Parmiel siedziała i tępo wpatrywała się przez moment w swoją filiżankę z herbatą. Iskry, które przyniósł do stołu Raziel sprawiły, że w tym momencie bała się go bardziej niż demona, z którym siedziała. Fanatyczne, skrajne poglądy nigdy nie były dobre. Ona wolała próbować zrozumieć motywacje, strony, a przecież Bóg kazał im miłować każdego, sam Lucyfer był przecież kiedyś taki jak one.
Blondynka im dłużej żyła i spędzała czas na Ziemi, tym coraz bardziej gubiła się w poglądach.
Kiedy Raziel odszedł, odprowadziła go tylko wzrokiem, a później przeniosła spojrzenie na jego herbatę, której nie dopił, a która nawet nie zdążyła wystygnąć.
-
Jest delikatna, jak każda biała, następnym razem poproś ich o czerwoną. Dla mnie jest zbyt intensywna, ale… Tobie może zasmakować. – Podkreśliła mocno słowo tobie, myśląc oczywiście o jego gatunku. Cholera wie, co mu mogło zasmakować.
Parmiel się zaśmiała i pokiwała głową: -
Tak… Miecze Pana potrafili dać nam popalić, kiedy kręcili się po Edenie. Mało w nich… Spokoju – Dobierała słowa, starając się zachować poprawność polityczną. Nie była typem anioła, który będzie źle mówić o swoim. Bez względu na to, jakie miała myśli na pewne tematy, to nie wypowiadała ich na głos. Nikomu nie ufała. Nawet swoim. Kiedy Boga nie było, waga była mocno zachwiana.
@Loki @Kabraxis 
:upscale()/2015/04/24/742/n/1922398/150fb890_y0VW29.gif)
