Od 1936 roku, kiedy Katarzyna miała 10 lat, uczestniczyła w szkoleniach pierwszej pomocy organizowanych przez lokalną społeczność, ucząc się podstawowych umiejętności ratowania życia. W 1939 roku, gdy wybuchła wojna, jej rodzina przyjmowała uchodźców, a Katarzyna pomagała w organizowaniu dla nich podstawowej opieki.

W wieku 14 lat została zaciągnięta do pomocy medycznej w lokalnym szpitalu, gdzie zdobywała doświadczenie w ratowaniu ludzi i pracy w zespole medycznym. Wkrótce potem, w 1941 roku, zaczęła pomagać w organizacji szpitala polowego na obrzeżach swojego miasta, gdzie po raz pierwszy zetknęła się z ciężkimi przypadkami rannych żołnierzy. Dwa lata później, oficjalnie jako pielęgniarka w polowym szpitalu, opiekowała się rannymi żołnierzami.

W 1944 roku przeżyła traumatyczny wybuch w szpitalu polowym, który pozostawił ją z blizną na policzku i obrażeniami nogi. Po zakończeniu wojny w 1945 roku wróciła do rodzinnego domu, który przetrwał zniszczenia wojenne. Rok później, w 1946, otrzymała wiadomość o śmierci wujka, który zginął na froncie i o przekazaniu jej domu w Londynie. Postanowiła przeprowadzić się tam, aby rozpocząć nowe życie.

W 1947 roku Katarzyna rozpoczęła pracę w Szpitalu im. św. Józefa w Londynie, starając się połączyć swoje wojenne doświadczenia z nowymi wyzwaniami w cywilnym świecie.