Maxime urodził się w Wielkiej Brytanii, jako dziecko Widzącego Alexandra Huxleya oraz anielicy Manon Gillet. Od początku było więc wiadomo, że i dziecko będzie w przyszłości Widzącym, a śliniący się bobas nie miał tu wiele do powiedzenia. Trudno powiedzieć tutaj coś więcej poza tym, że maluch był otaczany odpowiednią opieką nawet pomimo pochodzenia rodziców i zawodu ojca.
Pozostawiony z ojcem Maxime zupełnie przypadkiem uniknął śmierci. Gdyby matka zabrała go ze sobą w podróż pociągiem do rodziny, to zginąłby razem z nią. Mimo, że był za mały aby pamiętać tamte wydarzenia, to obecnie często o nich myśli, tak samo o tym jaka była jego matka, czy może ją jeszcze spotkać? Czy na pewno nie żyje? Co by o nim pomyślała? Co by mu doradziła? Co prawda słyszał od taty wiele opowieści o kobiecie, ale historie to nie to samo co spotkanie twarzą w twarz.
Jego życie trudno nazwać ciekawym, ale zdecydowanie można je nazwać dobrym. Wychowywany przez samego ojca dorastał w miłość i zrozumieniu, chociaż nie był przesadnie rozpieszczany i chwalony za wszystko. Nieraz dostawał kary, szlabany i stawał w kącie za swoje zachowanie, bo jak każde dziecko, a później nastolatek, chciał odkrywać świat po swojemu. Jego ojciec, Alexander, nie tylko karał i nagradzał, ale był też siatką ochronną, która łapała Maxima kiedy noga mu się podwijała czy to w związku ze szkołą, przyjaciółmi czy po prostu zdobywaniem wiedzy o świecie.
Szczęśliwe dzieciństwo u boku ojca zostało zaburzone, gdy ten opuścił dom i wyjechał na wojnę. Maxime został nagle sam ze schorowanym dziadkiem, który nie był świadomy tego, że zarówno jego syn, jak i wnuk są potomkami aniołów.
Okres wyjazdu ojca przypadł na czas kiedy chłopiec został przyjęty do Zakonu Widzących i rozpoczął pierwsze nauki, na razie teoretyczne i dość ogólne, ponieważ trudno było zaufać 10-letniemu dziecku, że nie wyda sekretów zgrupowania. Szczęśliwie szybko odnalazł tam wsparcie w postaci Margaret Cavendish, która również była świeżynką w zakonie. Kobieta stała się dla niego przybraną matką, opiekunką i drogowskazem, osobą jakiej mógł się wygadać, ponieważ kontakt z ojcem miał jedynie listowy lub w postaci krótkich odwiedzin Alexa w domu.
Im starszy był tym większe zaufanie zdobywał i coraz więcej informacji dostawał, coraz więcej się uczył i rozumiał. Bardzo szybko zafascynował się ideą walki z demonami i nakręcił się, że on również będzie kiedyś z nimi walczyć, że pobije wszystkie rekordy, że stanie się mistrzem jak swój ojciec. Niestety pomimo chęci nie wykazywał za grosz talentu do walki i ku jego niezadowoleniu zdecydowanie lepiej mu szła nauka ziół, leków i medycyny. Krzywił się na myśl zostania egzorcystą, a co dopiero cyrulikiem. Co to za rola? Cyrulik. Dla totalnych beztalenci i nudziarzy.
Życie jednak raz za razem pokazywało mu, że nie ma ręki do walki, do tego w życiu Margaret zaszło dużo zmian, więc ciągłe porażki i brak wsparcia sprawiły, że około 16 roku życia zaczął powoli dopuszczać do siebie myśl, że może i faktycznie jest mu pisane iść ścieżką medyka.
Choć od zawsze wyczuwał anioły i demony, to jednak przez młody wiek nie było mu dane wchodzić z nimi w wiele interakcji. Dopiero tego roku po raz pierwszy, na poważnie i bez nadzoru, spotkał się z demonem I kręgu, nazywał się Tabbris i był... specyficzny w zachowaniu... bardzo specyficzny. Może i nie powinien pomagać demonom, ale ten był cały poobijany i miał na ciele dziwne ślady. Maxime zrobiło się mu go trochę żal, do tego nadal szukał co jest dobre, co złe i co poprawne, a co nie, więc by uciszyć własne sumienie postanowił pomóc mu opatrzyć jego rany. To właśnie wtedy dopadła go ostateczna myśl na temat tego, że pomaganie innym jest potrzebne i może droga Cyrulika to dobre wyjście, szczególnie, że może dzięki temu będzie w stanie nieco ulżyć choremu dziadkowi.
Tak czy inaczej całe spotkanie z demonem było na tyle dziwne i wywołało w Maxime tyle sprzecznych emocji, że nie powiedział o nim nikomu bojąc się skarcenia, krzywych spojrzeń czy utraty zaufania zakonu. Nawet ojciec, który wrócił nareszcie z wojny o niczym się nie dowiedział, a to małe kłamstwo dalej uwiera chłopaka z tyłu głowy.
W końcu dopada go wiek 18 lat, dorosłość i odpowiedzialność. Będzie mógł w pełni sam o sobie stanowić, chociaż doskonale wie, że doświadczenia mu brakuje i nieraz poleci do taty i dziadka po wsparcie. Na razie głównym jego postanowieniem jest kontynuacja nauki na Cyrulika Zakonu Widzących, ma ku temu potencjał i nie ma zamiaru go zmarnować, bo nareszcie zrozumiał, że leczenie rannych jest tak samo ważne, jak walka z demonami, bo gdyby ranni nie byli uleczani, w końcu nie byłoby komu walczyć.