wszystkiego, co znała. Jej początki były skromne: pracowała jako kelnerka, prosty zawód, który miał jej umożliwić zatarcie śladów i zamaskowanie prawdziwego oblicza.
W miarę upływu lat, po zakończeniu wojny, przypadkiem przejęła bar, który szybko zdobył uznanie wśród mieszanej ludności Londynu. W tej atmosferze chaosu i przemijania, coś zaczęło w niej pękać. W jej sercu, dotąd zlodowaciałym i nieczułym, zaczęły budzić się resztki dawnego człowieczeństwa. Bombardowania Londynu, z ich śmiercionośnym hałasem i okrutnymi zniszczeniami, odsłoniły przed nią kruchość i cierpienie ludzkiego życia w sposób, którego nie potrafiła zignorować. Widok płonących budynków, krzyki przerażonych mieszkańców i ich beznadzieja, zaczęły ściskać jej serce. Pojęła, że żyjąc w tym świecie, nie może być jedynie obserwatorką – coś w niej zaczęło się budzić, rodząc wątpliwości i wewnętrzne rozdarcie. Przypadkowe wplątanie się w życie ludzi i ich tragedie wywołało u niej głęboki, wewnętrzny niepokój.
Wkrótce potem, w poszukiwaniu sensu i odpłaty, udała się do Francji, gdzie przyjęła rolę dziennikarki wojennej. Przemierzając fronty, relacjonując brutalne zmagania i bezlitosne zniszczenia, znalazła sposób na wyrzucenie z siebie narastających emocji i rozczarowań. Wojenne pole, pełne śmierci i zniszczenia, było dla niej zarówno sceną tragedii, jak i miejscem, gdzie mogła wyżyć swoje demoniczne impulsy. Jednak im bardziej zanurzała się w chaosie wojny, tym bardziej czuła, jak piekło w jej wnętrzu zaczyna pętlać umysł w chaosie myśli. W jej duszy narastały ciemne burze, mieszające się z resztkami poczucia ludzkiej empatii, które wciąż próbowały przetrwać w tym nowym, brutalnym świecie. Z każdą relacją z frontu, z każdą śmiercią, którą widziała, jej demoniczna natura zderzała się z człowieczeństwem, które próbowało ją opuścić. Ostatecznie, jej wewnętrzny chaos i niepokój stawały się coraz bardziej intensywne, jakby świat wokół niej był jedynie przedłużeniem piekielnego zgiełku, który wciąż w niej tlił.