Londyn, koniec II wojny światowej, nastały ciężkie czasy powojenne. Zniknął Bóg, a wraz z nim zaczęła słabnąć moc pieczęci do celi Lucyfera, zamkniętego w 6 kręgu piekielnym. W obawie przed utratą wygodnej posady jego demoniczny syn, przystaje na propozycję Najwyższego Anioła i podpisuje pakt, na mocy którego obie strony tymczasowo zawieszają wpływy najsilniejszych popleczników ze swoich stron. Nastaje czas martwej ciszy, lecz co będzie dalej?
Poznaj dalsze losy poszukiwań i wciel w jedną z trzech dostępnych ras!

Co oferuje nasze forum?

Wielotorową i wielowątkową opowieść podzieloną na rozdziały, kierowaną głównym motywem poszukiwań Boga, w której postać zmierzy się z wyzwaniami i konsekwencjami podjętych decyzji.

Przygody pod okiem Mistrza Gry oraz Universal Person prowadzone w oparciu o storytelling, dodatkowo wspierany przez mechanikę zbudowaną na podstawie istniejącego systemu Wampira, a w niej główne atrybuty oraz pulę umiejętności do wyboru.

Odmienny system awansu dla ras oraz tablicę rankingową, która zlicza nabyte na fabule Punkty Łaski.

Możliwość wcielenia się w trzy grywalne rasy na forum: Niebian, Demony i ludzi, również z odmianą śmiertelnych anielskich i piekielnych dzieci.

Elastyczny podział rozgrywek na sesje w lokacjach otwartych, do których może dołączyć każdy oraz gry prywatne.

Herbaciarnia, lokum dedykowane osobom, które pragną wejść, zjeść, napić się, odpocząć po trudach londyńskiego życia, podsłuchać rozmowy innych, a nawet zdobyć powiązania dla swojej postaci.

Na bieżąco aktualizowane forumowe FAQ z pytaniami oraz odpowiedziami na nie.

Miejsce dla społeczności, forumowy server Discord, podzielony na kilka sekcji, w tym opisane kanały dla szybkiego i sprawnego poruszania się.

Zapraszamy do wspólnej zabawy!

__

https://sweet-urge.forumpolish.com/ - adres forum
https://discord.gg/vRYTe7gHvU - forumowy server Discord

Pragniesz zostać wielkim magiem, wojownikiem albo bardem? Eksplorować tajemnicze, niebezpieczne krainy? Brać udział w rozdmuchanych balach arystokracji, albo szwędać się po ponurych zaułkach wielkich miast? Odwiedzać karczmy pełne poszukiwaczy przygód? Poznawać innych bohaterów, nawiązywać z nimi przyjaźnie, ale też zdobywać śmiertelnych wrogów?
…a to wszystko bez odchodzenia od komputera?
Jesteś we właściwym miejscu!

Kroniki Fallathanu to niezwykle rozbudowana, wielopoziomowa platforma tgf (tekstowa gra fabularna), pozwalającą nie tylko rozgrywać pasjonujące przygody w klasycznym świecie fantasy, bawić się mechaniką rodem z gier przeglądarkowych czy nawiązywać znajomości i przyjaźnie wśród innych fanów fantastyki, ale i bez skrępowania rozgrywać sesje i opowieści w dowolnym, wybranym przez siebie uniwersum. Gra stawia na wygodę w użytkowaniu, wszechstronność oraz budowanie społeczności - zarazem też stanowiąc wygodną platformę dla osób, które chcą tutaj spędzić czas w pojedynkę.

Co ma do zaoferowania?

Sesje / codzienniki - wygodne narzędzie, umożliwiające rozgrywanie sesji fabularnych za pomocą tekstu, wspieranych rozbudowaną mechaniką i zestawem narzędzi ułatwiających zarządzanie grą zarówno mistrzowi gry, jak i graczom. Gratka dla wszystkich fanów sesji rpg. Tradycyjnie, każda z nich ma podana co ile dni należy się wpisać, jakie ma wewnętrzne zasady oraz jakie triggery można podczas niej spotkać.

Karczma - całodobowo funkcjonujący czat fabularny, gdzie można wcielić się w swoją postać odwiedzając najsławniejszą gospodę Fallathanu. Jest podobnym narzędziem do codzienników, lecz kluczową różnica polega na tym, że gra odbywa się tam w czasie rzeczywistym. Idealne narzędzie, aby spędzić miło wieczór podczas gry fabularnej.

Fabułę Główną - wyraźna część codzienników oraz wydarzeń odbywających się w karczmie, oznaczone jako [FG], t.j. Fabuła Główna, stanowią fundament długoterminowej opowieści, kampanii, pchającej historię świata do przodu. Jej najciekawszym elementem z perspektywy graczy jest to, że współtworzą wydarzenia, są jej częścią oraz w wielu miejscach wyznaczają kierunek historii.

Zabawę mechaniczną - z grą fabularną, a szczególnie z Fabułą Główną, wiąże się cały szereg narzędzi mechanicznych: możliwość walki z potworami, eksplorowanie podziemi, zdobywania terytoriów, rozwijania gildii i organizacji, obrona zdobytych ziem oraz rozbudowywanie ich, wytwarzanie użytkowych przedmiotów oraz wiele, wiele innych. Regularnie również organizowane są eventy

Społeczność - dookoła Kronik Fallathanu istnieje też szeroka społeczność fanów fantastyki, a rozmowy w ich gronie często stanowią istotny element zabawy na platformie. Do dyspozycji graczy czeka forum, czat w grze oraz serwer Discord.

Rozbudowana plaforma Kronik Fallathanu zapewnia, że każdy tutaj znajdzie coś dla siebie. Jak dołączyć? Zalogowanie się do gry zajmuje dosłownie kilka minut, łącznie ze stworzeniem swojej pierwszej postaci.
Nad całością projektu czuwają osoby funkcyjne: Mistrzowie Gry, Karczmarze, Skrybowie oraz oczywiście administratorzy, których celem jest zadbanie, aby każdy tu czuł się jak u siebie!
Dzięki naszej wiki ( https://wiki.kf2.pl/ ) dowiesz się więcej o domyślnym uniwersum, w którym rozgrywa się przygody w Kronikach Fallathanu. Zachęcamy do zapoznania się z wstępem, jak i z rozbudowanymi opisami!

Widzimy się w Fallathanie!

__

https://kf2.pl/ - gra
https://dc.kf2.pl/ - Discord
https://wiki.kf2.pl/ - Wiki

Play by Forum to serwer, który postawił za cel zrzeszanie osób, które interesują się pisemnym role-play, a tym samym powiększanie społeczności graczy PBF. Zapraszamy na serwer, aby być na bieżąco z nowinkami na temat nowych forów, poszukiwań i wszystkiego, co dotyczy świata PBF!

Haraedo jest PBF-em o tematyce nadnaturalnej, wzbogaconej o niewielki element futurystyczny. Fabuła kręci się wokół zderzenia dwóch światów: istot żywych oraz zmarłych i rozgrywa się w Japonii. Zakładając postać na forum, warto wziąć pod uwagę miejsce wydarzeń i zapoznać się z najważniejszymi informacjami. "Realia" to właśnie zbiór podstawowych wiadomości o uniwersum gry. Znajdzie się tutaj treść dotycząca ogólnego obrazu Kraju Kwitnącej Wiśni, który został wzbogacony o szczegóły i nawiązania autorskie, wykreowane na potrzeby rozgrywki.

Midgard się zmienił.
Nie był już tym samym miastem, co kilka miesięcy temu. Zbagatelizowano powtarzane przez długie lata ostrzeżenia najbardziej szanowanych wyroczni, które starały się zawczasu zapobiec tragedii, chcąc uczulić społeczeństwo na jakiekolwiek przejawy nieprawości i braku sprawiedliwości. Nikt nie wierzył w ich słowa – galdrowie zdążyli do nich przywyknąć, zapominając o potędze ich wizji i popełnianych w przeszłości błędach. Ale to nie one się pomyliły, lecz świat magiczny, który był zbyt skupiony na swojej teraźniejszości, by dostrzec to, co miało wkrótce nadejść. Przyszłość.
Przez labirynt ulic Midgardu przetoczyła się fala przemocy – każdego miesiąca dziewięć przypadkowych istnień stawało się niechcianymi uczestnikami dawnego, zapomnianego rytuału, uknutego przez jednego z najjaśniejszych umysłów współczesnego świata. Lauge Nørgaard, profesor magii rytualnej, upozorował swoją śmierć, by móc realizować to, do czego przygotowywał się przez długie lata. To on podjął się roli choreografa w makabrycznym tańcu życia i śmierci, chcąc przechylić wynik ostatecznej bitwy, jaką miał być Ragnarök, na korzyść ślepców. Początkowo działał na polecenie Magisterium, lecz z biegiem czasu, jak marionetka zrywająca się z nici, postanowił oderwać się od niewidzialnych pętli i zacząć działać na własną rękę. Nie pamiętał już o planach Profety, bardziej przyziemnych niż abstrakcyjnych, a z czasem sam zapragnął być liderem i stworzyć grono wiernych popleczników wśród midgardzkich ślepców. Zgubiła go jednak pycha, krótkowzroczność i przebudzenie Profety.
Profeta Tygvre, który z bliżej nieznanych powodów milczał przez ostatnie lata, pozwalając, by to inni podejmowali za niego decyzje kluczowe dla Magisterium, w końcu powrócił. Mówi się, że to właśnie on wydał Kruczej Straży Lauge Nørgaarda, by ukarać go za niewybaczalną zdradę i bunt, który próbował wzniecić wśród ślepców. Związany rytuałem przysięgi profesor wpadł w zasadzkę zastawioną przez najlepiej wyszkolonych wysłanników Forsetiego – popełnił samobójstwo, gdy zrozumiał, że nie ma z niej wyjścia, zabierając ze sobą tajemnice Magisterium do grobu. Pradawny rytuał został przerwany, a w Midgardzie nie odnaleziono już żadnego ciała okaleczonego runicznymi sekwencjami. Wspólnota galdryjska odetchnęła z ulgą, w tym Rada, która w ostatnich miesiącach była oskarżana o bezradność. Był to jej pierwszy od dawna sukces: powstrzymanie terroru i rozlewu krwi na ulicach.
Ale ani Midgard, ani świat galdrów nie były już takie, jak wcześniej, nawet jeśli zagrożenie zostało chwilowo zażegnane, a chaos – ujarzmiony. Coś zmieniło się w magii, rozpraszając jej naturalny rytm jak subtelny dźwięk w harmonii wszechświata. Coś pękło w społeczeństwie, uwydatniając coraz bardziej różnice, których nie dało się już ukryć. Działania Wyzwolonych zaczęły razić jak błyskawica, odsłaniając naginane dla własnych korzyści prawdy i konflikty. Rada, stojąca od zarania dziejów na straży porządku galdryjskiego, znalazła się po raz kolejny na rozdrożu. Niespodziewany upadek Przymierza Odrodzenia skłonił ją do wewnętrznych roszad, a odmienne wizje przyszłości stały się płaszczyzną konfliktów, zwłaszcza w kontekście zbliżających się wyborów na Głosiciela Prawa. To już nie tylko zażarta walka o władzę, ale także o duszę społeczeństwa rozdartego między tradycją a zmianą.
W gąszczu tego wszystkiego, gdzie osobiste dramaty splatają się z politycznymi rozterkami, pojawiają się nieśmiałe doniesienia o enklawach, które w ostatnich miesiącach popadły w zapomnienie, lecz teraz wyrastają z cienia rytualnych morderstw. Komisja do Spraw Niemagicznych, choć nie ujawnia zbyt wielu informacji, apeluje o ostrożność i przypomina o zakazie wchodzenia na odizolowane tereny enklaw. Ostrzeżenia jednak zdają się być tylko wciąż ostrzeżeniami, osobiste tragedie zamieniły się już w pieśń o przeszłości, a Midgard po raz kolejny stoi na zakręcie swej opowieści.

Fabuła forum rozpoczyna się w 1650 roku w Japonii, czyli w okresie Edo. Sześćdziesiąt lat przed wydarzeniami na forum tajemniczy samurai, zdolny rozpalić swoje ostrze do temperatury słońca, niemalże pozbawił życia pierwszego, a zarazem najsilniejszego istniejącego demona, którym był Muzan Kibutsuji. Niestety z niewiadomych przyczyn głównemu antagoniście udało się cudem zbiec z miejsca walki i zaszyć się w nikomu nieznanym miejscu, aby zregenerować swoje rany.
Tajemniczy szermierz, świadomy tego, że na świecie pojawić może się wiele stworzeń, które będą chciały zniszczyć gatunek ludzki, postanowił wziąć pod swoje skrzydła piątkę najzdolniejszych uczniów i wyszkolić ich w tajemnej sztuce walki zwanej "oddechem". Pomimo ogromnych umiejętności i niemalże nieskończonemu potencjałowi żaden z podopiecznych nie był w stanie odtworzyć stylu swojego mistrza. Jednakże w wyniku niezliczonej ilości ćwiczeń udało im się wykreować swoje własne "oddechy", które reprezentowały Wodę, Płomień, Kamień, Piorun oraz Wiatr. W ten oto sposób powstał pierwszy skład Zabójców Demonów, a pierwsi uczniowie nazwani zostali Hashira, czyli filar, którego zadaniem jest obrona gatunku ludzkiego kosztem własnego życia.
W tym samym czasie Muzan również nie próżnował. Wściekły na swoją porażkę postanowił nigdy nie dopuścić ponownie do takiej sytuacji. W tym celu postanowił przekazywać wybranym przez siebie ludziom swoją krew, przemieniając ich jednocześnie w reprezentantów swojego gatunku. Miały one przekazany tylko jeden cel - zniszczyć każdego człowieka, a w szczególności tych władających "oddechami".
Mijały lata, a zażarta walka między zabójcami i demonami wydawała się nie mieć końca. Dzięki swoim wrodzonym zdolnościom demony były w stanie wytrzymać niemalże każde obrażenia. Nie można było powiedzieć tego samego o ich nemesis, których ludzkie ciało nie było w stanie regenerować się w tak samym stopniu. Jednakże do dziś dzień nie zniechęca to śmiałków chcących przeciwstawić się niemalże nieśmiertelnym istotom w celu obrony swoich najbliższych, a także wszystkich ludzi na świecie.

WYDARZENIA SPRZED ROZPOCZĘCIA AKCJI FORUM

Życie w lesie nigdy nie było dla kotów łatwe, jednak od czasu swojego powstania cztery klany – Cień, Grom, Rzeka i Wicher – radziły sobie z każdym kryzysem, z którym przychodziło im się zmierzyć, włącznie z upadkiem Klanu Nieba i przeprowadzką na nowe tereny po wielkiej powodzi. Po wielu księżycach względnego spokoju nikt więc nie mógł spodziewać się tego, że następna przeszkoda na ich drodze będzie bliska doprowadzenia do ich całkowitej zagłady.

Pierwsze problemy pojawiły się, kiedy dwunodzy zaczęli częściej naruszać klanowe tereny. Wykorzystywali las do polowań, tym samym zabijając cenną zwierzynę. Szczególnie odczuł to Klan Cienia, który mieścił się najbliżej Siedliska. Zwierzyna nie tylko była przez dwunogów wyłapywana, ale też przepędzana w głąb lasu, daleko za granice Klanu Cienia. Sprawiło to, że wkrótce zaczęło jej na ich terenach brakować. Sytuacja ta stopniowo doprowadzała Cienistych do ruiny; młodsze pokolenia rodziły się mniej liczne i słabsze, natomiast starsze stawały się coraz bardziej zdesperowane, czasem naruszając nawet granice innych klanów w poszukiwaniu pożywienia.

Pozostali doskonale wiedzieli o pogarszającej się sytuacji Klanu Cienia, jednak mimo to nikt nie zaoferował im pomocy. Atmosfera pomiędzy nim a resztą klanów stawała się coraz bardziej napięta, lecz to, jak się okazało, był to dopiero początek problemów. Na ziemiach blisko Siedliska wybuchł pożar, który strawił Gęstwinę, sporą część lasu na cienistych terenach. Była to kropla, która przelała czarę goryczy. Lisia Gwiazda, ówczesna przywódczyni Klanu Cienia, zwróciła się z prośbą do Niedźwiedziej Gwiazdy, przywódcy Klanu Wichru, o odstąpienie im części terytorium. Ten jednak odmówił, popychając Cień do jeszcze większej niechęci do pozostałych klanów.

Ale Klan Cienia nie był jedynym, który miał problemy. Z biegiem księżyców również Rzeka, choć bogata w zwierzynę i ze świetnymi warunkami do życia, zaczęła słabnąć. W ich przypadku na wszystkim zaważyła odporność jej członków, którzy nierzadko chorowali, zaś kocięta coraz częściej nie były w stanie przetrwać całej pory Nagich Drzew. W przeciwieństwie do kryzysu w Klanie Cienia ten w Klanie Rzeki nie był jednak powszechnie znany, gdyż dla kotów z zewnątrz Rzeczniacy pozostawali tak samo próżną, zamkniętą społecznością, jaką od zawsze tworzyli.

W porównaniu do sąsiadów zza Cichego Strumyka Grom i Wicher miały się całkiem dobrze, chociaż i im polowania w okolicy nie były na łapę. Dwunodzy zagłębiali się coraz dalej w las, doprowadzając do tego, że pozostałe dwa klany także zaczynały się czuć zagrożone; polowali z psami, które nieraz atakowały lub zagryzały klanowe koty. Na przestrzeni księżyców stawało się to coraz częstsze na terenach wszystkich czterech klanów.

Sytuacja stale się pogarszała, jak gdyby powoli chcąc zmusić przywódców do podjęcia jakichś kroków, żeby jej przeciwdziałać. Zanim jednak ktokolwiek zdążył coś zrobić, prosto w klany został wymierzony cios ostateczny. Na terenach Klanu Cienia wybuchł kolejny pożar, wywołany przez dwunogów. Tym razem jednak nie skończyło się na spaleniu części ich ziem. W kilka chwil zapłonął obszar tak ogromny, że wkrótce płomienie przedostały się na tereny Klanu Rzeki, gdzie łatwo rozprzestrzeniały się dalej przez las, docierając aż do obozu.

Jasnym stało się, że pożar był śmiertelnym niebezpieczeństwem dla wszystkich mieszkańców lasu i nie dało się go powstrzymać. Pozostała więc tylko jedna opcja – ucieczka. Od katastrofalnych zniszczeń Grom i Wicher bronił jedynie Cichy Strumyk, ale nie był on wystarczającą zaporą, aby ostatecznie powstrzymać ogień o takiej sile. Dał Wichrzakom wystarczająco czasu, aby bezpiecznie ewakuować praktycznie wszystkich klanowiczów i uratować część medykamentów, a także ostrzec Klan Gromu, zanim pierwsze iskry przedostały się na ich brzeg. Dzięki temu udało im się przetrwać i wkrótce mogli wyruszyć na podróż w poszukiwaniu nowego domu.

Tego samego nie można jednak było powiedzieć o Cieniu i Rzece. Pojedynczym kotom udało się umknąć, jednak ci, którzy cudem przeżyli, doskonale wiedzieli, że pozostali członkowie ich klanów nie mieli żadnych szans i musieli znajdować się już na Srebrnej Skórce, włącznie z przywódcami i zastępcami. Jedynym, co im pozostało, było rozpoczęcie nowego życia. Wiele z nich zdecydowało się na podążenie za Klanami Gromu i Wichru w nieznane, licząc na to, że zostaną przez nich przyjęci.

Wędrowali długo i daleko, aż w odległe góry, gdzie w końcu, mniej więcej pół księżyca po tragedii, udało im się odnaleźć ziemie, na których mogli się osiedlić. Rozległe tereny w Dolinie Oka Gór, z daleka od dwunogów oraz ich starego, zapewne doszczętnie już spalonego lasu. Teraz stoi przed nimi trudne zadanie odbudowania się po traumatycznych wydarzeniach, przystosowania się do nowych warunków i przywrócenia stabilizacji; tym razem nie w czterech, a w dwóch klanach.

WYDARZENIA PO ROZPOCZĘCIU AKCJI FORUM (OD LISTOPADA 2020)

Krótko po przybyciu na nowe tereny rozpoczynają się powolne próby odbudowania Klanu Rzeki przez Poranną Zorzę. 18 księżyców po pożarze Klan Rzeki można nazwać oficjalnie odbudowanym, gdyż wówczas przenieśli się z tymczasowego obozu na Żwirowej Ścieżki na nowe tereny, którymi podzieliły się z nimi pozostałe klany; parę księżyców wcześniej Przywódcą został Krzywa Gwiazda.