Znany jako rezydent Hadesu - ten, który pilnuje wejścia do świata umarłych. W porównaniu do “rzeczywistości” starożytny mit niewiele się mylił. Cerber w istocie strzeże Przedpiekla - zjada zdziczałe abominacje oraz intruzów, którzy usiłują zakłócić marsz skazańców. Tych ostatnich miewa tendencję naganiać w przypadku próby ucieczki, ale nigdy poddać unicestwieniu.
Forma fizyczna Cerbera przypomina ogromnego psa z trzema głowami. Choć przeczy temu klasyczne wyobrażenie, ciało demona składa się głównie z twardego pancerza oraz gorącej lawy wypełniającej jego wnętrze. To ona stanowi silnik mocy - ona również pozwala strażnikowi na zianie i plucie ognistymi kulami w starciu z potencjalnymi wrogami.
Pomimo swojej masywności i wielkości kolosalnie przewyższającej rosłego człowieka, Demon jest szybki i stosunkowo zwinny. Raz puszczony w pogoń nigdy nie odpuści. W sytuacjach podbramkowych potrafi oddzielić swoje łby od tułowia, tworząc w ten sposób dwie o połowę mniejsze kopie siebie.

Znana jako Pierwsza Kobieta, buntowniczka wobec Bożego przykazania, wypędzona przez niego z Raju do Piekła, umiłowana przez szatana i ulepiona na “jego” podobieństwo, matka demonów. Swoją posadę jako “Matrona” Kręgu Nierządu, czyli Strażniczka, otrzymała w prezencie za oddanie i wierność, gdy jeszcze posadę Króla, choćby i zza ściany wiecznie zamrożonej celi, piastował Lucyfer. Po zmianie władcy nie opuściła piedestału, nie śmiała nawet podnieść ręki na uzurpatora, co oczywiście wzbudziło ogromne poruszenie wśród piekielnej śmietanki. Przy dłuższej perspektywie jednak nie było to wielce zadziwiające zjawisko. Lilith nie nie potrafiła zabić własnego dziecka, choćby i pod brzemieniem winy uśpienia Tyrana na poczet przejęcia jego tronu.
Być może za sprawą trafnego doboru argumentacji i słownej manipulacji, złożonych obietnic, albo na wzgląd zwykłej matczynej miłości, Lilith poczęła wspierać syna, tym samym jako pierwsza oddając mu do dyspozycji Krąg Nierządu i wszystkie rezydujące w nim demony.
Abstrahując od historii, Matrona nie bez powodu do dziś utrzymuje swój piedestał. Wśród “swoich” uchodzi za najpotężniejszą demonicę. Przy zaledwie pstryknięciu palcami potrafi unicestwić niewiernego Demona i tak samo przyczynić się do przyspieszenia procesu wylęgowego - narodzin nowego Przeklętego. To od niej Sukkuby oraz Inkuby czerpią swoją moc i dziedziczą “urodę” - ona również odpowiada za awansowanie lub degradację niesfornych piskląt, a także wprowadzenie świeżo wyklutych dzieciaczków.
Pomimo zajmowania “najwyższego” Kręgu, wedle piekielnych standardów rzekomo najmniej splugawionego grzechem, mocą nie ustępuje innym Książętom Piekieł, a urodzie, w formie demonicznej i po założeniu ludzkiej powłoki, nie potrafi oprzeć się nikt - żaden człowiek, Piekielny ani Niebianin. W swoich komnatach Lilith gościła wielu utrapionych i do dziś miewa tendencje spędzać z nimi upojne noce, lecz nigdy zwieńczone narodzinami dziecka. Wyjątkiem od reguły było wyłącznie wydanie z ciała obecnego Króla i nikogo więcej po dobrowolnym nałożeniu przez siebie demonicznej runy.

W mitologii greckiej uważany za boga wszelkich bogactw. W rzeczywistości Plutos jest demonem. Napędzany chciwością sprawuje pieczę nad rezydentami II Kręgu oraz niesławnym Kowalem, który mimo wierności, potrzebuje niekiedy poczuć bat na swoim karku. W odróżnieniu od innych Upadłych Plutos nie wygląda jak klasyczny przedstawiciel swojego piekielnego “gatunku”.
Jego kolosalna powłoka po wynurzeniu się ze stosu złota przypomina zmumifikowane ludzkie ciało miejscami pokryte masą złotych zdobień. Z uwagi na przydzieloną domenę, ręce Plutosa są zakute w szlachetnym kruszcu. Wokół nich krąży wiele legend, między innymi antyczna opowieść, o zesłaniu na ludzi “błogosławieństwa” niesławnego “Dotyku Midasa”, który pozwalał na zmianę każdej rzeczy bądź istoty żywej w złoto.
Chociaż Demon nie pała się bitwami, a jego głównym przydziałem jest “rzemiosło”, potęgą nie odstępuje od reszty - jednym ruchem oswobodzonej kościanej ręki potrafi obrócić w proch najtwardszy oręż, machinerię wojenną, a nawet całe konstrukty budynków. Z racji swojej mocy budzi uzasadniony lęk w sercach innych demonów, a także Niebian, którzy za czasów największej aktywności i starć obu frakcji, niejednokrotnie poznawali smak zniszczenia spod rąk Plutosa.
Jako Strażnik odpowiada za przyjmowanie nowych dusz do swojego kręgu, ich awanse lub degradacje. Co zabawniejsze, pomimo zajmowania sfery pod ogrodami Lilith, czyli miejsca rzekomo niezbyt spaczonego wobec kłamców czy zdrajców, Plutos był ostatnim Piekielnym, który uznał syna Lucyfera nowym władcą.

Antyczna abominacja zrodzona z łona Pazyfae po połączeniu jej z bykiem zesłanym przez Posejdona. Po uśmierceniu z ręki Tezeusza Minotaur zawędrował do piekła, gdzie odrodził się jako demon.
Napędzany zapamiętaną furią z życia sukcesywnie eliminował oponentów, tym sposobem torując sobie drogę ku większym zaszczytom. Posadę Strażnika uzyskał na mocy łaski Króla Piekieł, syna Lucyfera, który szukając popleczników do swojej małej krucjaty, czekał na samym szczycie Koloseum, aby przyjąć Minotaura z otwartymi ramionami.
W zamian za bezwzględną lojalność i przejęcie obowiązków, w tym kierowanie i szkolenie nowych zastępów piekielnych, po unicestwionym poprzedniku a popleczniku Lucyfera, Minotaur otrzymał dusze ojca oraz zabójcy, Tezeusza, którzy przyczynili się do jego cierpienia za życia.
Pomimo odmiennego pochodzenia, tj. odrodzenia się jako demon zamiast bezpośredniego upadku z niebios, Strażnik III Kręgu budzi respekt wśród piekielnej społeczności, nie tylko z uwagi na zdolności taktyczne i bojowe, ale przede wszystkim na wzgląd potęgi oraz okrucieństwa, którego nie da się skrótowo opisać w żadnym znanym języku.
Bezwzględny Kat nie ma sobie równych jeżeli chodzi o walkę. Potrafi posługiwać się każdym rodzajem oręża, do którego zawsze przelewa swój nieskończony gniew. Po odrodzeniu się jako demon przyjął bardziej humanoidalną formę, której elementem charakterystycznym są o wiele dłuższe bycze rogi - symbol i niejako pamiątka tego kim był za czasów egzystencji na Ziemi.
W obliczu zmian w piekle Minotaur był drugim, który zasilił szeregi Uzurpatora.

Śmietanka piekielnego świata. W jej skład wchodzą wszyscy pierwsi Upadli, którzy opowiedzieli się za Lucyferem podczas jego wystąpienia przeciw Bogu. Strąceni z Niebios swój raj początkowo odnaleźli w kręgu obok uwięzionego.
Jako Pierwsi i rzekomo najsilniejsi z demonów nie byli łatwi do przekabacenia na stronę Uzurpatora po zepchnięciu ich “Gwiazdy Zarannej” z piedestału Króla. Droga do zdobycia przychylności była długa i usłana ciałami wielu trupów. Zmusiła Zdrajcę do przelania litrów krwi - nie tylko Książęcych popleczników, ale przede wszystkim własnych - nieco słabszych i w znacznie mniejszej ilości wobec rzeszy dusz kłamców i potężnych upiorów pod wodzą Upadłych.
Swoją lojalność Piekielni “Szlachcice” deklarowali stopniowo - motywowaną głównie wyrazem podziwu wobec zawziętości, myśli taktycznej, charyzmy i siły, głównego współczynnika porównawczego wobec Lucyfera, który ostatecznie usadowił Uzurpatora na piekielnym tronie.
Po uznaniu władzy nowego Króla, Książęta Piekieł zmienili miejsce rezydowania. Oddali V Krąg, mianując go sferą zdrajców na czele z synem Lucyfera na rzecz zajęcia dzisiejszego Kręgu IV: miejsca tortur dusz kłamców.
Z uwagi na jednoczesne piastowanie stanowisk Panów i Strażników domu, Piekielni nie są postrzegani jako klasyczni Opiekunowie. Zadanie ochrony prywatnej sfery przed intruzami oraz przy pilnowaniu porządku powierzyli Upiorom, znanym jako cieniste manifestacje furii upadłych. Te bezcielesne demony nigdy nie wchodzą w bezpośrednią walkę. Zamiast tego wnikają do ciał ofiar, aby wyniszczyć je od środka i siebie przy okazji. Po wybuchu energia unicestwionych istot wędruje do Upadłego, aby go nasycić i dać moc do wykreowania nowego Upiora.
Chociaż na mocy zawiązanego paktu aktywność Książąt Piekieł została ograniczona do działań ich Heroldów, nikt, ni tym bardziej sam Uzurpator, nie traci czujności, albowiem spośród wszystkich rezydentów, Oni byli, są i zawsze będą najbardziej przebiegli.
Uznanie Upadłych jak na ironię przechyliło szalę decyzji Plutosa, który jako ostatni pokłonił się synowi Lucyfera.

Znana z wielu legend ogromna bestia - dla jednych monstrum o kształtach wieloryba, a innych twór przypominający węża. Postać Lewiatana łączy w sobie cechy wielu ziemskich stworzeń. Formą faktycznie przypomina istotę o długim gadzim wyglądzie. Jej fizyczna powłoka niewątpliwie wyróżnia się na tle innych morskich zwierząt, głównie z uwagi na cztery długie macki wyrastające z tułowia na wzór ośmiorniczych, rozpłaszczone na końcówkach, dodatkowo zakończone ostrymi kolcami. Para silniejszych kończyn przypomina szpony, zdatne do chwytania, a nawet asysty przy poruszaniu się po lądzie.
Chociaż według przekładów Lewiatan jest uznawany za “samicę”, w rzeczywistości nie reprezentuje żadnej płci. Za powszechną prawdę natomiast uznaje się niepohamowany apetyt legendarnego węża morskiego, przez który zasadnie został umieszczony w najgłębszych odmętach Wód Nicości. Jego ujarzmienie nie przyszło łatwo - podobno, aby zdobyć przychylność, Syn Lucyfera poświęcił całe rzesze dusz, by nasycić nimi głód potwora.
Z racji wysokiego odsetku dusz pogrążonych w letargu, nikłej bytności demonicznych sług w Kręgu Zdrajców oraz rzadkich wizyt innych piekielnych rezydentów, nikt nigdy nie zdołał potwierdzić ani zaprzeczyć, jakoby wszystkie wzmianki o Lewiatanie były zgodne z czystą prawdą. Z tego tytułu za najwiarygodniejsze źródło o tym mitycznym monstrum uważa się samego Króla Piekieł.