Upada dla miłości i z miłości. Upada dla pięknego chłopca o pięknej duszy i jeszcze piękniejszych słowach. Utrata skrzydeł oraz śmiertelność ciąży, piękne słowa przestają być piękne. Maar uczy się nienawidzić, uczy się kłamać, szeptać do ucha i odkrywa, że piękny chłopiec najlepiej wygląda w czerwieni.
Czerwień towarzyszy mu przez całe ludzkie życie, jednak ręce pozostają czyste. Nie lubi się brudzić, od tego ma ludzi, których zresztą też nie lubi. Kiedy umiera, również w czerwieni plamiąc ulubione szaty, na zesłanie do piekła reaguje uniesieniem brwi. Tortury pokazują mu, że może niepotrzebnie pospieszył się z podobną reakcją. Jak niefortunnie.
Jako demon nienawidzi jeszcze mocniej, jednak charyzma oraz gładki język, kłamstwa szeptane do ucha oraz manipulacyjne zapędy zapewniają mu miejsce w IV kręgu. Chciałby być wyżej, najwyżej. Zostaje Heroldem, bo potrafi mówić, a kiedy mówi, żaden krzyk nie jest w stanie go zagłuszyć.
Nadal nie lubi ludzi, chociaż przybiera ich postać. Ludzie w większości przypominają mu psy, chociaż nie są tak samo lojalne. Czuje się tym rozczarowany. Przybierając wiele postaci staje się handlarzem żerującym na nieszczęściu innych, politykiem doprowadzającym rząd do ruiny, właścicielem kasyna skupującym dusze w imię długów, tym miłym sąsiadem co mówi zawsze dzień dobry i do widzenia. Kiedy Bóg znika, nie unosi brwi. Chociaż tego się nauczył.
Do Londynu przybywa jako irański emigrant, który większość swojego życia spędził w Paryżu. Odkupuje hotel, który remontuje według własnego uznania. Gości skorumpowanych polityków, mężów zdradzających swoje żony, alkoholików lubiących niewygórowane ceny drinków, sławne aktorki spożywające narkotyki jakby został im przed nosem postawiony soczysty stek po wielu dniach głodowania. Demony czują się jak u siebie, chociaż z nich lubi zdzierać pieniądze najbardziej.