Powędrował spojrzeniem, ponad ramieniem swojego współrozmówcy gdy dostrzegł kontur jej karminu. Wypuścił powietrze przez zaciśnięte zęby, wydając z siebie przeciągły świst.
Zapomniał, tak zwyczajnie, tak po prostu i po ludzku.
Jego mina wyrażała konsternację, przerażenie, zawahanie na dodatek wstyd. Jednak uśmiechnął się mimo tego co się w nim kotłowało. Ukrywał ją przed nim od ponad dwóch mileniów. Jak mógł zapomnieć, gdyby miał w sobie mniej z honoru, zwyczajnie by odszedł. Zabawne, że zerknął w stronę zaplecza szukając wyjścia.
Gdy skierował spojrzenie na Samadriela wyraźnie dostrzegł błysk powiązania faktów. Wstał powoli, układając dłoń na jego smukłych palcach, gdy dostrzegł że lampa zaraz za nim zaczęła lekko błyskać.
Pamiętał, że jego młodszy brat był elementalistą.
Nagle ułożył swoją dłoń na brzuchu przytrzymując krawat i lekko odsunął kobiecie krzesło w geście zapraszającym.
Ahassunu Wyszeptał imię, które znał tylko on.
Poznaj mojego brata Sama. Powiedział z szacunkiem, jednak coś w jego spojrzeniu miało w sobie nutę bezkompromisowości. Zupełnie jakby ściągniętymi brawami i sztywną postawą, nakazywał obycie obu stronom.
Dosunął krzesło kobiecie gdy siadała. Chwile niezręczności szybko rozerwało pojawienie się kelnerki z kartami. Czuł się uratowany, dlatego uśmiechnął się delikatnie do niej, w geście czystej wdzięczności.
.. należy do potęg… Rzucił szybko jakby dawał do zrozumienia by zachowała swoje subtelne żarty dla siebie, bo te z całą pewnością nie trafią do jego krewniaka.
Ahassun jest … heroldem… powiedział to niemal nonszalancko i od niechcenia, szybko, bylejak i unosząc kartę by skierować na niej swoje spojrzenie. Czuł jak zasycha mu w gardle. Jego spojrzenie skakało po kolejnych napojach i dodatkach. Łyknął znad karty na kelnerkę jakby to w niej upatrywał zlitowanie.

@Misqse @Samardiel

@Usiel  @Samadriel

Westchnął, gdy młoda dziewczyna na nowo zaszczyciła ich swoją osobą. Nie mógł już udawać, że problemu nie było. Nie było szansy chowania się za kartą skoro musiał ją oddać.
Earl grey kolonialny- Rzucił i po chwili podjął na nowo to co przed tym jak usiedli powiedział mu brat.
A druga będzie z imbirem i pomarańczą.- Zamówił za niego. Choć miał wrażenie, że Sam jej nie pił wcześniej. Pewnie wyczytał w jednej ze swoich książek, coś o niej i postanowił spróbować.
Jednak nie mógł oprzeć się wrażeniu, że każde z nich reprezentowało dany rodzaj napoju.
Jedna była lekka i świeża, nieco kwiatowa, druga owocowa i korzenna a jego - czarna i gorzka. O ironio, zupełnie jakby miało to odniesienie do ich cech charakteru.
Spojrzał na kobietę i nie odpowiedział nic. Nie nawykł do jakichkolwiek tłumaczeń. Zresztą jeśli mieli rozmawiać o rzeczach, które implikują ich przetrwanie lub troje społeczne, brat również powinien o nich wiedzieć.
Ufam mu bardziej niż sobie samemu. Odpowiedział szorstko gdy tylko dziewczyna zniknęła a on upewnił się, ze nie ma nikogo w pobliżu kto mógłby ich podsłuchać.
Czy w kuchni zatrudniasz ludzi dla piekielnej rozrywki? Zdajesz sobie sprawę, że ten wypadek nie mógł być przypadkowy? Często do nich dochodzi? Rzucił nieco z wyrzutem, ludzie byli jego słabym punktem tak samo jak ich dobro, które demonka ewidentnie nadszarpywała.

@Usiel @Samadriel

Nie zna, odpowiedział twardo. Dając tym samym do zrozumienia, że musza poczekać z omówieniem sytuacji aż znajdą się w mniej publicznym miejscu.
Zabębnił palcami o o stół w irytacji albo znudzeniu. Znów sięgnął spojrzeniem ponad ramieniem Sama by zerknąć kiedy dostaną wreszcie swoje zamówienie. Miał wrażenie, że ten moment przeciągał się niebezpiecznie.
Jednak gdy smukła sylwetka kobiety w fartuszku pojawiła się między stolikami, uśmiechnął się jowialnie. Miała tacę z napojami i po raz kolejny była jego wybawcą.
Dziękuję panienko Powiedział krótko aż rzeczowo. Lubił zapach świeżo parzonej herbaty i brzęk porcelany oraz zastawy. Nie przeszkadzało mu na to, że do jego napoju dodano mleko.
Bywa.
Trudno.
Sięgnął po łyżeczkę i zaczął mieszać w swojej filiżance.
Cmoknął i pokręcił przecząco głową, potem spojrzał na demonie z uśmiechem. Coś w jego uśmiechu było nie tyle radosnego, co zaczepnego. Zupełnie jakby prowadzili ze sobą wojnę mentalną od tysięcy lat, bez prawa zwycięstwa dla jednej ze stron.
Manipulacja? Naprawdę? Ooooo… Zaintonował i zawiesił głos na ostatnią samogłoskę. Niczym kobitą dostrzegająca urocze dziecko albo psiaka.
Drwił z niej. Uderzyła go tam gdzie najbardziej zabolało - w krzywdę ludzi a jednak mimo tego, nie złapał przynęty. Ich relacje można było określić mianem - skomplikowanej w każdym najdrobniejszym aspekcie.
Cieszę się, że przynajmniej z naszej dwójki ty posiadasz serce ze złota. Po chwili skierował spojrzenie na milczącego towarzysza.
Nie sprawdzałeś co dzieje się w niebie? Zapytał nagle jak gdyby nigdy nic. Pomiędzy kulturalną kłótnią z demonem. Bacznie obserwował młodszego brata jakby to pytanie było w jakiś sposób szczególnie ważne.

@Misqse @Samadriel

On naprawdę zamierza z nią rozmawiać przy jednym stole? Przy mnie?

Lekka zmarszczka pojawiła się między gęstymi brwiami, świadcząc o irytacji i niezadowoleniu. Myśli potwierdziły się, gdy brat z taką nonszalancją odsunął kobiecie krzesło, zapraszając do wspólnego stołu. Rozumiał zauroczenie, sam był niejako zafascynowany demonem, nigdy jednak nie splamił się jego dotykiem czy większymi uczuciami. Czuł się zdradzony i zły, a niedawne uderzenie, zapiekło teraz jeszcze i gniewem. Dygnął nieznacznie głową w geście niejakiego powitania, choć ukradkiem zaciskał dłoń w pięść. Milczał nawet wtedy gdy przyniesiono im karty, gniewne spojrzenie przesunęło się po serwowanych w lokalu napojach i ciastach, które wyglądały zachęcająco, ale przez obecną sytuację, całkiem stracił apetyt.
-Mi również niezmiernie miło. Miło też, że nie chcesz splamić języka kłamstwem.- Wykrzywił wargi w wymuszonym uśmiechu. Herold udający niechęć do kłamstwa, manipulacja ewidentnie była jej mocną stroną.
- Sam nic o Tobie nie wiem.Najwyraźniej mój brat ma tendencję do pomijania niewygodnych rzeczy. -Wyrzekł,przewracając kolejną kartę w menu. Skoro im o sobie nie powiedział, najwyraźniej nie uznał tego na tyle istotne lub skrył się jak tchórz. Podniósł dłoń do skroni, czując lekkie pulsowanie i nieznacznie pomasował to miejsce, starając się zwalczyć w sobie potrzebę trzepnięcia Usiela w łeb, by się ogarnął. Ruszył lekko brwiami w geście zdziwienia lub i lekkiej konsternacji, gdy usłyszał o wypadku w kuchni, odczytując też emocje, jakie przy tym temacie się pojawiły. Już otwierał usta, żeby odpowiedzieć kobiecie na zadane pytanie, ale brat go uprzedził. Skierował więc wzrok na Usiela, posyłając mu pozornie uprzejmy uśmiech, zastanawiając się czy przypadkiem nie użyć trzymanej w dłoniach karty. Z niejaką ulgą przyjął fakt, że kilka chwil później na stole pojawiły się zamówione napoje. Nawet porcelana pasowała do wnętrza, tworząc spójną całość w najmniejszych detalach.

Stare, zgryźliwe małżeństwo

To właśnie to przyszło mu na myśl, gdy dochodziło do tej wymiany zdań. Choć wyraźnie wyczuwał irytację brata i rozumiał ją, znając jego zamiłowanie do ludzi, to między tym wszystkim dostrzegał jego słabość. Nie ukrywałby przed nim pierwszej,lepszej, ani też nie pozwałby sobie na jej towarzystwo przy nim. Sięgnął po filiżankę ze swoim napojem, zaciągając się przyjemnym zapachem pomarańczy i mocniejszej woni imbiru. Zawsze chciał jej spróbować, gdy widział jak ludzie ogrzewali się przy niej w chłodniejsze dni. Lekko szturchnął przy tym but Usiela, dając mu do zrozumienia, by opanował emocje, które zaczynały się w nim gotować. Kruczowłosa ewidentnie potrafiła uderzyć w czuły punkt, to jednak nie było miejsce, by zrekompensować jej to w inny sposób. Gdy z ust mężczyzny padło pytanie, Sam nie odpowiedział od razu, zamiast tego mocząc nieznacznie wargi w ciepłym napoju, który faktycznie już od pierwszego łyku potrafił roznieść po ciele przyjemne ciepło. Powinien zabrać tutaj Oliviera, sam pewnie nie wybrałby się do takiego miejsca. A może zrobi mu taką herbatę? Ludzie szybciej marzli, szczególnie w tym małym mieszkanku nie było za ciepło. Oddech później, odstawił filiżankę niemal bezgłośnie i skierował spojrzenie na mężczyznę, zastanawiając się czy pożądanie na tyle wypaliło mu rozum, by sądził, że poruszy ten temat przy demonicy.
-Nie miałem okazji zagłębić się w sytuację, obowiązki Potęg wzywały. - Nie była to do końca prawda, nie chciał jednak poruszać wewnętrznych tematów przy kobiecie. Ostatnim czasem czuł w Niebie napięcie, a sytuacji nie poprawiał fakt, że ślady Najwyższego gdzieś się ulotniły. Ostatnie, które znalazł prowadziły właśnie tu, na ziemię.
- Prowadzisz restaurację? - Spytał, kierując uważne spojrzenie na rozmówczynie. Mógłby ją znaleźć i jeśli ten wypadek, który się przydarzył był wynikiem jej niedbalstwa lub celowego działania, miałby pretekst do użycia miecza, chociaż myśl, że Usiel mający narzucone te jej pęta, prawdopodobnie miałby mu to za złe. Sięgnął po filiżankę raz jeszcze, wsuwając smukły palec w wystające, misternie zdobione ucho naczynia. Para unosząca się znad niego oznaczała, że napój wciąż był gorący, więc podmuchał go przez chwilę i dopiero potem upił kolejny łyk, czując jak lekko palący smak roztacza się na podniebieniu. Anioł uśmiechnął się kącikami ust, uwidaczniając nieco dołeczki i wrócił myślami na przyjemniejsze tory. Tak, stanowczo powinien zabrać tutaj Oliviera.

@Usiel   @Misqse

@Usiel  @Samadriel

Jego wzrok przeskakiwał od Samadriela po Misqse, nie omieszkał uśmiechnął się delikatnie gubiąc na chwilę poczucie przytłoczenia sytuacją i zmieszania jakie jeszcze przed chwilą go oniemiło.
Pociągnął łyk gorzkiej i cierpkiej herbaty, rozumując już dlaczego ludzie dodali do niej mleko, to łagodziło w pewien sposób smak i sprawiało, że naparł miał jedynie aromatyczny lakoniczny posmak.
Oboje jesteście dla mnie ważni... Zaczął nagle wypowiadając to uzewnętrznienie, nie było to do niego podobne. A jednak brzęczało teraz w ich uszach. Jednak w tym jednym prostu zdaniu dał wiele do zrozumienia. Spojrzał na Sama jakby chciał by siła jego słów dotarła.
Oboje tak samo. Dodał uparcie i bezobcesowo. W tej frazie kryło się wszystko : ufacie sobie jak i ja wam ufam, chrońcie siebie na tyle na ile możecie, oraz coś jeszcze "nie groź jej bo podejmę działania".
Uśmiechnął się jowialnie, odstawił filiżankę, delikatnie kiwnął głową jakby zgadzają się na jej plan.
Irracjonalnie przyjął na plan wykreowany przez demony, jednakże znali się przez eony a ona żadnej ze swoich form go nie zawiodła ani nie nadszarpnęła jego zaufania. Był jej słabym punktem, tak samo jak ona jego. Choć do tego żadne z nich nigdy się nie przyznało.

Lekkie drgnięcie brwi zburzyło jego chwilowo spokojny wyraz twarzy, gdy popijał aromatyczną herbatę.
- Wypełniając swoje obowiązki, też jestem zmuszony zajrzeć do takich miejsc. - Odparł, podnosząc spojrzenie na demonicę, która najwyraźniej czerpała satysfakcję z tych drobnych przytyków.
- Umowę?- - Już samo to słowo wypowiedziane z kształtnych ust towarzyszki powinno budzić niepokój. Umowy z istotami jej pokroju nigdy nie kończyły się dobrze, choć pozornie korzyści mogły być niezwykle kuszące. Najważniejsze jest to patrzeć na ten niemal niewidoczny druczek, który zawsze gdzieś był. Smukłe palce zacisnęły się na uszku filiżanki nieco bardziej niż by chciał, przed naruszeniem wrażliwej struktury powstrzymał go jedynie Usiel, a raczej słowa, które wypowiedział.

Jest całkowicie pod jej kontrolą, nawet nie potrafi lub nie chce dojrzeć tych cienkich, pajęczych wici, które wokół niego oplotła.

Jeśli demonica zdradzi w jakikolwiek sposób lub  skrzywdzi jego brata… W imię Boga sztyletem piszę zemsty słowo.
Te słowa rozbrzmiały w jego głowie, idealnie odzwierciedlają to, do czego byłby zdolny, gdyby przyszło mu bronić Usiela.
Przymknął na kilka chwil powieki, pozwalając by choć przez chwilę niespokojne myśli skupiły się wyłącznie na dźwiękach otoczenia.
Słyszał strzępki rozmów, uroczo brzmiący śmiech jakiegoś brzdąca, który poruszał co chwila grzechotką, odgłos kroków - tych pośpiesznych, ale z osobliwą gracją, z którą poruszały się kelnerki. Skupienie się na tym pozwoliło mu wyciszyć się na tyle, by przestać myśleć o odczuwalnym zawodzie.
- Brzmisz, jakbyś już coś wiedziała. Słucham więc, podziel się z nami tą cenną informacją. - Odstawił filiżankę na misternie zdobiony podstawek, nie spuszczając wzroku z kobiety. Nie mógł w tym momencie liczyć specjalnie na roztropność Usiela, ani jego chłodny osąd. Skoro tak, sam zamierzał przejść do interesów z towarzyszką.
@Usiel  @Misqse

@Usiel @Samadriel

Słuchał z uwagą przyglądając się jej ładnie zarysowanym ustom, które podkreśliła karminem. Lubił je tak. Musiała to wiedzieć.
Zdawał sobie sprawę, z tego jeśli postanowiła to wszystko powiedzieć robiła to z troski o niego, nawet jeśli ta była nieuzewnętrzniona. Czuł to w gestach i działaniach bardziej niźli słowach.
To była ta chwila, gdy popijał herbatę i przyglądał się wyrazowi jej twarzy gdy uzmysłowił sobie, że przecież on o niczym nie miał pojęcia.
Nigdy nie wtrącał się w politykę niebiańską.
Jego nadrzędnym celem i istotą była ochrona ludzi i ich dobrobyt. I choć sama mogła sobie wmawiać, że ów układ jest jedynie środkiem do pozyskania informacji, wiedział lepiej. On żadnych nigdy nie posiadał. Był niczym dziecko we mgle, które prowadziła czasem za rękę.
Uśmiechnął się delikatnie.
Mówiąc Zakon mamy na myśli tych, którzy polują na anomalia profana? Podpytał, nie będąc pewnym, co tylko świadczyło o jego odseparowaniu niejako od świata, który się rządził swoimi prawami.
Nie powinnismy wykluczać żadnej alternatywy, ani też że jest to jakieś ugrupowanie demonów ani, że są to jedni z naszych. Mówiąc to postukał palcami w porcelanowe naczynie.
Jeśli nie został znaleziony, pomaga mu ktoś korzystający z potężnych rytuałów. Umilkł nieodpowiadając jednak coś w szorstkości jego głosu mówiło jasno-nie należało ufać nikomu.
Jeśli mają go demony potrzebują go do czegoś, więzi go ktoś wysoko postawiony z piekła by tak skutecznie mylić tropy.
A jeśli są to anioły cóż, nie wiedział dlaczego mieliby go chronić i ukrywać ale nie zdarzyło się by pogwałcali pakt i tak bezobcesowo wpływali na losy jednostki i świata.
Więc to podpowiadała mu intuicja i niepokój jaki ostatnimi czasy odczuwał?
Wyjął kilka funtów z kieszeni swojej idealnie skrojonej marynarki i położył na stolik, opłacając tym samym rachunek za całą trójkę.
Wstał powoli z krzesła i pochwalił się nad demonicą składając na jej policzku, delikatny pocałunek. Nie nawykł by to robić. Sam fakt tego gestu werbalizował jedno - uważaj na siebie.
Bracie.- Skinął na Sama dając mu tym samym wyraz tego, że powrócą do swojej prywatnej rozmowy w innych okolicznościach.
Wybaczcie mam coś do załatwienia. Odrzekł, podał rękę kobiecie drugą przytrzymując krzesło by móc je odsunąć i jej pomóc. Po czym skierował się do wyjścia.

zt

Opuścił spojrzenie na filiżankę,choć zdawać by się mogło, że jego wzrok uciekał gdzieś w dal, stając się coraz bardziej nieobecny. Z każdym kolejnym słowem, które padało z ust demonicy, czuł lekki niepokój. Informacje, które posiadała, praktycznie niczym nie odbiegały od tego, co sam wiedział, zatem o dziwo mówiła prawdę. To, co jednak bardziej go niepokoiło to świadomość, że w Zakonie mogły być osoby, które maczały w tym palce. W tym samym Zakonie, do którego należał Olivier. Czy był bezpieczny? Czy powinien się w to mieszać? Nieświadomie wygiął usta w wąską kreskę, obracając palcami porcelanową filiżankę po spodku, jakby to w jakiś sposób pomagało mu skupić myśli.
- Na ten moment wiem tyle samo, co Ty. - Wyrzekł, podnosząc jednocześnie spojrzenie na swojego brata, który najwyraźniej niezbyt dokładnie zapoznał się z całą sytuacją. Czy tak bardzo skupił się na swojej wybrance, czy na ratowaniu ludzkiego życia? Nie zamierzał mu tego jednak wypominać, kiedy sam coraz mniej zagłębiał się w sprawy “wyższej wagi”.
- Tak. Miałem okazję poznać kilku z nich. - Skrzywił się wewnętrznie na myśl o tym człowieku, którego poznał, gdy dowiedział się,że Olivier go widzi. Czy on miał coś z tym wspólnego? Nie chciał tego sugerować na podstawie tylko krótkiej rozmowy i swoich własnych odczuć.
- Co jeśli nie jest to wyłącznie ich działanie? Mogą współpracować z kimś od nas lub od was. - Potarł lekko palcami skroń, znów czując to uciążliwe pulsowanie. Przebywanie w ludzkiej postaci dostarczało mu znacznie więcej bodźców niż przypuszczał, może powinien częściej w niej przebywać, żeby bardziej się uodpornić? Skinął głową wychodzącemu bratu, zaraz przenosząc spojrzenie na demonice. Nie odezwał się jednak do czasu, aż nie usłyszał za sobą tego charakterystycznego dzwoneczka, który zwiastował otwarcie i chwilę później zamknięcie drzwi.
-To jedynie chwilowa współpraca dla obopólnej korzyści. Myślę, że zdajesz sobie sprawę, że nie zaufam Ci tak, jak mój brat. - Uśmiechnął się kącikami ust, prostując się na krześle. Atmosfera wydawała się cięższa niż chwilę wcześniej, jakby to Usiel zabrał ze sobą całe powietrze.
-Mnemé Arché. Przyjdź tam, jeśli czegoś się dowiesz. To znacznie bezpieczniejsze niż rozmowa tutaj. Ja sprawdzę sytuację w Zakonie. - Wstał z miejsca, poprawiając lekko swój płaszcz, choć nie powstały na nim żadne zagniecenia.
- Ty i mój brat. Cokolwiek was łączy nie ma dla mnie znaczenia. - Spojrzenie Samadriela stało się głębsze i bardziej przeszywające, choć to ten igrający na ustach uprzejmy uśmiech wydawał się bardziej przerażający. Jasno jej deklarował, że wystarczy tylko jedno zranienie jego brata, a nie zawaha się jej zabić nawet jeśli narazi się na jego gniew. Opuścił lokal chwilę później, pozostawiając kobietę samą sobie.

Z.t
@Usiel  @Misqse

@Samadriel  @Usiel

Z.T