Czas dla Amirah nigdy nie miał większego znaczenia… Żywot pojedynczego człowieka było dla niej niczym mrugnięcie. Zresztą w czasach, gdy została powołana do życia przez Boga, nie interesowała się zbytnio tym, co dzieje się na Ziemi. Jako Cherub była jednym z tych aniołów, które znajdowały się dość blisko boskiego tronu w Niebie.
To jednak zmieniło się po tym, jak Boga zabrakło… Gdy ten tron pewnego dnia opustoszał, a Najwyższy z aniołów postanowił rozesłać pozostałych na poszukiwania.
Amirah nie zeszła na Ziemię od razu. Nie przystosowana do gwałtownych zmian, potrzebowała czasu, żeby się do nich przyzwyczaić. Jednak po tym przejściowym okresie żałoby nad własnymi mocami, gdy tylko postawiła stopę pomiędzy ludźmi, do pracy zabrała się od razu… Końcówkę I wojny pamięta dość mgliście, dopiero uczyła się tego, jak powinna zachowywać się w ludzkiej postaci.
Za to potencjał człowieka w pełni zaczęła odkrywać tuż przed wybuchem kolejnej wojny. Zrozumiała, dlaczego Bóg tak ukochał sobie ludzi, jako wytwór swoich mocy. Kruche, ulotne ludzkie życie obfitowało w nowe wrażenia, gdy większość aniołów popadała w stagnację. Kreatywność, chęć życia, miłość, przyjaźń… Te niegdyś odległe dla Amirah idee nabrały nowego znaczenia.
Kiedy, więc kolejna wojna spowiła świat w ciemności i rozpaczy, nie czekała biernie na jej koniec i jako Sarah Carstairs aktywnie przyłączyła się do wysiłku aliantów, a swoje zdolności Cheruba wykorzystywała w wywiadzie. Wiedząc kiedy ludzie mówią nieprawdę, naprawdę łatwo wydobyć z innych cenne informacje. Nie wiedziała tylko, że z końcem wojny zapotrzebowanie na szpiegów wcale się nie skończy…