W naturze demonów jest zawieranie paktów z ludźmi. Zaszczyt tego przydziału spoczywa wyłącznie na rezydentach IV Kręgu, którzy nieustannie wtapiają się między ludzi, usiłując zwieść ich na pokuszenie na rzecz podpisania paktu.
Człowiek ma prawo życzyć sobie wielu rzeczy, ale nigdy śmierci, choroby lub kalectwa dla siebie lub drugiej osoby, ani niczego, co mogłoby jakkolwiek zagrozić lub wpłynąć na emocje własne bądź innego istnienia. Tolerowanymi wyjątkami od reguł ingerencji w drugą osobę są wyłącznie życzenia jej wskrzeszenia lub uzdrowienia.
Wszelkie pozostałe marzenia muszą sprowadzać się wyłącznie do jestestwa wypowiadającego myśl, który przykładowo może poprosić o bogactwo, wpływy, awans lub cudowne uzdrowienie z wszystkich chorób przez śmiertelne, zwykłe, genetyczne a na poprawie wyglądu ciała kończąc.
Zazwyczaj, aby doszło do pojawienia się Demona w odpowiednim miejscu i czasie, śmiertelnik musi pragnąć czegoś tak mocno, aby jego “myśl” dotarła do “uszu” piekielnego. Przeważnie tego typu sytuacje dzieją się pod wpływem mocnych emocji, gdy serce oraz ludzka dusza są najbardziej narażone na ingerencję z zewnątrz. To właśnie w takich momentach tuż obok cierpiącego pojawia się diabeł, który na drodze pertraktacji oferuje swoją pomoc w spełnieniu najgłębszego i tylko jednego pragnienia.
Podpisanego “papierowego”, choć i widywanego w różnych formach, paktu raczej nie da się zerwać, chyba że poprzez złożenie innej, ale tylko niewinnej duszy dorosłej osoby w ofierze, wyrwanej z ciała poprzez akt mordu z rąk napiętnowanego paktem. Wtedy i tylko wtedy Demon ma obowiązek unieważnić umowę, tym samym uwalniając ducha naznaczonego przed strąceniem do piekła po upływie równych 10 lat od dnia zawarcia umowy, w zamian zabierając podarowaną ofiarę. Drugim sposobem, bardziej kombinatorskim wyjściem jest podjęcie próby udowodnienia Demonowi, iż ten nie wypełnił swojej powinności wobec człowieka za jego życia. Trzecie unieważnienie Cyrografu i bezinwazyjne uwolnienie napiętnowanego występuje wyłącznie w sytuacji unicestwienia lub wyniesienia Herolda do roli człowieka.
O konsekwencjach zerwania paktu niewiele się mówi, jednakże ich gorycz prędzej czy później powraca rolą karmy do winnego. Pierwszym jest oczywiście zemsta Herolda za próbę oszukania go przez człowieka. Mimo iż "ocalony", śmiertelnik nigdy nie opuści ziemskiego padołu, stając się niejako jej duchowym więźniem, a jeśli nawet zdoła, to i tak trafi do piekła.
Drugim, równie nieprzyjemnym jest koniec, który, choć odroczony drogą poświęcenia osoby, ostatecznie ściąga winnego do piekła - już nie z powodu napiętnowania, lecz z racji czynów, których człowiek dopuścił się za życia po otrzymaniu demonicznych łask na mocy paktu lub w ramach kary za okrutny mord na niewinnej duszy w zamian za swoją.
Zgodnie z piekielnym dekalogiem pakt trwa równe 10 lat i ani dnia dłużej. Przez ten czas człowiek, choćby chciał, nie może zginąć w żaden sposób. Po wybiciu ostatniej godziny po jego duszę przychodzi przypisany mu Herold, a więc ten, z którym podpisał pakt. Po krótkiej wymianie słownej niekiedy zwanej rachunkiem sumienia, piekielny uśmierca dłużnika poprzez wywołanie zawału serca. Mimo iż ten czyn podchodzi pod paragraf mordu, w żaden sposób nie narusza warunków sojuszu, gdyż zostaje dokonany za zgodą człowieka, któremu przed podpisaniem paktu zostały przedstawione jasne warunki “zapłaty”.
Pochodne paktu, wszelkie bogactwa, których zażyczył sobie napiętnowany, nie znikają po zabraniu duszy do piekła. Równie dobrze mają się osoby, które zostały uzdrowione lub przywrócone do życia mocą paktu.