A oto historia jej początku. Po raz pierwszy pojawiła się na świecie jako człowiek, nie wyróżniający się spośród wielu, żyjący w ciszy i harmonii z naturą. Pośród zapomnianych ludów, na terenach nieznanych potędze Rzymu, znalazła ukojenie w zieleni lasów i prostocie życia. Ciekawość świata i oddanie rodzinie były esencją jej jestestwa — spokój wypełniał każdy dzień, a serce jej biło w rytm ziemi, której była częścią.

Jednak spokój ten nie miał trwać wiecznie. Gdy Rzym rozszerzył swe żelazne ramię na te dziewicze ziemie, a uzurpatorzy zdeptali wolność jej ludu, wszystko, co znała, uległo zagładzie. Została pojmana, zakuta w kajdany niewoli, odebrano jej godność, a męskie dłonie zdeprawowały ciało, które niegdyś było świątynią niewinności. Pozbawiona nadziei, rzucona na targ niewolników, wpadła w ręce kolejnych oprawców, jakby los pragnął pogłębić jej cierpienie. Ostatecznie stała się ofiarą bez końca, przedmiotem pożądania i okrucieństwa, lecz mimo bólu i ciemności, w jej wnętrzu zaczynało tlić się coś innego — nasienie odrodzenia, którego miała niebawem doświadczyć.
Po drastycznej śmierci, gdy zazdrosna ręka właścicielki zakończyła jej ziemską udrękę, skończyły się wszelkie upokorzenia. Cisza, jak welon utkany z eteru, spłynęła na jej udręczoną duszę, tuląc ją w bezruchu, którego wcześniej nigdy nie zaznała. U bram niebiańskiego nieboskłonu spoczęła, wolna od znoju i trudów życia ludzkiego. Cierpienia jej przeszłości, niegdyś tak bolesne, rozwiały się niczym dym, a pamięć o krzywdach przestała nękać serce, które wyzbyło się niskich pragnień zadośćuczynienia. Nie szukała zemsty ani odwetu; odtrąciła elegię zemsty, wiedząc, że te uczucia tylko wiążą z ziemią, której już nie była częścią. W zamian za to, porzuciwszy walkę, odnalazła nowy cel — niesienie pomocy tym, którzy błądzili w ciemnościach cierpienia, takim jak ona niegdyś była. Ukojenie nie niosło z sobą miecza, lecz ramiona pełne światła i nadziei dla tych, którzy potrzebowali przewodnictwa.

W objęcia cielesnej powłoki powróciła, zanim pierwszy wielki konflikt zbrojny rozlał się na starym kontynencie. Jak dziecko rodzące się na nowo, poznawała świat na powrót — jego jasność i mrok, ale i te przestrzenie, gdzie jedno z drugim splata się w szare marginesy, o których nie mówi się w księgach. Skierowała swe działania nie ku walce w imię absolutów, lecz ku mądremu, cierpliwemu obserwowaniu; ku czynieniu dobra tam, gdzie było ono możliwe, nie zaś dołączaniu do wiecznej batalii światła z ciemnością. Podczas wojen, zamiast siać gniew czy wznosić miecz, ratowała tych najbardziej bezbronnych — niewinne dzieci, które miałyby paść ofiarą katowskich machin wojny. W cieniach pola bitwy działała bezszelestnie, zabierając je z realiów zniszczenia i śmierci, jak anioł o skrzydłach utkanych z nadziei. Czyniła wszystko, co w jej mocy, by wyrwać niewinnych z objęć wojny, lecz i ona potrzebowała wytchnienia. Gdy huk armat przycichł, a kurz bitewny opadł, na chwilę osiąść postanowiła w szarym Londynie, mieście pełnym dymu, gdzie, choć pozbawiona blasku, mogła znaleźć chwilowy spokój.